Αλ Πατσίνο: Ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς του, έντονος και χαρισματικός, έχει στο ενεργητικό του μερικούς από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους του σινεμά ενώ έχει συμμετάσχει σε κάποιες από τις σημαντικότερες ταινίες στην ιστορία του. Στην καριέρα του που μετρά αισίως έξι δεκαετίες, απέκτησε ένα Όσκαρ από τις εννιά υποψηφιότητες συνολικά, ένα Τόνι και ένα Emmy.
Αλ Πατσίνο
Ο Αλφρέντο Τζόζεφ Πατσίνο γεννήθηκε στις 25 Απριλίου 1940 στο ανατολικό Χάρλεμ της Νέας Υόρκης από γονείς ιταλικής καταγωγής, τον ασφαλιστή και εστιάτορα Σαλβατόρε Πατσίνο από την Μεσίνα και την Ρόζα Τζεράρντι από το Κορλεόνε, την πρωτεύουσα της Μαφίας. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν δύο ετών και μεγάλωσε με τη μητέρα του και τους παππούδες του στο Μπρονξ.
Αρχικά ήθελε να ασχοληθεί με το μπέιζμπολ, αλλά τελικά τον τράβηξε η υποκριτική. Παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του, εγκατέλειψε το σχολείο και γράφτηκε ως εξαιρετικό ταλέντο σε καλλιτεχνικό σχολείο. Για να χρηματοδοτήσει τις σπουδές του έκανε διάφορες δουλειές, όπως ταχυδρόμος, θυρωρός και βοηθός σερβιτόρου.
Μετά την αποφοίτηση του συνέχισε τις θεατρικές σπουδές σε ανώτερο επίπεδο στην σχολή του Χέρμπερτ Μπέργκοφ, ενώ εμφανιζόταν σε παραστάσεις πειραματικών θιάσων, των λεγόμενων Off-Broadway. Έλαβε επιπλέον μαθήματα από τον Λι Στράσμπεργκ και έγινε ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της «μεθόδου».
Το κινηματογραφικό ντεμπούτο
Το 1969, έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με ένα μικρό ρόλο στην ταινία «Me, Natalie» και τον ίδιο χρόνο κέρδισε το θεατρικό βραβείο Τόνι για την ερμηνεία του στο έργο του Ντον Πίτερσον «Does the Tiger Wear a Necktie?». Το 1971, έλαβε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο στην δραματική ταινία του Τζέρι Σάτζμπεργκ «Πανικός στο Νιντλ Παρκ» («The Panic in Needle Park»). Εκεί υποδύθηκε έναν ηρωινομανή, και τράβηξε την προσοχή του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο οποίος και τον επέλεξε για τον ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε στην ταινία Ο Νονός (1972). Ρόλο μάλιστα για τον οποίο ήταν υποψήφιοι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Σε αυτό τον ρόλο ο Πατσίνο κέρδισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ.
Ο Πατσίνο έπαιξε επίσης στις ταινίες «Το Σκιάχτρο» («Scarecrow», 1973) του Τζέρι Σάτζμπεργκ, «Σέρπικο» («Serpico», 1973), ταινία που του χάρισε την δεύτερή του υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. To 1974, ξανάπαιξε τον ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε στον «Νονό 2» όπου κέρδισε την τρίτη του υποψηφιότητα ενώ στο «Σκυλίσια Μέρα» («Dog Day Afternoon», 1975) του Σίντνεϊ Λιούμετ, την τέταρτη.
Ο Σημαδεμένος
Ακολούθησαν μια σειρά από αποτυχίες αλλά ξαναβρήκε την φόρμα του και το εκρηκτικό υποκριτικό του ταμπεραμέντο στην ταινία του Μπράιαν Ντε Πάλμα «Ο Σημαδεμένος» («The Scarface», 1983), στον εμβληματικό ρόλο του μαφιόζου Τόνι Μοντάνα.
Το 1985 έπαιξε στην ταινία «Επαναστάτες» (Revolution, 1985), που όμως ήταν εμπορική αποτυχία, εξαιτίας της οποίας έκανε τέσσερα χρόνια να εμφανιστεί ξανά σε ταινία.επανήλθε στο προσκήνιο με το ερωτικό θρίλερ του Χάρολντ Μπέκερ «Το ερωτικό αντικείμενο του εγκλήματος» («Sea of Love, 1989). Υποδύθηκε εκ νέου τον Μάικλ Κορλεόνε στο «Νονό 3».
