Αγαπημένα βιβλία: «Ο μικρός κόσμος του Δον Καμίλο» του Τζοβανίνο Γκουαρέσκι

Τζοβανίνο Γκουαρέσκι, Ο μικρός κόσμος του Δον Καμίλο.

Χρονική περίοδος: αμέσως μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμιου πολεμου
Τόπος: Ενα μικρό χωριό σε μια απομακρυσμένη περιοχή στην Ιταλία που βιώνει τη Μαύρη φτώχια. Αυτό το χωριό που προσπαθεί να συνηθίσει να ζει στην ειρήνη, εκλέγει για πρώτη φορά –ω, το θαύμα- κομμουνιστή δήμαρχο! Ο Πεπόνε, τεχνίτης που στίβει τα σίδερα, παλιός αντάρτης που έχει πολεμήσει εναντίον των ναζί, πεπεισμένος ότι οι Κόκκινοι  θα φέρουν την πρόοδο, τη δικαιοσύνη και την ευημερία σε όλους βρίσκει τον διάολό του στην κυριολεξία στον παιδικό του φίλο, παλιό συμμαθητή, συμπολεμιστή στο βουνό και τώρα καθολικό παπά του χωριού, τον Δον Καμίλο. Ο οποίος είναι αποφασισμένος να υπερασπιστεί την πρόοδο, την ευημερία του χωριού και τη δικαιοσύνη επίσης, αλλά δεν διστάζει να πιαστεί στα χέρια με τον δήμαρχο όταν του την μπαίνει πολύ. Που κι αυτός δεν κάθεται στ αυγά του και πετάει τη σκούφια του να σκαρώνει ιστορίες. Και μέσα σε όλα, ένας Εσταυρωμένος από το Ιερό της εκκλησίας του χωριού να δίνει το πνεύμα, να μαλώνει, να γελάει, να κρατάει τα μπόσικα όταν οι αρχές του χωριού τα χάνουν. 

Το βιβλίο αποτελείται από μικρές αυτοτελείς ιστορίες, μια επιλογή από τις πολλές που έγραψε ο δημοσιογράφος Τζ. Γκουαρέσκι και δημοσιεύτηκαν το 1946 στο εβδομαδιαίο περιοδικό του Μιλάνου “Condido” και σύντομα μεταφράστηκαν σε όλο τον κόσμο. Όχι τυχαία, μια και το «ανταγωνιστικό» σχήμα του βιβλίου –κομμουνιστής δήμαρχος vs καθολικός παπάς- ξεπερνάει τον τοπικό χαρακτήρα της μεταπολεμικής Ιταλίας και αφορά κάθε κοινωνία μέχρι τις μέρες μας, εκεί που οι ιδεολογίες και οι πολιτικές επικαλούνται αξίες και ιδεώδη κοινά αποδεκτά αλλά μιλούν άλλες γλώσσες και ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους. Μέχρι να βρεθούν οι άνθρωποι που νιώθουν και αποδεικνύουν ότι πέρα από κάθε ιδεολογία υπάρχει η Ανθρωπιά και η Αγάπη που ενώνει, όπως και αν τις ονομάζει καθένας από εμάς.  Κι όλο αυτό με μια γλώσσα κεφάτη, με μια αφήγηση που δεν σκαλώνει πουθενά, με πολύ γέλιο και άλλη τόση συγκίνηση, ακριβώς στις δόσεις που πρέπει για να μην γίνει ούτε μελόδραμα ούτε ηθογράφημα.
 

Η υπόθεση μπορεί να σας είναι γνωστή από την –εξαιρετική- ασπρόμαυρη ταινία με τον Φερναντέλ ή από το –έτσι κι έτσι – Θέατρο της Δευτέρας με τον Μ. Φωτόπουλο. Χρειάζεται να το πούμε; Το βιβλίο είναι κλάσεις ανώτερο από οποιαδήποτε διασκευή.  
 

► Η πρόταση μας – ποιο βιβλίο αξίζει να διαβάσετε