Ο Νικολάϊ Αλεξέγιεβιτς Κουροπάτκιν ήταν υπουργός στρατιωτικών τής Ρωσσίας στό γύρισμα τού 19ου – 20ού αιώνος. Κατά τόν Ρωσσοϊαπωνικό πόλεμο τού ανατέθη η αρχιστρατηγία, οι δισταγμοί του όμως στούς ελιγμούς σέ αντιπαράθεση πρός τήν ιδιαίτερα ευφυή ιαπωνική τακτική, ωδήγησαν σέ επανειλημμένες ήττες, μέ αποτέλεσμα τήν απομάκρυνσή του. Η κοινή γνώμη στή χώρα μας (οι παλαβιάρηδες έλληνες πάντα υποστήριζαν όποιον θεωρούσαν underdog καί τότε, όπως καί τώρα, ακόμη κι άν διακυβεύωνται τά συμφέροντα ή οι συμμαχίες τής χώρας) υποστήριζαν τούς Ιάπωνες, αλλά, από τήν άλλη πλευρά, όπως καί ο (εξ ίσου παρλιακός μέ τούς πολίτες) ελληνικός τύπος, δέν έχαναν τήν ευκαιρία νά επιδείξουν επιτελικά ταλέντα καί γνώσεις πού ξεδιπλώνονταν από τά κύρια άρθρα τών εφημερίδων, μέχρι τούς επαρχιακούς καφενέδες. Από τίς επιτελικές συμβουλές γιά ελιγμούς λοιπόν τών Ελλήνων πού κατετίθεντο αφειδώς στήν εφεδρεία τών στρατηγικών γνώσεων τού Κουροπάτκιν (κι άς μήν τίς έμαθε ποτέ ο στρατάρχης), προήλθε η έκφραση «δεξιώτερα, Κουροπάτκιν», πού θυμίζει κατά κάθε έννοια τή σημερινή κλίση τών ελλήνων νά αναζητούν λύση σέ κάθε άλλο πρόβλημα, εκτός από τό δικό τους.
Έτσι, σέ κάθε ελληνικό σαλόνι, καφετέρια, εντευκτήριο ευκαιριακών συζητήσεων, μαγαζί ή επιχείρηση, όλοι ανεξαιρέτως οι έλληνες έχουν αναδειχθή σέ ειδήμονες τής κρίσης καί, γενικώτερα, τών οικονομικών.
Όπως στό κομμωτήριο όπου προσφεύγω κατά καιρούς γιά νά κουρευτώ (ποιός δέν θά προτιμούσε νά τού πασπατεύη τό κεφάλι τό τροφαντό χεράκι τής «Λούσυ» ή κάποιας άλλης γλυκιάς ξανθειάς, όσο τουλάχιστον η άλλη αυτή ΔΕΝ λέγεται Άνγκελα, αντί γιά κάποιο τριχωτό χέρι τού οποιουδήποτε χαίαρ ντρέσσερ, άσε πού τό τελευταίο μού θυμίζει αόριστα τό «χαίαρ πρέσσερ» καί ανατριχιάζω λίγο – τέλος πάντων, μπορεί η Λούσυ νά μέ στραβοκουρεύη λίγο καί τήν επόμενη εβδομάδα νά πηγαίνω πάλι γιά διόρθωση, αλλά … Λούσυ είναι αυτή, τί νά κάνουμε ! Στό φινάλε, δέν τό πάει καί από τό τό 21 στό 55 τό κούρεμα !).
Έτσι, στό κομμωτήριο ακούω τίς διάφορες κυρίες πού περιμένουν ή εξυπηρετούνται νά συζητούν επίσης γιά τήν κρίση : η μιά συζητά γιά τό «χαράτσι» (λέξη κι αυτή !!!…) τών ακινήτων, προβάλλοντας μέ απελπισμένη περηφάνεια τό πόσα θά πρέπη νά καταθέση (είναι περισσότερο από εμφανές ότι στήν πραγματικότητα, απλώς αφήνει νά εννοηθή πόσα ακριβά ακίνητα έχει, αλλά τέλος πάντων), η άλλη επικαλείται τίς εμβριθείς γνώσεις της περί τά οικονομικά από τίς σπουδές της στό «ανοιχτό πανεπιστήμιο», καί τονίζει τήν ανάγκη εφαρμογής ενός νέου κεϋνσιανού μοντέλου (ώπα, κυριούλα μου ! Άλλο «Κέυνς», άλλο «Κουϊνσυ λούκ» !), μιά τρίτη βυθίζεται στό απλανές τού καθρέφτη μπροστά της, μέ ύφος πού δέν ξέρεις άν λέη «Χριστέ μου, πώς φθάσαμε ως εδώ, έτσι αναπάντεχα» ή «Χριστέ μου, πάλι μού χαλάρωσε τό Μπότοξ».
