Άκου ρατσιστάκο….(για την κατάληψη στο 2ο Γυμνάσιο Καλαμαριάς)

Η κατάληψη στο 2ο Γυμνάσιο Καλαμαριάς έληξε κατόπιν εισαγγελικής παρέμβασης. Το θέμα διερευνάται από τους εντεταλμένους πολιτικούς φορείς. Οι μηνύσεις, εκατέρωθεν, κατατέθηκαν. Το πρόβλημα δεν λύθηκε.

 

Μαθητής του 2ου Γυμνασίου Καλαμαριάς, γεννημένος με σύνδρομο το οποίο στην πορεία τον οδήγησε σε αντικοινωνική συμπεριφορά, επιθετικότητα και μαθησιακές δυσκολίες, στοχοποιείται και διαπομπεύεται από τους συμμαθητές του που κάνουν κατάληψη για να τον διώξουν από το σχολείο τους. Να τον απομονώσουν, να τον γκετοποιήσουν.

 

Οι μαθητές, στην καγκελόπορτα του σχολείου αναρτούν το αίτημά τους κατονομάζοντας τον συμμαθητή τους και χρειάστηκε η επέμβαση του περιφερειακού διευθυντή Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας ώστε να κατέβη η ανακοίνωση με το όνομα του μαθητή από την καγκελόπορτα του σχολείου.

 

Για κάποιον που δεν γνωρίζει, η πρώτη απορία είναι πώς βρέθηκε να φοιτά ένα παιδί με αναπηρία μαζί με παιδιά τυπικής ανάπτυξης.
 

Ενημερώνω ότι η χώρα μας, όπως και όλες οι δημοκρατικές χώρες, έχει αναλάβει την υποχρέωση της «συνεκπαίδευσης» των ατόμων με αναπηρία, στο πλαίσιο της σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών. Για το λόγο αυτό και το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά κατά των γονέων των μαθητών και της διεύθυνσης του 2ου Δημοτικού σχολείου της Καλαμαριάς για το αίτημα της απομάκρυνσης του 12χρονου μαθητή με αναπηρία.

 

Ο συγκεκριμένος μαθητής πριν εγγραφεί στο Γυμνάσιο είχε πάρει την έγκριση από το ΚΕΔΔΥ όπου ειδικοί επιστήμονες του επέτρεψαν να φοιτήσει σε σχολείο με φυσιολογικά παιδιά. Η προϋπόθεση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να διορίζεται πάντα από το κράτος για κάθε παιδί με ειδικές ανάγκες και εκπαιδευτικός παράλληλης στήριξης. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως αναφέρθηκε, υπήρχαν από τις αρχές του Νοέμβρη δύο καθηγητές που απόλυτο μέλημά τους ήταν η αγωγή και η εκπαίδευση αυτού του μαθητή.

 

Όλα, λοιπόν, νομότυπα. Τι να πήγε άραγε στραβά; Έφταιγε το παιδί που ήταν πολύ επιθετικό και απηύδησαν μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί; Έφταιγαν τα άλλα παιδιά που με την συμπεριφορά τους έφτασαν το συγκεκριμένο παιδί σε σημείο επιθετικότητας; Έφταιγαν οι καθηγητές που αδιαφορούσαν για την κατρακύλα του επιπέδου κουλτούρας της σχολικής κοινότητάς τους; Ή μήπως έφταιγαν οι άλλοι εκπαιδευτικοί οι διορισμένοι για την ειδική αγωγή του παιδιού οι οποίοι, πέρα βρέχει…. 

 

Ωστόσο, για την ανάρτηση του ονόματος του παιδιού στην καγκελόπορτα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Φταίνε αποκλειστικά οι γονείς και οι δάσκαλοι, και όχι βέβαια τα 12χρονα παιδιά.

Τώρα, ο καθένας, μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του και να διαμορφώσει την προσωπική του γνώμη. Τη δική μου γνώμη δεν προτίθεμαι να την συζητήσω με κανέναν από τους υπαιτίους – γονείς, δασκάλους, Πολιτεία – γιατί μόνο ανώφελες λέξεις μπορώ να ανταλλάξω μαζί τους.

