Αντοχές. Κανείς δεν τις ξέρει, αν πρώτα δεν τις εξαντλήσει. (Όταν αυτό συμβεί τότε γίνεσαι εντελώς ο εαυτός σου).
Βρώμικο ψωμί. «Όσοι αγαπάνε τρώνε βρώμικο ψωμί, έλεγε ο Μπατης μια Κυριακή» τραγουδάει η Μπέλλου, Σαββόπουλο. (Γι αυτό το κομμάτι και μόνο, δεν κατάφερα να τον αντιπαθήσω όσο του έπρεπε).
Γωνία. Η οπτική γωνία που επιλέγεις να δεις τα πράγματα καθορίζει και την οπτική σου. (Όλα τα άλλα είναι παραμυθιστορία).
Διεκδίκηση. Αφού κάθε μέρα είναι μια αφορμή για μια νέα διεκδίκηση, ένα ακόμη βήμα, πάντα θα υπάρχει η επόμενη ευκαιρία να φάμε άλλη μια φορά τα μούτρα μας. (…αλλά κάποια στιγμή θα πετύχουμε).
Ελπίδα. Λέμε έλπίδα και αλητεύουν οι σκέψεις. Στον ορίζοντα του χρόνου φαντάζει να γεννιέται μια μενεξελί αυγή, έτσι γιατί έτσι θέλουμε να το βλέπουμε. (Αυτό που πραγματικά λείπει, είναι μόνο αυτό που χρειάζεσαι για να αναπνέεις, λίγο φαί όταν πεινάς, μια αγάπη όταν τη στερείσαι).
Ζευγάρι. Οδός Αριστοτέλους. Αυτός έχει απαλά το χέρι στους ώμους της. Αυτή στα μάτια της κουβαλάει ένα αίσθημα ασφάλειας και ας καταρέει το σύμπαν (Η αισιοδοξία είναι μια πεταλούδα εντός του χειμώνα που ίπταται μερικά βήματα πιο μπροστά).
Ηπειρώτικο μοιρολόι. Ξεκίνησε χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε.. Η πρωταρχική σημασία του περιέχει προσπάθεια να ζεις σύμφωνα με ότι αληθινό βγαίνει από μέσα σου. Τίποτα πιο ζόρικο. Δεν είναι μόδα. (…Βέβαια όταν το ανακαλύψουν οι Αθηναίοι θα γίνει 🙂 )
Θεσσαλονίκη. Αγαπημένη (…)
Ιδανικό. Σημασία δεν έχει να το ερμηνεύεις αλλά να μπορούσες να κολλήσεις δίπλα του τη μαγική λέξη, αισθάνομαι…(Ύστερα όλα θα μπορούσαν να συμβούν σ αυτό το μπουρδέλο που ονομάζουμε ζωή)
Κρίση. Μοιάζει να βαδίζουμε μέσα σ αυτή κάτω από έναν Κέλτικο ύμνο, Midnight Walker και είναι σαν βαδίζεις προς τη καταστροφή σχεδόν με ηδονική διάθεση. Σε πάει και προς εκείνα τα μέρη που βγαίνουν οι δράκοι. (εκει όμως βγαίνουν και ξωτικά και νεράιδες, … εκεί όλα μπορούν να συμβούν αν δεν το βάλεις κάτω…)
Λονδίνο. Έχει κάτι που πάει πιο μπροστά από μας, ενα διήμερα αρκεί να σου αλλάξει τη διάθεση, πρόθυμη η πόλη να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο. (…Αν δεν είχε και Άγγλους θα ήταν τέλεια).
Μέρες. Που αναστατώνεσαι, κατανοείς, εξάπτεσαι, σου αποκαλύπτονται οι επόμενες. (…Είναι οι μέρες που δεν θέλεις να κάνεις ανακωχή).
Νεκροθάφτες. Όπως οι νεκροθάφτες πλένουν και μακιγιάρουν τον νεκρό, έτσι και εμείς βάζουμε μεικ απ και θέλουμε να συνεχίσουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτε. (…Αρνούμαστε να παραδεχτούμε ότι η παλιά ζωή πέθανε).
