Μέ μιά νοσηρή σχεδόν περιέργεια, μεγαλείτερη ακόμη καί από τό άγχος μου (καί άγχος όλων, φαντάζομαι) γιά τά όσα ακόμα δεινά μάς παραφυλάνε στή χώρα αυτή, περιμένω νά δώ πώς θά μάς σερβιρισθή από τούς κυβερνώντες τό νέο μας κοινωνικό πεπρωμένο, τά νέα μέτρα καί σταθμά τής αναπτύξεως καί τού ευρωπαϊσμού μας, ήτοι, μέ ποιά ακριβώς φιλοκοινωνική περίφραση θά αναγγελθούν. Διότι βεβαίως, ένα δέν μπορεί νά αμφισβητήση κανείς στίς ελληνικές κυβερνήσεις, τό κοινωνικό τους πρόσωπο. Βέβαια, αγάλι – αγάλι, τό «κοινωνικό» έγινε «κυνωνικό», καί τό «κυνωνικό» λίγο διαφέρει από τό «κυνικό» – αλλά, καί τί έγινε στό φινάλε ; μήπως ούτως ή άλλως κι εμείς δέν θά καταντήσουμε οσονούπω αγέλη ;
Ηδονίζομαι πάντως νά ακούω τόν έτερο καί δεύτερο τών αντιπροέδρων νά διαπιστώνη ότι «υπήρχε περίσσεια εργαζομένων στόν δημόσιο τομέα» (γιά φαντάσου, ώστε δέν εκπλήρωναν πιά όλοι αυτοί πάγιες καί διαρκείς ανάγκες ;), ή «ευτυχώς πού έχουμε καί τήν τρόϊκα» (μά καλά, αυτός δέν τήν είχε διώξει ; τέτοια μεταμέλεια πιά, κι έτσι γρήγορα ;). Γιά καλή τύχη τού καλού γούστου καί τού χιούμορ, σιωπά ευτυχώς πρός τό παρόν ο πρώτος τών αντιπροέδρων, παρατηρώντας ίσως τόν παρεμφερούς βάρους καί εκτοπίσματος συνάδελφό του, καί ενδεχομένως σκεπτόμενος ότι «η υπερβολή δέν είναι παρά ασημαντότητα».
Μά, γιατί μιλάνε μιά ο ένας, μιά ο άλλος, τόσο πολύ ; καί πώς συμβαίνει νά είναι κανείς τόσο πιό αδόλεσχος, όσο πιό λαίμαργος ; Κατά τόν Ταλλεϋράνδο, ο καλλίτερος βοηθός ενός πολιτικού είναι ο μάγειράς του. Νά συμπεράνω ότι οι γαστρονομικοί υπεύθυνοι αμφοτέρων είναι τόσο ανίκανοι ; μήπως νά τούς άλλαζαν μέ κάποιους πού θά τούς έκαναν νά μασούν μάλλον, παρά νά μιλούν ; μήπως τάχα προσπαθούν νά εξωραϊσουν τή σκληρή πραγματικότητα, ότι μάς εξαπατούν ; έ, καλά, τό ξέραμε – μόνο πού προσποιούμεθα πως ξεχνάμε ότι μάς εξαπατούν, γνωρίζοντας καλά ότι πάντα θά βρεθούν αρκετοί πρόθυμοι νά εξαπατηθούν.
Η αλήθεια πάντως φαίνεται πολύ απλούστερη, καί αλγεινότερη : οι άνθρωποι ζούν μέ διαφορά φάσεως, κατανοούν μέ διαφορά φάσεως, δρούν μέ διαφορά φάσεως. Στήν πολιτική, όπως καί στή ζωή γενικώτερα, υπάρχουν those who make things happen, those who watch things happen, and those who wonder “what happened”. Εμφανώς οι δικοί μας δέν ανήκουν στήν πρώτη, καί δυστυχώς ούτε κάν στή δεύτερη κατηγορία.
Από αυτή τήν οπτική, ασφαλώς έχει δίκηο ο πληθωρικός πυλώνας τής χώρας μέ τά μάτια πού γυαλίζουν, νά λέη «ευτυχώς πού υπάρχει η τρόϊκα» – γι’ αυτόν, είναι μιά κάποια λύση. Τού δίνει τράτο νά βρή νόμιμους τρόπους νά αθετήση τήν υπόσχεσή του. Κάθε υπόσχεση πού κατ’ ανάγκην δόθηκε χθές, μπορεί κατ’ ανάγκην νά αθετηθή σήμερα ! Πού τό μεμπτό ; πού τό παράλογο ; άλλες συνθήκες, άλλες συντεταγμένες – κι ευτυχώς, ένα είναι βέβαιο : όσο καί νά βιασθή ο Νόμος, δέν θά φωνάξη ποτέ.
Κακοί οι πολιτικοί ; μά, ναί ! Λένε πως είναι κρίμα, πού τό 90% τών πολιτικών ευθύνονται γιά τήν κακοφημία τού υπολοίπου 10%. Στήν Ελλάδα πάντως, τό 10% απλώς δέν υφίσταται, κι έτσι, ευτυχώς, κανείς δέν διατρέχει τόν κίνδυνο νά κακολογηθή αδίκως.
Θέλετε, εν τέλει, αγαπητοί μου φίλοι, νά ξεφύγετε από τήν οδύνη τού νά εμπαίζεται τό μυαλό σας ; Αναζητήστε τό κατάλληλο αντίδοτο, διαβάστε Κίσσινγκερ, Ταλλεϋράνδο, Μακιαβέλλι. Σάς διαβεβαιώ ότι πολλά από τά όσα έκτροπα καί αδιέντροπα σήμερα παρατηρείτε, είναι απλοί κρίκοι μιάς μακραίωνης παραδόσεως εξουσίας, συνέβαιναν πάντα. Η αυθαιρεσία τους κρύβει τήν αδυναμία τους, η ευγλωττία τους τήν ανικανότητά τους. Άς μή σάς δουλεύουν τουλάχιστον τόν εγκέφαλο !
Leo
(leonline11@gmail.com)
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