 

Θα πω την γνώμη μου σε σένα, όμως, μικρέ μου ρατσιστάκο, που βγήκες στα κάγκελα να διώξεις από το σχολείο ένα συμμαθητή σου διαφορετικό από σένα, αν και ξεχνάς πως έχει ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση με σένα. Κι ενώ με την συνενοχή της μάνας σου, του πατέρα σου και των δασκάλων σου, έφτασες στο σημείο να τον στιγματίσεις για όλη του την ζωή σε όλους εκείνους όσοι περνούσαν από την πόρτα του σχολείου σου, φαντάζομαι τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις μέσα στο σχολείο ώστε αυτό το παιδί να βγάλει επιθετικότητα. Γιατί, φίλε μου, τα παιδιά που γεννιούνται με σύνδρομο δεν είναι επιθετικά αν δεν νιώσουν πραγματικά να απειλούνται. Και αυτό στο λέω με βεβαιότητα. Όπως θέλω να σου πω ότι εσύ είχες την τύχη να γεννηθείς υγιής και αρτιμελής αλλά κανείς δεν μπορεί να σε διαβεβαιώσει ότι και στο μέλλον θα εξακολουθήσεις να είσαι έτσι. Υπάρχουν ασθένειες, γίνονται ατυχήματα που από την μια στιγμή στην άλλη καταστρέφουν σώμα και μυαλό και μεταβάλλουν έναν υγιή και φυσιολογικό άνθρωπο σε ένα πλάσμα καθηλωμένο και με ειδικές ανάγκες. Εγώ σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά, αλλά για να είσαι καλά πρέπει και οι άνθρωποι που ζουν γύρω σου να είναι κι εκείνοι καλά, να απολαμβάνουν τα δικαιώματά τους και να είναι χρήσιμοι στην κοινωνία στο βαθμό που μπορεί ο καθένας. Γιατί, σε μια κοινωνία εξαθλιωμένων, πόσο καλά μπορείς εσύ να είσαι;

Όπως καταλαβαίνεις, λοιπόν, μικρέ μου ρατσιστάκο, ο πλανήτης δεν σου ανήκει.. Ούτε το σχολείο, ούτε η γειτονιά σου. Θα συνυπάρξεις για να υπάρξεις.

 

Κι άσε εκείνα που σου μαθαίνει η ηλεκτρονική σου κουβερνάντα, η οθόνη του tablet σου, στην οποία σε έχουν ξεπεζέψει οι γονείς σου. Δεν χρειάζεσαι έναν εχθρό να πολεμάς για να υπάρχεις.

 

Θα υπάρχεις μόνο μέσα από την αγάπη, την ενσυναίσθηση, την ανοχή. Αλλιώς, η ψυχική αναπηρία σε περιμένει στη γωνιά του δρόμου σου, του στρωμένου από τους γονείς σου με ροδοπέταλα. Για κοίτα δίπλα σου, παιδί μου, να δεις τι θα κάνουν τα υπόλοιπα μέλη της αγέλης, αυτή που ονομάζουμε κοινωνία, αν εσύ αναγκαστείς κάποτε να είσαι διαφορετικός ή αν επιλέξεις να είσαι διαφορετικός. Θα ποδοπατήσουν με μιας τα τρυφερά ροδοπέταλα των γονιών σου. Θα σε κατασπαράξουν όπως εσύ κατασπαράζεις σήμερα εκείνο το παιδί που γεννήθηκε με αναπηρία.

Ακούς ρατσιστάκο; Θα σε κατασπαράξουν κι εσύ δεν θα έχεις κάνει τίποτα να το σταματήσεις αυτό. 

Σήμερα για τον άλλο, το διαφορετικό. Αύριο, ίσως `και για σένα…

 

Λίτσα Καραμπίνη

Χρονογράφημα δημοσιευμένο στην εφημερίδα Αττικό Βήμα