…Best – earning dead…

…ίσως πράγματι τελικά, οι Δυτικοί Χριστιανοί νά έχουν δίκηο -σίγουρα μεταξύ τού «εδώ» καί τού «πέραν», υπάρχει τό «Λίμπο», τό μεταίχμιο δηλαδή μεταξύ τής ματαιότητος καί τής αιωνιότητος, όπου πλανώνται κάποιες ψυχές πού ακόμη δέν αποκόπηκαν από τά επίγεια δεσμά ή δέν αξιώνονται πρός τό παρόν τήν επουράνιο ελευθερία. Καί τό Λίμπο δέν τό εφηύραν ούτε πάπες ακριβώς, ούτε θεολόγοι, μά οικονομολόγοι.
Ναί, μάλιστα, οικονομολόγοι, καί όχι τυχαίοι, αλλ’ οι συντάκται τού περιωνύμου Φόρμπς (τής γνωστής λίστας τών εκατό πλουσιωτέρων τού πλανήτη -προσέξτε τώρα αυτό τό «του πλανήτη»: ο πλούτος καί η εξουσία δέν έχουν, δήθεν, επίγεια μόνο διάσταση, δέν είναι ανθρώπινα, αλλά «πλανητικά», όπως λέμε «πλανητάρχης» καί γεμίζει τό στόμα, λές καί αυτός ή οι εκατό ισχυρότεροι μετά από αυτόν μπορούν νά εξουσιάσουν κάτι καί καλά περισσότερο από τά έξη δισεκατομμύρια έλλογα παράσιτα αυτής τής ευνοημένης σφαίρας, πού καλούμε «γή μας»).

Έτσι λοιπόν, εν τή δολλαριοβόρω σοφία των, οι εγκέφαλοι τού Φόρμπς ανανέωσαν τή στρατιά τής ενιαύσιας πασσαρέλλας τών τυχερών αυτής τής ζωής, μέ μία νέα λίστα, λίγο πιό γκρίζα -αυτήν τών πλέον κερδοφόρων εκδημησάντων. Κριτήριο πρώτο, η διασημότης. Κριτήριο δεύτερο, ο θάνατος. Κριτήριο τρίτο καί φαρμακερό, η κερδοφορία. Καί, επειδή τά πάντα γιά τούς Αμερικανούς αποτιμώνται σέ πράσινο τυπωμένο «ίν γκόντ γουή τράστ», η κερδοφορία ως προαπαιτούμενο καθωρίσθηκε στά έξ τουλάχιστον εκατομμύρια δολλάρια γιά τό έτος 2008 – 2009. Κάτω από αυτό τό ποσό, κι άν ακόμη υπήρξες «κάποιος» όσο ζούσες, δέν μπορείς νά θεωρηθής καί «deleb» (υβριδική λέξη από τό «deceased» καί τό «celebrity»). Δεδικαίωται λοιπόν η μνήμη, κατά τή λίστα Φόρμπς τών χρυσοφόρων νεκρών, τού Ύβ Σαίν Λωράν πρώτου – πρώτου στήν κερδοφορία,τών διαχρονικών καί απτοήτων Ρότζερς καί Χάμερστην («Ο βασιλιάς κι εγώ», «Η μελωδία τής ευτυχίας» κλπ) στή δεύτερη θέση, τού Μάϊκλ Τζάκσον στήν τρίτη, φυσικά τού Έλβις Πρήσλεϋ, ενώ στή δεκάδα φιγουράρει επίσης ο Άϊνστάϊν, παράλληλα μέ αποκαθήλωση από αυτήν άλλων ιερών τεράτων τού παρελθόντος, όπως ο Τζαίημς Ντήν ή η Μέριλυν. Μακάβριο; Μά, είναι μήπως λιγώτερο μακάβρια η ίδια η ζωή, άν κανείς τήν πάρη σοβαρά (διότι, άν απομυθοποιήση κανείς τήν τραγικότητά της, παραμένει απίστευτα αστεία!); Βέβηλο; Μά, μήπως η σημερινή χρησιμοθηρική μας αντίληψη γιά τόν οποιονδήποτε, από το συνεργάτη, τόν πελάτη,τόν προϊστάμενο ή καί τό φίλο καί τό συγγενή, απέχει τάχα λιγώτερο από τή λεηλασία; Μήπως «παράλογο»; Έ, καί ποιό τό «λογικό» στίς λίστες πλούτου ή ισχύος τών ζωντανών δηλαδή;

Αμερικανικός πραγματισμός, φίλοι, ή, άν τό θέλετε, άτεγκτη ειλικρίνεια. Μπορεί ο Φλωμπέρ νά εσημείωνε κάποτε «υπάρχουν
πράγματα πιό ενοχλητικά νά τά πής, παρά νά τά κάνης», όμως αυτά όλα ίσχυαν τόν 19ο αιώνα, καί τώρα έχουμε 21ο -κι αυτό σημαίνει ότι δέν υπάρχει κάτι πού νά επιτρέπεται νά συμβαίνη, χωρίς νά επιτρέπεται
νά καταγράφεται. Όσο γιά τούς χρυσούς κεκοιμημένους, άν τά σκουλήκια τρώνε τό σαρκίο τους, έ, οι άνθρωποι δικαιούνται νά φάνε κάτι από τή φήμη τους καί νά κερδίσουν κάτι από τήν υλική λάμψη τής επίγειας παρουσίας τους -τώρα, καί γιά όσο εκείνοι θά περιπλανώνται στό καθαρτήριο, κάπου μεταξύ Χρηματιστηρίου καί Μύθου…


Leo
leonline@hotmail.gr