Οι άντρες είναι καλλίτεροι – τουλάχιστον, αισιοδοξότεροι καί μαχητικώτεροι. Πάντα είναι κανείς μαχητικώτερος στίς ασκήσεις επί χάρτου απ’ όσο στό πεδίο τού πρακτέου άλλωστε. Αφού λοιπόν ξορκίσουν «εκείνους» πού «μάς» έφθασαν ως εδώ (αλήθεια, ποιοί είναι «εκείνοι», τό μόνιμο υποκείμενο τών ρημάτων σέ τρίτο πληθυντικό, πού απεργάζονται τό κακό «μας» ; καί ποιοί ακριβώς είμαστε «εμείς» ;), προχωρούν σέ κριτική ανάλυση :
Οι μισοί φρονούν ότι η σημερινή ηγεσία τής χώρας «δέν έχει κάνει τίποτε», οι άλλοι μισοί ότι «έχει κάνει υπερβολικά πολλά» – όπως οι Καρχηδόνιοι τού Φλωμπέρ στήν περιγραφή τής μαζικής θυσίας – ολοκαυτώματος πρός τόν Μολώχ : άλλοι έλεγαν ότι τά θύματα ήσαν υπερβολικά πολλά, άλλοι ότι ο θεός χρειαζόταν ακόμη περισσότερα (σέ κάθε περίπτωση, στό ολοκαύτωμα καίγονταν παιδιά κι όχι επιδόματα, οπότε μικρό τό κακό !).
Άλλοι έλληνες αναλυτές εκ τού προχείρου φρονούν ότι ο δημόσιος τομέας πρέπει νά συσταλή (αδιαφορώντας γιά τήν ανεργία), άλλοι ότι πρέπει νά «επιχορηγηθή», ώστε «νά πέση ζεστό χρήμα στήν αγορά καί νά κινηθή η οικονομία» (τώρα, τό τί εννοεί ο έλληνας, λέγοντας «ζεστό χρήμα στήν αγορά» καί σέ τί επενδύσεις ακριβώς αναφέρεται, τό έχουμε νομίζω εδώ καί τρείς δεκαετίες όλοι εμπεδώσει).
Ξαφνικά όλοι ανακαλύψαμε ότι οι γάλλοι ήσαν οι φυσικοί μας σύμμαχοι (κι άς μήν μάς έδωσαν ούτε ένα ψήφο στό Γιώρκα μας, ενώ εμείς τούς δώσαμε στόν αράπη τους τό δωδεκάρι !), εν ώ οι Γερμανοί οι αιώνιοι εχθροί μας πού προσπαθούν νά επιβάλουν τό τέταρτο Ράϊχ – κι έτσι, καλό θά ήταν νά καταφύγουμε πάλι στούς αμερικανούς, πού, αφού μάς υποστηρίζουν, δέν μπορούν πλέον νά μπαίνουν στήν κατηγορία «φονιάδες τών λαών».
Άλλωστε, ο μέσος έλλην εκτός από ειδήμων στά οικονομικά, είναι καί άσσος στήν γεωπολιτική ! «Η Τουρκία ελέγχει όλη τή Μέση Ανατολή καί τά πετρέλαια,, ναί … αλλά, ποιός ελέγχει τήν Τουρκία τήν ίδια πού είναι ατακτούλα ; μά, φυσικά η Ελλάς, ο ομφαλός τής Γής ! Όπερ έδει δείξαι !». Κι ακόμη, καί στήν ορυκτολογία : «έχουμε χρυσό στό Πάγγαιο (καί όχι «Παγγαίο»), ασήμι στήν Δυτική Μακεδονία, πετρέλαιο στό Ιόνιο, τό Αιγαίο καί τήν Πίνδο, καί σάς διαβεβαιώ ότι καί εγώ σκαλίζοντας τόν κήπο στό πατρικό μου στήν Πέρα Μυγδαλιά, βρήκα ένα περίεργο πέτρωμα, πού παίρνω όρκο ότι είναι πλουτώνιο». Τέλος δέ, στή βαρειά μας βιομηχανία, τόν «πολιτισμό» – καί, γι’ αυτό τό λόγο, ως ο περιούσιος λαός, πού τώρα έχει όψιμη κολλεγιά μέ τόν άλλο περιούσιο λαό, τούς Εβραίους, κάναμε σκόντο ακόμη καί στόν αντισημιτισμό μας ! Τώρα πιά, δέν θεωρούμε ότι ο «Εβραϊσμός» είναι αντίθετος στόν «Ελληνισμό» («μας»), αλλά ότι ο πρώτος προήλθε από τόν δεύτερο, κι επομένως, είμαστε αδέλφια. Βολικώτατο !
Εν τέλει, «μάς έχΟΥΝ ανάγκη, δέν ΤΟΥΣ έχουμε» (προσέξτε τό τρίτο πληθυντικό !).
Καί, μέ τούτα καί μ’ εκείνα, αφού «η κρίση γεννά ευκαιρίες», θά γίνουμε καί πάλι οσονούπω υπερδύναμη, «έσσετ’ ήμαρ».
Μαλερεζμάν όμως (νά κι εγώ τό γαλλικό !), μέχρι νά «έσσεται εκείνο τό ριμαδοήμαρ», άς κάνουμε γαργάρα τήν κατάντια μας, κι άς ονειρευόμαστε νίκες καί τακτικές … «δεξιώτερα, Κουροπάτκιν, αριστερότερα, Κουροπάτκιν», μπερδέψαμε τούς μηρούς μας – ούτε τόν ανάποδο λωτό στό γιόγκα νά κάναμε. Καί, αδίκως κι ατυχώς, η ιστορία καί η πολιτική δέν είναι πάκμαν …
Leo
(leonline11@gmail.com)
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
Ακολουθείστε το Cityportal.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα τελευταία νέα
Cityportal.gr Live ενημέρωση: O κορωνοϊός λεπτό προς λεπτό στην Ελλάδα και παγκοσμίως