«Τα παλιόπαιδα τ ατίθασα» – Νίκος Τσιφόρος (Τα αγαπημένα μας βιβλία)

«Τα παλιόπαιδα τ ατίθασα» – Νίκος Τσιφόρος

Ο «Πιτιγκρίλης»- όπως υπέγραφε ο Τσιφόρος σε κάτι πρώτες δημοσιεύσεις του- ξεμπούκαρε μία μέρα του 1911 στον αφρό της Αλεξάνδρειας κι η φαμίλια του τότε την περνούσε πούδρα, καθώς τύγχανε να το φυσάει το παραδάκι. Μα ο Νικόλαος άφησε πίσω του νωρίς το μερσί και τα σιλ βου πλε των σαλονιών ( αν και ήξερε να σπικάρει τοιαύτες λέξεις σε καμιά δεκαριά και παραπάνω άλλες γλώσσες) κι άρχισε τα προμενάντ σε μέρη φίνα όπου κάτω τσιγαρόγοπα δεν έβλεπες κάτω λόγω ασθενείας του ταλίρου.
 

Τέτοιο ξηγημένο μόρτη δεν ξανά ματά είδα στην πιάτσα της εύθυμης πένας, από τότες που εκείνος ο αρχαίος – πώς τον ελέγανε να δεις, εκείνος που έγραφε για κάτι σφήκες και για κάτι κότες- είδε τα ραδίκια ανάποδα. Τι θεατρικά, τι σενάρια, τι βιβλία, τι άρθρα… τόσα έτη έχουν περάσει κι ακόμα δακρύζει το βλέφαρο από το γέλιο. Κι όμως αυτό το μόρτικο έργο του, που στο σύνολό του έπιασε το καρδιοχτύπι του περιθωρίου, αγαπήθηκε περισσότερο από τον κόσμο και τον κοσμάκη παρά από εκεί που θα έπρεπε πρωτίστως να αγαπηθεί. Αλλά τι να κάμουμε, έτσι είναι το σινάφι της υψηλής διανόησης…
 

Το λοιπόν και για να μην το ρίξουμε στο μελό, Τα παλιόπαιδα τατίθασα του Τσιφόρου είναι τίγκα από ιστορίες των αλανιών του ευρύτερου αθηναϊκού Μπίθουλα που ψάχνουν τρόπο να γεμίσουν το λάχανο* με κανένα μαρούλι*, την άδεια τους κοιλιά που γουργουρίζει σα γάλος με κάνα κοψίδι ή ψάχνουν την καλή για να πλερωθεί ο δοσατζής του οποίου το φέσι έχει γίνει μιναρές. Διότι την σήμερον ημέραν αν δεν έχεις θείο στο Τσικάγο ή κανένα κρυμμένο κουτί με χρυσές, το μόνο που σου μένει είναι να βρεις κανένα κορόιδο που κάνει κρα για βούτα ή κάνα προικιό.

Σερσέ λα φαμ, όπως λένε και οι Γάλλοι, ιδίως αν το πρόσωπο βαστά καλή προίκα στο σεντούκι, γιατί βαράει το καμιτσίκι της φτώχιας στην εξευγενισμένη πλέον πρωτεύουσα, κι άμα βρεις σουσαμάκι από κουλούρι στο παγκάκι του Ζαππείου σκύβεις να το μαζέψεις.
 

Πολλά τα παλιόπαιδα που βολτάρουν στις σελίδες του βιβλίου- διότι ο εν Αθήναις πληθυσμός είναι μεγάλος πια- όπως ο Γιάκωβος, η Στάσα, ο Κίρκορ, η κερία Κυριακούλα κα, πολλά τα μέρη όπου συχνάζουν Μοναστηράκι, Πασαλιμάνι, ο καφενές, το σοκάκι, το παλιατζίδικο κτλ, τουτέστιν πολλές και οι μικρές εύθυμες ιστορίες τους που περιγράφουν την μαύρη τους την τύχη. «Ευθυμογραφήματα, αυτοτελών ιστοριών μικρής έκτασης αλλά πλήρους ανάπτυξης» όπως λεν και οι γραμματιζούμενοι για τα όνειρα που χάνονται πάνω στους κρύους τοίχους μιας κάμαρας καθώς το μεροδούλι μεροφάι δε φτάνει για να τα συντηρήσει. Καθότι, έτσι κι είσαι φτωχός είτε είσαι τίμιος είτε είσαι ατίθασος εκ φύσεως, όλο και κάποιο κόλπο θα σκαρώσεις για να φας κούτρα ένα πιάτο ζεστό φαγί, όλο και σε καμιά κομπίνα θα μπλεχτείς για να πάψει να στενάζει η τσέπη από την μοναξιά της. Όπου φτωχός κι η μοίρα του, κι άντε να βρεις εσύ ποιος φταίει για την άτιμη την κενωνία.

 

Κι σε όλο αυτό το αχ και το βαχ των απανταχού Μπιθουλέων, η ατάκα ατάκα και το

χαμόγελο του αναγνώστη κολλάει στο στόμα όπως η μύγα στο κανελωμένο ρυζόγαλο

της κερίας Κυριακούλας.

«Τα παλιόπαιδα τ ατίθασα», σε ποιους προτείνω να το διαβάσουν

Στο δια ταύτα Τα παλιόπαιδα τ ατίθασα είναι παντός καιρού και για κάθε μικρό ή μεγάλο μάγκα που θέλει να διαβάσει καθαρή και συνάμα έξυπνη κωμωδία. Μία μοντέρνα διασκευή ιστοριών που λειτουργούν όπως ακριβώς οι μύθοι του Αισώπου αλλά με γενναιόδωρες δόσεις χιούμορ. Παθών, μαθών και γελών.