Σχόλια/Κριτική
Η ταινία «Οι Απέναντι» του 1981, σε σκηνοθεσία Γιώργου Πανουσόπουλου, αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του '80, συνδυάζοντας το ψυχολογικό θρίλερ με μια κοινωνική οπτική. Ο τίτλος δεν αναφέρεται μόνο στους «άλλους» που βλέπουμε απέναντι μας αλλά και στους φόβους, τις εμμονές και τα καταπιεσμένα πάθη που κατοικούν μέσα μας. Ο Χάρης, τον οποίο υποδύεται μοναδικά ο Άρης Ρέτσος, είναι ένας "διαφορετικός" ένας "παράξενος" νέος (φάντασμα τον αποκαλούν οι φίλοι του, το γιατί θα το μάθετε όταν δείτε την ταινία) που ζει απομονωμένος παρέα με τις εμμονές του με σκοτεινές σκέψεις, καθώς παρατηρεί την υποτιθέμενη «ιδανική» ζωή των γειτόνων του. Η Μπέτυ Λιβανού στο ρόλο της παντρεμένης γυναίκας της διπλανής πόρτας «απέναντι» προσφέρει μια από τις πιο αισθαντικές ερμηνείες της, με μια αινιγματική γοητεία που καθηλώνει. Η ταινία γυρίστηκε σε φυσικούς χώρους στην Αθήνα, και ο σκηνοθέτης επιδίωξε να αποτυπώσει την καθημερινότητα της πόλης μέσα από ένα ρεαλιστικό και συγχρόνως ποιητικό φακό. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο γύρω από την ταινία είναι η χρήση της κάμερας, που παίζει το ρόλο «βλέμματος», κάνοντας τον θεατή συμμέτοχο στη ματιά του πρωταγωνιστή, δημιουργώντας ένα διαρκές αίσθημα αβεβαιότητας. Ο Πανουσόπουλος, εμπνευσμένος από τη «rear window» οπτική του Χίτσκοκ, φέρνει αυτή τη δυναμική σε μια ελληνική γειτονιά, αποτυπώνοντας με μαεστρία την ασφυκτική ατμόσφαιρα της αστικής ζωής και τα όρια μεταξύ παρακολούθησης και εισβολής. Επίσης, οφείλουμε τα εύσημα στη μουσική που έγραψε για την ταινία ο Σταύρος Λογαρίδης καθώς θεωρήθηκε πρωτοποριακή για την έντονη συναισθηματική φόρτιση που προσφέρει στις σκηνές. Κουτσομπολιό που περιβάλλει την ταινία είναι η έντονη χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών, που σύμφωνα με φήμες οδήγησε σε έντονες σκηνές εκτός πλατό κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, καθώς και οι διαφωνίες για ορισμένες σκηνές που ο σκηνοθέτης ήθελε να διατηρήσει πιο τολμηρές από ό,τι ήταν συνηθισμένο για την εποχή. «Οι Απέναντι» δεν είναι απλώς μια ιστορία παρακολούθησης και εμμονής· είναι μια κοινωνική ακτινογραφία της αστικής αποξένωσης και των ανθρώπινων φαντασιώσεων, που φέρνει το θεατή αντιμέτωπο με τους δικούς του «απέναντι».