To άρωμα γυναίκας και το πρώτο Όσκαρ
Αργότερα έπαιξε σε δύο πολύ πετυχημένες μεταφορές θεατρικών έργων, τις ταινίες «Φράνκι και Τζόνι» («Frankie and Johnny», 1991) και «Οικόπεδα με θέα» (« Glengarry Glen Ross», 1992). Το 1993, κέρδισε το πρώτο του Όσκαρ για τον ρόλο ενός «ξινού» τυφλού άνδρα στην ταινία «Άρωμα Γυναίκας» («Scent of a Woman», 1992).
Στη φιλμογραφία του τη δεκαετία του 90, περιλαμβάνονται η γκανγκστερική ταινία του Μπράιαν Ντε Πάλμα «Υπόθεση Καρλίτο» («Carlito’s Way», 1993), το αστυνομικό δράμα του Μάικλ Μάν «Ένταση» («Heat», 1995), το επίσης αστυνομικό δράμα «Ντόνι Μπράσκο» («Donnie Brasco», 1997), και στο αθλητικό δράμα του Όλιβερ Στόουν «Κάθε Κυριακή» («Any Given Sunday», 1999). Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε με τον Ράσελ Κρόου στο πολιτικό θρίλερ του Μάικλ Μαν «The Insider».
Ο Αλ Πατσίνο στον 21ο αιώνα
Η επιτυχημένη καριέρα του Αλ Πατσίνο συνέχισε και τον 21ο αιώνα. Το 2002 συμπρωταγωνίστησε με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς στο θρίλερ του Κρίστοφερ Νόλαν «Insomnia» και το 2007 εμφανίστηκε στην αστυνομική ταινία του Στίβεν Σόντερμπεργκ «Η Συμμορία των 13» («Ocean’s Thirteen»).
Αφού τσαλάκωσε τη δημόσια εικόνα του στην κωμωδία του Άνταμ Σάντλερ «Jack & Jill (2011), έπαιξε ένα γηραιό γκάγκστερ στην κομεντί «Νομοταγείς Τύποι» («Stand Up Guys» , 2012). Το 2014 έπαιξε στη δραματική ταινία «Η Κρυφή Ζωή του Manglehorn» («Manglehorn») και τον επόμενο χρόνο στο «Τίποτα Δεν Τελειώνει Κύριε Κόλινς» («Danny Collins»).
To 2019 ξανασυναντήθηκε με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και τον Τζο Πέσι στην επική γκανγκστερική ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε «Ο Ιρλανδός» («The Irishman»).
Στις 20 Οκτωβρίου 2006, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) ονόμασε τον μεγάλο ηθοποιό, παραλήπτη του 35ου τιμητικού βραβείου AFI Life Achievement.
Το 2012 τιμήθηκε με Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών από την Αμερικάνικη Κυβέρνηση, ύψιστη τιμή για ένα καλλιτέχνη.
Το 2016 βραβεύτηκε ετήσια βραβεία του Κέντρου Κένεντι, από τον πρόεδρο των Η.Π.Α Μπάρακ Ομπάμα.
Τηλεόραση και θέατρο
Ο Αλ Πατσίνο έχει παίξει σε τηλεοπτικές παραγωγές που άφησαν εποχή όπως το «Angels in America», για το οποίο κέρδισε Emmy το 2004, το «You Don’t Know Jack» για το οποίο κέρδισε Emmy το 2010, και το «Phil Spector». Στο θέατρο έχει πρωταγωνιστήσει σε έργα των Σαίξπηρ, Γουάιλντ και Μάμετ. Το ντοκιμαντέρ του «Looking for Richard» (1996) για την παράσταση του σαιξπηρικού «Ριχάρδος Γ’».
Έχει αποκτήσει τρία παιδιά, ένα με τη δασκάλα υποκριτικής Τζαν Τάραντ και δύο με την ηθοποιό Μπέβερλι Ντ’ Άντζελο με την οποία είχε μια θυελλώδη σχέση από το 1996 έως το 2003.
Διαβάστε επίσης:
Κύρια Φωτογραφία άρθρου Depositphotos
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