Ξάπλα. Καλοκαίρι στην άμμο της Αγίας Τριάδας, Άνοιξη στο χορτάρι στους κήπους του Πασσά ή σε ένα παγκάκι της παραλίας, Φθινόπωρο στις κερκίδες ενός υπαίθριου θεάτρου, Χειμώνα μπροστά στο τζάκι. Τώρα ξεκινάει η αντιστροφη μέτρηση…(Zωή on line).
Όρια. Όταν μπαίνουν καταργούνται με τις κατάλληλες παραβάσεις.(Ποτέ δεν έμαθα πότε αυτο είναι καλό και πότε όχι).
Πανσέληνος. Θα υπάρχει και όταν τελειώσει αυτή η ιστορια…Παλιότερα πανσέληνο έβγαιναν οι δαίμονες. Οι Succubae θηλυκοί άγγελοι που ξετρέλαιναν τους άνδρες. Οι Incubi αρσενικοί άγγελοι που προκαλούσαν απέραντη σεξουαλική απόλαυση στις γυναίκες. (Δαιμων = νοήμων κατά μία άλλη έννοια στα ωραία ελληνικά)
Ράτσα. Αυτή που ανεβοκατεβαίνει Τσιμισκή, Μητροπόλεως, παραλιακή είναι μεταλλαγμένη, μια απο τις συνέπειες της κρίσης. Εξακολουθούν να υπάρχουν σκόρπια αδέσποτα. (…Είναι καλής ράτσας).
Στιγμές. Μικρές εφήμερες, που η ζωή παίρνει τον απροσδόκητο χαρακτήρα της και χρωματίζεται. Μην τις αγνοείς… (Νοστιμίζουν τη σούπα)
Τρέλα. Λένε πως το τρελαμένο φίδι μόνο η μουσική του αυλού το βγάζει από το καλάθι. (Όσα κρύβονται μέσα σε ένα τρελαμένο μυαλό παρακάλα να μην τον ακούσουν).
Ύστατη. Παραχώριση, προσπάθεια, στιγμή, ευκαιρία, πνοή, μάχη, έκκληση, ώρα, προσβολή, αγωνία, επιλογή, προδοσία, διαμαρτυρία, δέσμευση, αντίδραση, προειδοποίηση. (Πολλές οι λύσεις προσωρινής αποσυμπίεσης…)
Φίλοι. Δεν είναι φετινοί και κυρίως δεν προέκυψαν λόγω κρίσης. Αντίθετα, είναι αυτοί που λάμπουν στις δύσκολες ώρες. Τοποθετώ αυτά τα αγαπημένα πρόσωπα πολύ ψηλά, σχεδόν πάνω απο τα σύννεφα… (Μοιάζει υπερβολή, αλλά μας χρειάζεται αυτό το πολύ, τα μεγάλα μεγέθη ακόμη και στις φιλίες).
Χύμα σκέψεις. Όταν επιλέγεις να τις φανερώσεις δεν χάνεις ούτε την εκτίμηση, ούτε την αποδοχή μου, γιατί είμαστε πάνω στο καράβι του Καββαδία.. (και εγώ καμαρώνω το φως που έχεις στην καρδιά σου).
Ψυχή το αντάλλαγμα. “ Πιστεύεις στην αύρα; κοίτα εμείς έχουμε καλή, δεν σ αγγίζω, απέχουν τα πρόσωπα μας, και τα χέρια μας δεν ακουμπάνε, δεν με νοιώθεις όμως; Γιατί γελάς; … πάμε θα αργήσεις στη δουλειά.” (διάλογος στο διπλανό τραπεζάκι) ΄
Ωραία παιδιά. Παρόλα τα μαύρα που μας ταίζουν σωτήρες πολιτικοί και ο μάνατζερ πρωθυπουργός…μια παρέα από μικρά τσογλανάκια 16-17 σκαρφαλωμένα πάνω στα δυτικά τείχη, ρομαντζάρουν φάτσα στο φεγγάρι. (Εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς της θεσσαλονίκης που αγαπούμε).
Σ.
ss@cityportal.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε