Σχόλια/Κριτική
Η θρυλική κωμωδία του 1957 Η θεία από το Σικάγο που θα μπορούσε σήμερα να έχει τον τίτλο Τα ήθη της Αθήνας του 1957. Ποιος ειναι αυτός που δεν έχει δεί την φοβερή Γεωργία Βασιλειάδου στον ρόλο της τρομερής θείας από το Σικάγο. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο με την περίφημο μέθοδο της στάμνας ανατρέπει όλα τα δεδομένα και φέρνει τους γαμπρούς στο σπίτι. Με μια πρώτη ματιά μια “λαϊκή και ελαφριά” ταινία. Αλλά αν το εξετάσεις λίγο πιο προσεκτικά θα δεις ότι η ταινία αποτυπώνει με χιουμοριστικό αλλά βαθιά στοχαστικό τρόπο την εποχή της κοινωνικής μετάβασης στη μεταπολεμική Ελλάδα. Η παρακολούθηση μιας ταινίας του 1957, αποκτά ιδιαίτερη αξία σήμερα, όχι μόνο ως ψυχαγωγία αλλά και ως εργαλείο κατανόησης της εποχής. Μέσα από την ταινία, ο θεατής έχει την ευκαιρία να παρατηρήσει τα ήθη, τις αξίες, και τις κοινωνικές δομές μιας Ελλάδας που βρισκόταν σε μετάβαση από την παράδοση στη μοντέρνα εποχή. Τα αντικείμενα, όπως τα έπιπλα και οι οικοσκευές, οι φορεσιές των ηθοποιών, και οι διαπροσωπικές σχέσεις φωτίζουν πτυχές της καθημερινότητας, ενώ οι διαλογικές αντιπαραθέσεις αντικατοπτρίζουν τα στερεότυπα και τις νοοτροπίες της εποχής. Η ταινία λειτουργεί σαν καθρέφτης μιας κοινωνίας σε μετάβαση, όπου οι παραδοσιακές αξίες δοκιμάζονται και οι νέες ιδέες φέρνουν αβεβαιότητα αλλά και ενθουσιασμό. Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις: είναι η προσαρμογή στο νέο μια εξέλιξη ή ένας κίνδυνος; Είναι η διατήρηση των παραδόσεων στασιμότητα ή σταθερότητα; Ο θεατής καλείται να αναρωτηθεί και να τοποθετηθεί προσωπικά. Είναι σαν να κοιτάζουμε μέσα από ένα παράθυρο στο παρελθόν τις ρίζες μας, αποκτώντας μια βαθύτερη κατανόηση για το πώς ζούσαν, σκέφτονταν και αλληλεπιδρούσαν οι άνθρωποι τότε. Επιπλέον, η ταινία προσφέρει ένα διαχρονικό σχόλιο για τις αλλαγές που βιώνουν οι κοινωνίες, καθιστώντας την ιδανικό υλικό για να εξετάσουμε πώς οι ίδιες οι παραδόσεις διαμορφώνουν αλλά και διαμορφώνονται από τις νέες συνθήκες. Από τα παρασκήνια, αξίζει να σημειωθεί ότι η Βασιλειάδου στην αρχή ήταν διστακτική να αναλάβει τον ρόλο, θεωρώντας ότι ο ρόλος της θείας Καλλιόπης θα φαινόταν υπερβολικά εκκεντρικός στο ελληνικό κοινό. Ωστόσο, ο Σακελλάριος την έπεισε ότι η ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα της θα γινόταν σημείο αναφοράς. Μια άλλη ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι ότι πολλές από τις σκηνές στο σπίτι των ανιψιών γυρίστηκαν σε ένα πραγματικό σπίτι στην Πλάκα, προσθέτοντας αυθεντικότητα στο σκηνικό και μια ματιά σήμερα στο παρελθόν όπως ήταν. Η «Θεία απ’ το Σικάγο» μας καλεί να αναρωτηθούμε για τη φύση της αλλαγής και της διατήρησης, να γελάσουμε με τις αδυναμίες και των δύο πλευρών, τον συντηρητισμό του παλιού και την ελαφρότητα του νέου και να θυμηθούμε ότι ο χρόνος είτε μας αρέσει, είτε όχι, κινείται πάντα προς τα εμπρός, αφήνοντας όμως πίσω του ίχνη και σημάδια από το παρελθόν.
