Αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης: ένα ξεχασμένο «νεκροταφείο» διασκέδαση

«Ο… «φταίχτης» είναι ένας: Η οικονομική κρίση. Να γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι: Για να έρθει η νεολαία στο αεροδρόμιο προκειμένου να διασκεδάσει θα χρειαστεί 25 με 30 ευρώ πήγαινε – έλα μόνο για ταξί. Είναι χρήματα που δεν μπορεί να διαθέσει, γιατί αν πιουν και 2 ποτά, ο…λογαριασμός «εκτοξεύεται» στα 50 ευρώ. Για αυτούς, είναι πολλά λεφτά. Μην ξεχνάτε πως και η βενζίνη έχει ακριβύνει. Ακόμη και αυτοί που έχουν αυτοκίνητα, θεωρούν το κόστος της μετακίνησης απαγορευτικό παράγοντα. Αποτέλεσμα;

Με εξαίρεση τις «ΜΟΥΣΕΣ», όλα τα μαγαζιά στο αεροδρόμιο είναι κλειστά. Στο παρελθόν, τις καλές εποχές, λειτουργούσαν…έως και 22 επιχειρήσεις. Οι πελάτες που ξόδευαν αποτελούν σήμερα… «είδος προς εξαφάνιση». Καθόλου σπάνιο το φαινόμενο, κάποιος που παλιά ξόδευε αφειδώς, να ζητά σήμερα να του κεράσουμε ένα ποτό ή να του κάνουμε ένα γενναίο «ψαλίδι». Λουλούδια δεν υπάρχουν πια. Ελάχιστοι τραγουδιστές τα «τραβάνε».

Την ίδια ώρα, η απώλεια θέσεων εργασίας που σημειώθηκε στο αεροδρόμιο ήταν πρωτόγνωρη. Εκατοντάδες άνθρωποι έχασαν το πολύτιμο μεροκάματο τους. Η κατάσταση πάντως δεν πρόκειται να αλλάξει, ούτε θα επιστρέψουν οι παλιές δόξες. Είμαι σίγουρος για αυτό. Γιατί γίναμε δυστυχώς…Ευρώπη. Μέχρι και οι Παρασκευές έχουν «πεθάνει». Έχει μείνει πλέον ένα Σάββατο. Κάθε πέρσι και καλύτερα.

Όσον αφορά τα νυχτοκάματα, αυτά είναι «αστεία». Οι πιτσιρικάδες και οι πιτσιρίκες δουλεύουν ως P.R για 25-30 ευρώ. Εμείς παλιά, αυτά τα χρήματα τα ρίχναμε στην θάλασσα και κάναμε…ευχές. Μου λείπουν πολύ εκείνες οι εποχές. Τις αναπολώ με νοσταλγία και ενίοτε με στεναχώρια. Θυμάμαι γνωστούς και πελάτες να εγκλωβίζονται στο…αναπόφευκτο μποτιλιάρισμα στην στροφή Καζίνο και να με παίρνουν τηλέφωνο ανάστατοι, προκειμένου να «κρατήσω» τον καναπέ ή το τραπέζι τους μέχρι να έρθουν. Ο κόσμος τότε είχε λεφτά, ξόδευε, είχε ψυχολογία. Σήμερα κινδυνεύει να εκλείψει μέχρι και η διασκέδαση. Όλοι είναι με ένα κινητό στο χέρι και ασχολούνται με το facebook. Κανείς δεν φλερτάρει, δεν κερνάνε καν…σφηνάκια στις κοπέλες. Ξέρω επιχειρηματίες που ήταν βαθιά «ριζωμένοι» σε επιχειρήσεις της νύχτας, οι οποίοι αναγκάστηκαν να αλλάξουν αντικείμενο. Πως να παραμείνουν όμως στο επάγγελμα, όταν πλέον μια παρέα 6 ατόμων, πίνει μόνο μια φιάλη μέχρι να την «στραγγίξει»; Αν κάποιοι πάρουν και δεύτερη, πρόκειται…για θαύμα» «Λυπάμαι και ο ίδιος που το λέω, αλλά μου φαίνεται εξαιρετικά απίθανο, για να μην πω ακατόρθωτο, να επιστρέψει η διασκέδαση της Θεσσαλονίκης στα επίπεδα που είχε κατακτήσει κάποτε. Οι έλληνες έγιναν…ευρωπαίοι. Βγαίνουν πλέον ένα…Σάββατο» δηλώνει προβληματισμένος στο bangladeshnews.gr, o μετρ από τα «Μαμούνια Live», Δημήτρης Παντακίδης. 

