…δικαιούμαι, υποχρεούσαι, υποχρεούται...

…δικαιούμεθα, υποχρεούσθε, υποχρεούνται…
Μάλιστα, μιά χαρά τό έκλινα τό ρήμα. Σωστός. Όχι ότι θυμάμαι τά ανώμαλα ρήματα τής γλώσσης μας (φεύ, κι άν παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι …), αλλά, τί στόν κόρακα, δέν είναι δύσκολο καί νά τά εφεύρης, άν τά ξέχασες! Στήν Ελλάδα ζούμε, τή χώρα τών ανωμαλιών καί τών διαστροφών.
Παρακαλώ νά μή παρεξηγηθώ – ουδόλως μέ απασχολεί τό συλλογικό μας υπογάστριο – αναφέρομαι σήμερα στήν κοινωνική καί τήν πολιτική μας συμπεριφορά, τήν, πώς νά τήν πούμε, αμφιθυμική, σχιζοφρενική, αντιφατική καί αλλοπρόσαλλη. Άς αφήσουμε τήν τουρκοκρατία κατά μέρος σάν αίτιο γιά τό ψυχανταριασμένο καί αγγελοκρουσμένο τού εθνικού μας χαρακτήρος. Κατ’ αρχήν, δέν είναι τόσο «τουρκοκρατία», όσο «βυζαντιοκρατία», καί, κατά δεύτερον, κι άν ακόμη η επίδρασή
της υπήρξε τόσο καθοριστική, μέσα σέ 200 χρόνια ανεξάρτητης ζωής, ασφαλώς δέν μπορεί νά είναι υπόλογη καί μεμπτέα γιά τήν τάση μας νά μεταπίπτουμε από τήν κατηγορία τού ραγιά σέ εκείνη τού ληστάρχου Νταβέλη. Σίγουρα, φταίει η σύγχρονη πολιτική. Όντως τίς τελευταίες λίγες δεκαετίες, οι γραικοί χειραφετήθηκαν από τή φεουδαρχία καί τήν αυθαιρεσία τής εξουσίας, και αυτό εκφράσθηκε πολιτικά, από τή μιά μέ τό εξάμβλωμα τού «ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού» (όπου δήθεν η ελεύθερη οικονομία θά ελεγχόταν από τό κράτος πρός εγγύηση τής λαϊκής ευημερίας), σέ αντιρρόπηση δέ καί εν συνεχεία τούτου, μέ τό «σοσιαλισμό α-λα-γκρέκ», πού, αφού πέτυχε νά κάνη τά πολιτικά καί οικονομικά τζάκια ακόμη ισχυρότερα, εφρόντισε νά μπουκώση τόν πεινασμένο μέ περισσότερο θράσος παρ’ ότι ψωμί. Αποτέλεσμα; Η χώρα μας σήμερα είναι η τελευταία αυθεντικά κομμουνιστική χώρα στόν κόσμο. Οι τάξεις έχουν καταργηθή
πιά. Όλοι ανήκουμε σέ μία μεσοαστική, χωρίς χαρακτήρα καί μορφή ή ιδεολογία, κοινωνική καί οικονομική πλειοψηφία, από τήν οποία δέν ξεχωρίζουν παρά μόνον μιά νομενκλατούρα άλλοτε άλλων ευνοουμένων, ή, στόν αντίποδα εκείνης, μιά τάξη «μή εχόντων» πού τά φέρνουν δύσκολα βόλτα, κυρίως διότι δέν ξέρουν τί θά πή ιεράρχηση αναγκών ή πραγματικές ανάγκες. O πλούτος έχει μοιρασθή καί θά αναδιανεμηθή «από τόν καθένα σύμφωνα μέ τίς ικανότητές του, στόν καθένα σύμφωνα μέ τίς ανάγκες του» – αφού πρώτα, εννοείται, φροντίσουμε νά συσκοτίσουμε όσο επιμελέστερα γίνεται τήν αναγνώριση αμφοτέρων. Γιά νά επιτευχθή αυτό τό τελευταίο, τό κράτος έχει κάνει υπαλλήλους του σχεδόν τούς πάντες, εξασφαλίζοντας, μέ τήν κατάλληλη παιδεία καί εκπαίδευση, τή σιωπή τους ή τήν, τό πολύ – πολύ, διά νευμάτων συνεννόηση: τό κράτος προσποιείται ότι πληρώνει, οι λειτουργοί του υποδύονται τούς εργαζομένους, μυαλά στό μίξερ, πάλπ φίξιον.
Από αυτούς τούς στρεβλούς κοινωνικούς ρόλους, ο πολίτης δέν μπορεί νά τηρήση κάν τή σχέση του μέ τήν απλή λογική. Τή μιά περιπίπτει στήν πιό παθητική μοιρολατρία, λές καί τόν έχουν ψεκάσει από τόν ουρανό μέ ηρεμιστικά, τήν άλλη πάλι ξυπνάει μέσα του ο Ηρακλής πού πάει νά σκοτώση τή Λερναία Ύδρα τών νευρώσεών του – μόνο πού αυτή βγάζει όλο καί περισσότερα κεφάλια, όλο καί περισσότερες νευρώσεις, συμπλέγματα, αντιδράσεις.
Κι έτσι κάπως, χάσαμε τά όριά μας, διότι χάσαμε τό μπούσουλα. Έχουμε, ή νομίζουμε ότι αξίζουμε, τήν προτεραιότητα.«ΜΑΣ οφείλουν» οι άλλοι, ΕΜΕΙΣ όχι, διότι είμαστε οι κάτοχοι τού χώρου μας, έχουμε ρίζες, έχουμε βάθος, κοιτάμε ψηλά, δέν οφείλουμε σέ κανέναν νά αλλάξουμε θέση ή νά δείξουμε ευελιξία, κι ούτε κάν νά προσαρμοσθούμε – μάς χρωστάν νά μάς φροντίσουν άλλοι. Όπως όλα τά φυτά…

Leo
leonline@hotmail.gr