Στη μικρή μας πόλη επίσης...

Στην πόλη μας (και στις γειτονιές και στο κέντρο) υπάρχουν (ακόμα) χιλιάδες μικρά μαγαζιά το ένα δίπλα στο άλλο που το καθένα πουλάει κάτι. Συν του μεγάλου αριθμού των εμπορικών κέντρων που συνήθως είναι τίγκα, δημιουργείται η απορία: πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο υψηλά ο δείκτης της κατανάλωσης σε περίοδο κρίσης; Something is wrong.

Στην πόλη μας, παλιότερα κυκλοφόρησε το πρώτο free press στην Ελλάδα, άνθισε η εναλλακτική ροκ σκηνή, δημιουργήθηκαν θέατρα, αργότερα έγινε το κέντρο της διασκέδασης και του καφέ (ερωτική πόλη και τα τοιαύτα), τέλος πάντων «παραγόταν» κάτι, η πόλη χαρακτηριζόταν από κάτι. Σήμερα τι ακριβώς παράγει αυτή η πόλη;

Στην πόλη μας, μπορείς να πας σε ένα καφέ στην Προξένου Κορομηλά, να παραγγείλεις έναν διπλό εσπρέσο και να τον πληρώσεις 4,5 ευρώ, μισό ευρώ παραπάνω από ό,τι πωλείται στην Αριστοτέλους που θεωρείται η «τουριστική»  βιτρίνα της πόλης. Η βιτρίνα είναι πιο φτηνή από τα γύρω στενά; This is crazy!

 Στην πόλη μας, όταν κάποιος αναφέρεται στο κράτος, στην εφορία κλπ. χρησιμοποιεί την προσωπική αντωνυμία «αυτοί». «Αυτοί θα μας τα πάρουν», «αυτοί τα λαμόγια», «αυτοί που μας κλέβουν» κλπ. Με τη διαφορά ότι «αυτοί» είναι «εμείς», είναι ο αδελφός μας που δουλεύει στην εφορία, ο πατέρας μας που είναι βαθμοφόρος στην αστυνομία, ο πρώην μαθητής του παππού μας που πολιτεύτηκε, ο ξάδελφός μας που είναι προϊστάμενος στο δήμο κλπ. κλπ.

Στην πόλη μας, η εμπορική διαφήμιση υπάρχει παντού. Στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στο γραμματοκιβώτιό σου, στις κλήσεις σου στο σταθερό, ως μήνυμα στο κινητό, στον υπολογιστή σου, και πολλές φορές έρχονται και προσωπικά στο σπίτι σου και σου κάνουν τεχνική πώλησης κάτι πιτσιρικάδες. Με συγχωρείτε, τι πουλάν όλοι αυτοί και ποιος τα αγοράζει όλα αυτά; Τίγκα είμαστε, φίλοι μου, υπέρ-πλήρεις! Spare me, I’m totally stuffed!

Στην πόλη μας, οι επαίτες παίζουν με το συναίσθημά σου σκηνοθετώντας πολλές φορές εικόνες απάνθρωπης διαβίωσης, και παίζοντας ρόλους, για να βγάλουν κανένα έξτρα ευρώ. Ένα αγόρι κάθεται πάνω στα σκουπίδια σε ένα σημείο της Βασ. Όλγας και πατάει κάτι νότες σε ένα χαλασμένο ακορντεόν, κοιτώντας τους περαστικούς με απόγνωση.

Στην πόλη μας, μπορείς να πάρεις ένα ωραίο φρεσκότατο κουλούρι Θεσσαλονίκης από έναν πάγκο στην Τσιμισκή, και να το πληρώσεις όσο ακριβώς θα το έπαιρνες από έναν φούρνο, δηλαδή πενήντα λεπτά, είκοσι λεπτά ακριβότερο από το σούπερ μάρκετ. Με συγχωρείτε, ένας υπαίθριος πωλητής είναι πιο ακριβός (ή το ίδιο ακριβός) από μια επιχείρηση που έχει πάγια έξοδα; It sounds funny!

