Χρειαζόμαστε χρόνο

«Μένουμε σπίτι!» μας υπενθυμίζουν όλοι καθημερινά σε όλες τις γλώσσες, μας το επιβάλλουν όμως και αυστηροί νόμοι. Το παλιό ρητό των Βρετανών «Το σπίτι μου είναι το κάστρο μου», τώρα πλέον επίκαιρο πανανθρώπινο μήνυμα το οποίο καλούνται να εφαρμόσουν οι περισσότεροι λαοί, άσχετα από τη νοοτροπία τους και το κλίμα του τόπου που κατοικούν.
 

Ο αόρατος παγκόσμιος εχθρός, ο επονομαζόμενος κορονοϊός, μεταδίδεται ταχύτατα, καταλαμβάνοντας τα ανθρώπινα σώματα και μόνο, απειλώντας τον αφανισμό μαζί με τον τρόπο ζωής τους. Σε κάθε γωνιά της Γης οι οικονομίες αφήνουν το γκάζι, πατάνε επίμονα το φρένο, σταματούν σχεδόν κάθε δραστηριότητα προκειμένου ν? αναχαιτίσουν την επικείμενη απειλή. Σε αντίθεση ο πλανήτης από άκρη σε άκρη ανασαίνει, δείχνει να βρίσκει ευκαιρία να γλείψει τις βαθιές πληγές που του προκαλεί το ανθρώπινο είδος, δείχνει ν? αναρρώνει, να ηρεμεί, να ξαποσταίνει.
 

Κι ενώ εμείς αποσυρόμαστε στα κάστρα μας μήπως και γλυτώσουμε, εκείνος προβάλλει αυτάρεσκα την αξεπέραστη ομορφιά του, τους παντοδύναμους σκληρούς, κατ? εμάς, νόμους του μέσα στους οποίους συμπεριλαμβάνεται κι αυτός ο καταστροφικός ιός.
 

Το «αλτ!» της Φύσης μας ακινητοποιεί. Ανοιγοκλείνουμε τα μάτια αμήχανοι, παλεύοντας να συνειδητοποιήσουμε πού βρεθήκαμε από τη μια μέρα στην άλλη. Οι κώδικες με τους οποίους εκπαιδευτήκαμε να πορευόμαστε, δεν μας βοηθούν. Η επιστήμη τώρα έχει τον πρώτο λόγο και μόνο. Επιχειρούμε να κινηθούμε όπως ξέραμε, νοσταλγούμε τη ζωή που κάναμε μέχρι πρότινος κι ας μην μας άρεσε. Πάραυτα μας τείνουν το δάχτυλο, υποδεικνύοντάς μας την ατομική και κοινωνική ευθύνη, καθώς και τις ζοφερές επιπτώσεις της μη εφαρμογής της.
 

Όσο όμως κι αν ο χρόνος επιβραδύνει για εμάς, χρειαζόμαστε χρόνο για να προσαρμοστούμε, ν? αντιληφθούμε τι μας συμβαίνει, τι μας ζητείται πλέον να πράττουμε. Είμαστε χαμένοι στο χάος του σπιτιού μας. Χρειαζόμαστε χρόνο να βρούμε τι αύριο μπορεί να προσδοκούμε. Στην πλειονότητά μας είμαστε όντα της συνήθειας. Το διαφορετικό και οι αλλαγές μας τρομάζουν. Πόσο μάλλον τώρα που ό,τι ξέραμε άρεται με τη μια!
 

Χρειαζόμαστε χρόνο κι ο χρόνος μας δίνεται. Τον εμβολίζουν μόνο όσοι αποπειρώνται να ζήσουν όπως πριν.
 

Δια του ανάγκασον η Γη ανασαίνει, επιβραδύνει τις ταχύτητές μας, επιβάλλει περισυλλογή. Ο εχθρός είναι μονάχα δικός μας. Αν σταδιακά τον αποδεχτούμε, κάνουμε ανακωχή, ίσως μετατραπεί σε σύμμαχος για μια καλύτερη ζωή.

 

Γράφει η Μαρία Ψωμά Πετρίδου