Η πρόσφατη εκ νέου καί γενική αυτή τή φορά απαγόρευση τού καπνίσματος στή χώρα, ανεξαρτήτως τής επιτυχίας πού θά έχη ή δέν θά έχη, γιά μιά ακόμη φορά θά φέρη στήν επιφάνεια όλα τά χαριτωμένα τού διαβοήτου «ελληνικού χαρακτήρος».
Διαβάζω ήδη ότι οι θεριακλήδες καί κουτσαβάκηδες νεοέλληνες έχουν λάβει τρόπον τινά θέση μάχης υπέρ ντάνχιλλ ο αγών, καί νομίζω ότι προσεχώς μάς περιμένουν συγκλονιστικά ευτράπελα.
Καθ΄όσον ο υπερήφανος Έλλην, πού δέν θά διενοείτο κάν νά ανάψη ένα τσιγάρο, ή ακόμη καί νά τό σκεφθή, σέ μία χώρα τού εξωτερικού (από τό άγχος, ασφαλώς, νά μήν κακοχαρακτηρισθή, άγχος πού κατευθύνει εντελώς τή συμπεριφορά του όταν βρεθή στήν ξενητειά), μέ τήν «Ελλάδα» έχει μιά σχέση βαθέως ιδιοκτησιακή – πρόκειται γιά τό σύνδρομο τού «αυτό τό χώμα, είναι δικό τους καί δικό μας» – κι έτσι, θεωρεί ότι τού επιτρέπεται ό,τι ξεπεταχτή στό βουλητικό του.
Έτσι, ακούει κανείς ήδη τά πολεμοχαρή παιδιά τών Ελλήνων, μέ τό «μολών λαβέ» μέ τατουάζ στό μπράτσο, νά επικραδαίνουν τίς απειλές «καλά, άς έρθη κανείς νά μού τό σβήση, καί τά λέμε πού θά βρεθή» (μά, καλό μου ελληνόπουλο, κανείς δέν θά έρθη νά σού σβήση τό τσιγάρο, όπως τό θέτεις – απλώς, θά σού αλλάξη τόν αδόξαστο στά «περαιτέρω», αμέσως αφού θά τό έχης σβήσει εσύ!).
Βέβαια (πώς νά μή συμφωνήσω …) τό τσιγάρο είναι συνδυασμένο μέ οικείες όψεις τής ελληνικότητος – μέ τόν άψογο, γλυκό γιατρό, τόν πάντα πρόθυμο νά αφοσιωθή στό πρόβλημά σου μέ τό πού βρέθηκες στό νοσοκομείο, μέ τήν κάτασπρη μπλούζα, τά κατακίτρινα δόντια, καί τήν κνίσσα από τσιγάρο νά τόν περιβάλλη σάν αχλύς γοητείας, ή μέ τήν όμορφη δημοσία υπάλληλο, πού, πρωί – πρωί, μέ μάτι κίτρινο – θολό αλλά καί γεμάτο λαγνεία καί μύριες υποσχέσεις, σού πετάει ένα σύννεφο καπνού, προτού σέ ρωτήση ευγενικά «τί επιθυμούσατε, παρακαλώ;», καί τσακισθή νά σέ εξυπηρετήση, ή τόν απαστράπτοντα ταξιτζή μέ τά κιτρινοκαφέ κρινοδάχτυλα πάνω στό τιμόνι, τά αρωματισμένα μέ βαρύ, αντρίκιο τομπάκο καθίσματα, τίς γαλάζιες τολύπες καπνού πού τόσο ταίριαζαν μέ τήν καρά τεκέ μουσική υπόκρουση … εικόνες οικείες, ελληνικές, καί τόσο, μά τόσο αγαπημένες …
Δέν είναι όμως μόνον αυτές οι αναμνήσεις, είναι καί τό αιματώδες του ταμπεραμέντου μας, η μικρή μας κλίση στήν υστερία καί τό δράμα. Κι άν ακόμη τό τσιγάρο δέν απαγορευόταν, θά έπρεπε νά σκηνοθετούσαμε τήν απαγόρευσή του μιά φορά τό χρόνο τουλάχιστον, έτσι, γιά τή χαρά τών αντιδράσεων, γιά τό προσωπικό θεαθήναι πού καθένας μας δικαιούται.
Κι έτσι, γιά μιά ακόμη φορά, οι αντικαπνισταί διαμαρτύρονται, οι καπνισταί βρυχώνται, όλοι μαζί απειλούν – κι όλοι, βεβαίως, θυμίζουν στην πραγματικότητα μιξοπαρθένες, οι οποίες, ομνύοντας δήθεν στήν παρθενία τους, αδημονούν εν τούτοις νά γευθούν τό ηδύπικρο ποτό τής διακορεύσεώς των, τόσο γιά νά χαρούν τήν μοναδική γλύκα του, όσο καί γιά νά μπορούν νά θρηνούν εν συνεχεία καί στό διηνεκές τήν απώλεια τής αγνότητός τους.
Απαγόρευση καπνίσματος – έ, καί λοιπόν; Λίγους μήνες μετά, οι καπνισταί, στά πεζοδρόμια έξω από καφέ καί ρεστωράν θά φλερτάρουν τραβώντας αγχωμένες τζούρες μέ εκείνη τήν τόλμη καί γοητεία πού εξασφαλίζει μόνον η συνενοχή, οι αντικαπνισταί ή μή καπνισταί μέσα θά ξενερώνουν μέ τόν ανεπίληπτα κεκαθαρμένο από κάθε μικρό βίτσιο καί βρώμικο μόριο αέρα, κι όλοι θά είμαστε ευχαριστημένοι – καί πολιτισμένοι.
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