 

Αν ήσουν απλά γνωστός και όχι φίλος του μετρ, έπρεπε το αργότερο στις 12:30, να είσαι στο μαγαζί προκειμένου να βρεις το τραπέζι που έκλεισες… «ανέπαφο». Σε περίπτωση όμως, που ήσουν τακτικός θαμώνας χωρίς ιδιαίτερες αναστολές & δισταγμούς αναφορικά με το ποσό των χρημάτων που ήσουν πρόθυμος να ξοδέψεις, μπορούσες να εμφανιστείς όποια ώρα ήθελες. Θα υπήρχε πάντα ένα καλό τραπέζι για σένα, ακόμη και αν οι σερβιτόροι αναγκάζονταν να το…»εμφανίσουν» από το πουθενά, στριμώχνοντας τους υπόλοιπους θαμώνες. Δεν υπήρχε περίπτωση να σου χαλάσουν χατήρι, καθώς τα λεφτά που θα άφηνες στο τέλος της βραδιάς, θα πλήρωναν εν μέρει τους εργαζόμενους, την κάβα, με ένα σημαντικό μέρος να καταλήγει στην τσέπη του ιδιοκτήτη.

Για τους υπόλοιπους…κοινούς θνητούς, η διασκέδαση είχε το τίμημα της. Αφενός την συνέπεια, αφετέρου την βασανιστική αναμονή στον δρόμο που οδηγούσε στα μαγαζιά του αεροδρομίου. Το μποτιλιάρισμα απερίγραπτο, όπως άλλωστε και τα νεύρα των οδηγών. Φοβούνταν βλέπετε, ότι η αργοπορία θα τους στερούσε ενδεχομένως το…πολύτιμο τραπέζι, για το οποίο είχαν κάνει κράτηση από την αρχή της εβδομάδας, προκειμένου να είναι σίγουροι.

Ειδικότερα, τις Παρασκευές και τα Σάββατα, μια μικρή πόλη «γεννιόνταν» στο αεροδρόμιο. Πολλά μαγαζιά, εκατοντάδες εργαζόμενοι, χιλιάδες θαμώνες, εκατομμύρια ευρώ. Μια ολόκληρη δράκα επιχειρηματιών, ανάμεσα τους και αρκετοί επιτήδειοι καιροσκόποι, έβαλε τόνους χρημάτων στις τσέπες τους. Μπροστά από την είσοδο του κάθε μαγαζιού, παρκαρισμένα πανάκριβα αμάξια από τα οποία έβγαιναν εντυπωσιακότατες παρουσίες που συνόδευαν τον εκάστοτε μεσήλικα πλην πλούσιο κύριο, τον οποίο οι υπεύθυνοι του club/μπουζουκιού υποδέχονταν με ένα εγκάρδιο όσο και…άπληστο χαμόγελο.

Οι πορτιέρηδες «έκοβαν» αβέρτα κόσμο. Δεν τους ενδιέφερε καθόλου όμως, αφου οι «απώλειες» αναπληρώνονταν τάχιστα. Στρατιές ολόκληρες «ξεροστάλιαζαν» μέχρι να μπουν στα μαγαζιά. Ασταμάτητη διασκέδαση, ποταμοί αλκοόλ, γνωριμίες, σεξ, καβγάδες. Όλα τα είχε το μενού. Και στο τέλος, όταν έβγαινε ο ήλιος, και οι ξενύχτηδες έκαναν την εμφάνιση τους με πονοκέφαλο, μπροστά από τις καντίνες, ξεκινούσε ένα απίστευτο φαγοπότι. Οι καντινιέρηδες έβγαζαν «μικρές περιουσίες», αρκετοί εξ?αυτών μάλιστα, ξόδευαν μέρος των εισπράξεων τους στα κέντρα διασκέδασης. Η εικόνα που επικρατεί σήμερα; Ένα…no man?s land. Ερημιά, εγκατάλειψη, βρωμιά. Ούτε τα φαντάσματα του παρελθόντος δεν κατοικούν εδώ…

 

Θα χρειαστεί καιρός ακόμη για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο..
 