Στην πόλη μας, μπορείς να είσαι δεκαεφτά χρονών, να οδηγείς ένα πειραγμένο στην εξάτμιση παπί που κάνει τρομερό θόρυβο χωρίς να φοράς κράνος, να μπαίνεις αντίθετα σε μονόδρομους και να οδηγείς γενικώς επικίνδυνα, χωρίς να σου πει κανένας ενήλικας τίποτα.

Στη πόλη μας, μπορείς να είσαι δώδεκα χρονών και να ξημεροβραδιάζεσαι νόμιμα στα ίντερνετ καφέ, παίζοντας βίαια αληθοφανή παιχνίδια και βλέποντας τα πάντα που υπάρχουν στο ίντερνετ. Να ρωτήσω κάτι; Παλιά απαγορευόταν στους ανήλικους να μπουν στα ουφάδικα και να παίξουν το αθώο πακ-μαν. Τώρα που υπάρχει λόγος να μένουν μακριά τα παιδιά από επικίνδυνες εικόνες, πώς φτάσαμε να θεωρείτε μαστ για ένα παιδί να εκτίθεται χωρίς όρια στο ίντερνετ; Ή παλιά ήμασταν συντηρητικοί ή τώρα είμαστε αδιάφοροι.

Στην πόλη μας, οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να συνεργαστούν και να λειτουργήσουν συλλογικά ακόμα και ως ένοικοι της ίδιας πολυκατοικίας. Ούτε καν τα κοινόχρηστα δεν έχουμε διάθεση να υπολογίσουμε και παίρνουμε εταιρίες γι? αυτή τη δουλειά. Απάθεια και βαρεμάρα ακόμα και για το ίδιο μας το σπίτι.

Στην πόλη μας, κάθε μέρα βρίσκεις άπειρα διαφημιστικά (για γύρους και σουβλάκια) στην είσοδο της πολυκατοικίας σου, στο κουτί της αλληλογραφίας σου, στο πατάκι της εισόδου του διαμερίσματός σου, ακόμα και μέσα στο σπίτι σου (τα έχουν ρίξει από την χαραμάδα της πόρτας σου). Have mercy! Αφού το γράφει κάτω στην είσοδο ότι απαγορεύεται η διανομή διαφημιστικών, γιατί μας γράφετε έτσι;

Στην πόλη μας, μπορείς να δεις ένα σήριαλ βραζιλιάνικο το απόγευμα, μετά να πας σε ένα σοβαρό κλασικό έργο στο ΚΘΒΕ, αφού τελειώσει να φας ένα τοστ με κόκα κόλα, να πιεις ένα mojito σε κάποιο θορυβώδες μπαρ, να επιστρέψεις στο σπίτι και να δεις καμιά γυμνή γκόμενα στο ίντερνετ, και μετά στο κρεβάτι να διαβάσεις λίγο Φίλιπ Ροθ για να σε πάρει ο ύπνος. Τι φαντασιακό κι αυτό!

Στην πόλη μας, σε τμήμα λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο (Α.Π.Θ.) ούτε το ένα τα εκατό των φοιτητών δεν είναι αναγνώστες (τουλάχιστον) λογοτεχνίας. Κουφό, ε;

Στην πόλη μας, μπορεί να είσαι τριτοετής φοιτητής του παιδαγωγικού νηπιαγωγών και να διαθέτεις iphone των εξακοσίων ευρώ με σύνδεση. Τι χρειάζεται κάποιος ένα τέτοιο επαγγελματικό μηχανάκι για στελέχη πολυεθνικών που ταξιδεύουν, χωρίς να είναι στέλεχος; Μόνο για να το δείχνει; Πλάκα έχουμε.

Σπύρος Αμοιρόπουλος
thouhast@yahoo.com