Διάβαζα προχθες για την Emma Shapplin που όταν ήταν μικρή, οι γονείς της την πίεσαν να σταματήσει τα μαθήματα τραγουδιού, για να αφοσιωθεί στο σχολείο. Ευτυχώς, δεν κατάφεραν να της σβήσουν τη δίψα.
Κάποτε η Εθνική Ελλάδος κατέκτησε το Ευρωπαϊκό κύπελλο.
Ποιος το περίμενε; Και όμως ο ανομολόγητος πόθος να σηκώσουν την κούπα έκαιγε από τότε που πιτσιρίκια παίζανε μπάλα στις αλάνες.
Τι θέλω, πώς θέλω να ζω, πού θα πάω…
Ελάχιστοι αυτοί που θα σε σπρώξουν προς το όνειρο σου. Δεν έχει σημασία αν αυτό μεταφράζεται σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, αν είναι η ποίηση, ο στίβος της λογοτεχνίας, ο χορός ή κάποιος τηλεδιαγωνισμός ταλέντων για χορό ή για τραγούδι.
Συνήθως αυτό που ακούνε όσοι ονειρεύονται είναι: «προσγειώσου, ακολούθησε ένα πιο “σίγουρο” επάγγελμα. Έχεις όρια μη τα ξεπερνάς».
Η ψυχή σφίγγεται σε κλειστό ρούχο. Την “προστατεύουμε” είναι η μόνιμη επωδός μας. Βάζουμε μέτρα και σταθμά. Φοβόμαστε ότι δεν καταλαβαίνουμε και περισσότερο αυτούς που περνούν τις διαχωριστικές γραμμές. Λιγοστεύουν οι πιστοί και τότε αυξάνεται ο αριθμός των εκκλησιών.
Να είναι κάποιος παραγωγός ραδιοφώνου, να γράφει σε περιοδικά και να δουλεύει σχεδόν αμισθί, είναι κάτι που μόνο ο ίδιος ξέρει γιατί το κάνει.
Αν έφυγες από την οικογενειακή εστία και ακολουθείς το δικό σου δρόμο, το λιγότερο που έχεις να ακούσεις είναι ότι αυτό που κάνεις μοιάζει ακατανόητο. Αλυσίδες μας δένουν…Υπακούμε στη λογική του συνόλου της ομάδας. Οτιδήποτε χαλάει αυτή την τάξη αποβάλλεται.
Να θέλει να γίνει κάποια χορεύτρια, τραγουδίστρια σημαίνει για πολλούς ότι είναι ένα εκκολαπτόμενο πορνίδιο. Είναι η κατάργηση του συνηθισμένου αυτό που ταράζει τους γύρω και πολεμούν αυτά τα θέλω “εν τη γεννέση ” τους Αλλά και μόνο να ονειρεύεσαι τι θα ‘θελες να κάνεις, να πετύχεις, να αποκτήσεις είναι ένα πρώτο βήμα για να περάσεις στην άλλη πλευρά, εκεί που δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις, εκεί που τίποτα δεν είναι ίδιο και όλα φαίνονται καινούρια.
Το γιατί θα το κάνεις δεν μπορείς να το αιτιολογήσεις, τις περισσότερες φορές. «Μ’ αρέσει», «με τραβάει» φαντάζει σαν η πιο σώφρων απάντηση
Ποτέ άλλοτε δεν είχε ο άνθρωπος στα χέρια του τόσα μέσα για να δημιουργήσει και ποτέ άλλοτε δεν κατάφερε χειρότερα πλήγματα στη ψυχή!
Κάτω από την επιφάνειά μας, ναι εκεί που κρύβονται διάφορες εκπλήξεις. Ο πόθος σιγοκαίει αλλά δεν επιτρέπεις να αποκαλυφθεί ενώπιον τρίτων. Αμέτρητες και απίστευτες οι δυσκολίες, βουνό μπροστά αυτό που σου φράζει το δρόμο. Χρειάζονται όλες οι δυνάμεις για να προχωρήσεις, δεν θα τις αναλώσεις σε εξηγήσεις. Και όταν κάποιος θελήσει να ξεφύγει απο τη “γραμμή” κανείς δεν θα του πει “προχώρα μπορεί να κερδίσεις”, όλοι θα τονίσουν και θα υπερβάλλουν στο τι μπορεί να χάσει.
Εγώ ένα πράγμα έχω καταλάβει… σ αυτά που θέλεις να κάνεις, στο δρόμο που διψάς να πάρεις, αντιδρά όποιος δεν μπορεί να ονειρευτεί…
Κι αυτός που δεν ονειρεύεται τελικά δεν ζει. Απλά υπάρχει.
Πώς ξεχωρίζεις το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσεις, πώς μαθαίνεις αν είναι αυτό που θέλεις είναι ένα εύλογο ερώτημα…
Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποια φόρμουλα. Ο αέρας του δρόμου που ονειρεύεσαι να ακολουθήσεις έχει μια ευωδία. Το γιατί δεν το αντιλαμβάνονται ολοι με τον ιδιο τρόπο ειναι θέμα ευαισθησίας και μέγεθος επιθυμίας. Αν δεν έχεις ξεχάσει να αναπνέεις, το ίδιο το σώμα θα σε παρασύρει. Θα πεις ένα “αντίο” σ αυτά που δεν σου πάνε για να πεις μια “καλημέρα” σ ότι αγαπάς. Αν αντέχεις. Αν έχεις τη δύναμη να παλέψεις το όνειρο.
Τα όνειρα μένουν κρυφά… ακολουθούν υπόγειες διαδρομές.
…Σ’ αυτό τον κόσμο όσοι αγαπούνε τρώνε βρώμικο ψωμί
έλεγε ο Μπάτης μια Κυριακή. Κι οι πόθοι τους ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή.. (Δ. Σαββόπουλος)
Ανάμεσα στις πλάνες, χωμένες οι επιθυμίες μας
Τελεία εδώ.
Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