«Η κρίση το «σκότωσε» το αεροδρόμιο προς το παρόν. Ο κόσμος δεν έχει λεφτά στο πορτοφόλι του. Πολλοί έχουν απολυθεί, άλλοι φοβούνται μην χάσουν τις δουλειές τους, με τους περισσότερους να έχουν υποστεί δραματική μείωση εισοδημάτων. Όταν δεν βγάζεις χρήματα το πρωϊ, πως θα ξοδέψεις το βράδυ; Κλείνουν οι επιχειρήσεις η μία μετά την άλλη. Παλιά για να διασχίσεις τον δρόμο που θα σε έβγαζε στα μαγαζιά του αεροδρομίου χρειαζόσουν μιάμιση ώρα. Σήμερα δεν βλέπεις…ούτε ταξί. Προσωπικά, είμαι αισιόδοξος. Πιστεύω πως η κατάσταση θα αλλάξει. Θα χρειαστούν κάποια χρόνια βέβαια, αλλά τα πράγματα θα καλυτερέψουν. Για την ώρα πάντως, πολλοί φίλοι μου, επιχειρηματίες, έμποροι, βιοτέχνες, «αποφεύγουν» τις νυχτερινές εξόδους. Ακόμη και όταν τους λέω να έρθουν, ότι θα τους κεράσω ό,τι επιθυμούν, εκείνοι δεν έρχονται. Ίσως να αισθάνονται άβολα που δεν μπορούν να ξοδέψουν όπως παλιά. Υπήρχαν άτομα προ κρίσης, που «χαλούσαν» σε ένα βράδυ 3, 4 χιλιάρικα. Μην με ρωτάς που τα έβρισκαν. Δεν ξέρω! Το σίγουρο είναι πως ο καθένας μας, πρέπει να ξεχάσει τι ίσχυε παλιά και να επικεντρωθεί στο σήμερα, στα καινούργια δεδομένα. Πρέπει ο κόσμος να δουλέψει, ακόμη και με λιγότερα χρήματα. Και αν ξεκινήσει να δουλεύει, τότε ενδεχομένως να «ζωντανέψει» ξανά…και το αεροδρόμιο» τονίζει στο bangladeshnews.gr, ο τραγουδιστής Χάρης Κωστόπουλος.

 

Ο κόσμος μαζεύτηκε σε τέτοιο σημείο που τα κέντρα διασκέδασης έχασαν τον λόγο ύπαρξης τους..
 

«H «πιάτσα» έχει μεταμορφωθεί, προέκυψε και η οικονομική κρίση…Πλέον ο κόσμος την «βγάζει» στα bar, δεν επιλέγει club και μπουζούκια. Προτιμά να διασκεδάζει μέσα στην πόλη, «εντός των τειχών». Κάποτε οι επιχειρηματίες διέθεταν πέρα από τα χειμερινά κέντρα διασκέδασης και τα αντίστοιχα καλοκαιρινά. Τα καλοκαιρινά σταμάτησαν την λειτουργία τους, ελάχιστα χειμερινά έχουν απομείνει. Την εποχή του αεροδρομίου η διασκέδαση είχε χτυπήσει «κόκκινο». Ο κόσμος είχε λεφτά, καλή ψυχολογία. Όλα αυτά έχουν αλλάξει δραματικά. Αυτοί που ξόδευαν κάποτε, σήμερα δεν έχουν και οι γονείς δεν «χαρτζιλικώνουν» τα παιδιά τους για να βγουν. Θυμάμαι πολλά περιστατικά «τρελής» σπατάλης. Στις «ΜΑΣΚΕΣ» υπήρχε πελάτης που έπινε μόνο σαμπάνιες, καλές σαμπάνιες και πετούσε χιλιάδες λουλούδια. Υπήρχαν βέβαια και αυτοί, που παρά το γεγονός ότι το «φυσούσαν», την «έβγαζαν» ολόκληρο βράδυ με ένα μπουκάλι ζητώντας και «ψαλίδι» στα λουλούδια. Εν μέσω κρίσης πάντως, και οι δύο τύποι πελατών σχεδόν εξαφανίστηκαν» υποστηρίζει ο επιχειρηματίας Δημήτρης Μπάκας.