Υπάρχει κάπου ένα δέντρο > …τα τρυφερά του φύλλα θα τα φάει ένα ζωηρό σκουλήκι. > … που θα το αρπάξει ένα μικρό πεινασμένο πουλί, > …κι αυτό με τη σειρά του κάποια άλλη μέρα που τσιμπολογάει, θα πέσει θύμα, ενός πονηρού τρωκτικού > …που αργά ή γρήγορα, θα καταλήξει στα νύχια ενός μεγαλύτερου πετούμενου. > …που πίνοντας νερό και δοξάζοντας το θεό του, θα ξεψυχήσει, στα σαρκοβόρα δόντια του αιλουροειδούς που αναζητούσε ένα θήραμα για να ταΐσει τα μικράκια του, > …που πολύ πιθανόν ως πολύτιμο δέρμα να καταλήξει σε κάποια μαντάμ η οποία όταν αποθάνει να ζητήσει να ταφεί μαζί με το αγαπημένο της ένδυμα, κάτω απο τη σκιά των φύλλων του δένδρου.
Κάποτε υπάρχει μια βίαιη επέμβαση που εισέρχεται στο κύκλο της ζωής και δημιουργεί μια απώλεια. Τα αποκαλούμε ατυχία, μοίρα, κισμέτ, γραφτό, κάρμα. Άλλοτε είναι απλά το πλήρωμα του χρόνου, τα έφαγε τα ψωμιά του λέμε, ήρθε η ώρα του, πάει αυτός…
Σαν απώλεια νοείται κάθε απομάκρυνση από την οπτική μας. Γεγονός είναι ότι πάντα κλαίμε για ό,τι «χάσαμε» (και τα ψεγάδια όσων «απωλέσαμε», χάνονται μαζί τους). Γεγονός εξίσου αναμφισβήτητο όμως είναι ότι και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος τι γίνεται μετά!
Αντικατάσταση της απώλειας δεν υπάρχει, αν και προσπαθούμε να καλύψουμε αυτό που χάσαμε με αναμνήσεις ή με υποκατάστατα. Αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι αυτό δεν γίνεται. Η πληγή, ο καλύτερος τρόπος για να επουλωθεί, είναι να αφεθεί να στεγνώσει, να γίνει σημάδι. Σαν τα τραύματα που έγιναν ουλές. Υπάρχει βέβαια πάντα ο πόνος, ιδιαίτερα στις νωπές πληγές που φυσιολογικά τον φοβόμαστε και αναζητάμε τρόπους να τον αποφύγουμε, (εκτός από κάτι παρανοϊκούς που νεκρώνονται για να μη πονάνε), αλλά αυτός δεν είναι λόγος να κάνεις πλαστική στα σημάδια που συμβολίζουν τις αναμνήσεις σου. Όταν θα έρθει η ώρα τους, μόνα τους βρίσκουν το δρόμο τους και εναποτίθενται στο ασυνείδητο του εγκεφάλου.
(παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και κινητοποιώντας τη λογική, θα διαπιστώσουμε πως) …όσες απώλειες και αν υπάρξουν, ο κόσμος πάντα θα εξακολουθεί να ανασαίνει τη γλύκα της βιολέτας, τις πανέμορφες αυγές, το κελάρυσμα των νερών στα βράχια, τα άνθη της μυρτιάς, το μεθυστικό κρασί, τον κρίνο, τη βοή του ανέμου. Αγαλλιάζει η σκέψη όταν ανεβαίνεις ψηλά στο βουνό, εισπράττοντας ενέργεια από όσα αγναντεύεις. Ο ήλιος όταν χαϊδεύει το κορμί μοιάζει σαν τρυφερό άγγιγμα αγαπημένου προσώπου.
Συσσωρευμένη γλύκα εισπράττεις από το κόκκινο της φράουλας, το πέταγμα ενός γλάρου, τη γεύση μιας ρόγας σταφυλιού, τη μυρωδιά του φασκόμηλου και το ρουμπινί του ροδιού. Και πόσες φορές όταν είσαι κάτω από τον έναστρο ουρανό, δεν σου φαίνεται ότι ένα αστέρι σε σημαδεύει σαν κάτι να θέλει να σου πει; Πόσες φορές ένα ρεύμα αέρα, μια ανεπαίσθητη αλλαγή στην ατμόσφαιρα δεν φέρνει στη μνήμη μας, αναμνήσεις, αγάπες, προειδοποιήσεις (αυτό που ονομάσαμε διαίσθηση). Δεν μπορεί να είναι ονειροφαντασία όλα αυτά που μας αγκαλιάζουν.
Παρόλο που λέμε ότι είμαστε σκεπτόμενα πλάσματα εν τούτοις η ματιά μας είναι απαίδευτη και η ψυχή ακαλλιέργητη, αδυνατώντας να πιστέψει κάτι άλλο πέρα από αυτό που μάθαμε να θεωρούμε προφανές. Ίσως όμως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, ίσως τίποτε να μη χάνεται στα αλήθεια…
Ίσως στα άψυχα αντικείμενα, στα πλατάνια, στα κύματα, στον ορμητικό χείμαρρο να καταφεύγουν οι χαμένες ψυχές. Μια ακατέργαστη πέτρα γίνεται έργο τέχνης από κάποιον εμπνευσμένο καλλιτέχνη και προορίζεται να επιζήσει μετά από το θάνατό του. Κρατάει τη ζεστή πνοή της αθανασίας του δημιουργού του και όχι μόνο.
Ίσως στη μαρμαρυγή των χρωμάτων κρύβονται κάποια λατρεμένα πρόσωπα που συνδέθηκες μαζί τους. Ίσως πάνω τους, στο ξύλο, στους κόκκους της άμμου αντανακλώνται κάποιες άλλες ζωές. Ίσως αντανακλάται η μια στιγμή μόνο που έπεσε το βλέμμα ή ακούμπησε η αύρα ενός ανθρώπου.
Ίσως τελικά κάθε απώλεια να επιστρέφει σε άλλες μορφές… Και γιατί όχι; Σ’ ένα άπειρο σύμπαν που θαμπώνει με την αρμονία του, μπορεί να κρύβονται οι ζωές αυτών που έχουν χαθεί. Χώρος υπάρχει άφθονος για όλους. Κάτι που χάνεται, μοιάζει να γεννιέται αλλού.
Την ώρα που σ’ αγγίζει μια ανάμνηση και ένα δάκρυ κυλά, το ίδιο ακριβώς δευτερόλεπτο η φύση γύρω σου διαλαλεί μια ακατάσχετη ελπίδα.
Αυτό που ευδαιμονικά γευόμαστε γίνεται κοπριά για να καρπίσει κάτι άλλο. Μήπως όλα γύρω μας δεν ευδοκιμούν μεταθανάτια; Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι ο νεκρός καρπός που πέφτει από το δέντρο στη γη είναι ο σπόρος που μέσα του ξεπηδά μια νέα ζωή;
……………………………………………………………………………
σε μνήμη μιας απώλειας που συνέβη κάποιον άλλο κοντινό Φεβρουάριο. (το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε πριν 2-3 χρόνια στο περιοδικό CITY)
ss@cityportal.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
