ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΙ. Το πιο αμφισβητήσιμο θέμα στα έργα και τις διδαχές του Ιησού Χριστού και των επιγόνων του, είναι η ανάσταση των νεκρών. Όχι τόσο του ίδιου, που η πίστη στην ανάστασή του εκ νεκρών αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής θρησκείας, όσο όλων των άλλων, των «κοινών θνητών». Αφού, εκτός από τον ίδιο, που εδώ και 2000 χρόνια εξακολουθεί να μνημονεύεται ως αναστηθέντας, όλοι οι υπόλοιποι: η Μητέρα του η ίδια, οι μαθητές του, οι Απόστολοι, οι Ευαγγελιστές, οι μαρτυρήσαντες Άγιες και Άγιοι, οι αφοσιωμένοι πιστοί, οι μεγάλοι Πατέρες της εκκλησίας, οι Επίσκοποι, οι Αρχιεπίσκοποι και οι Πατριάρχες, εξακολούθησαν να πεθαίνουν (εις τους αιώνες των αιώνων), χωρίς να ανασταίνονται. Όπως και όλοι οι άλλοι: οι πιστοί και οι προφήτες και οι μάρτυρες άλλων θρησκευτικών δογμάτων, αλλά και οι άπιστοι. Διότι οι θνητοί καταλήγουν πάντα νεκροί. Τώρα, αν μερικοί από αυτούς (λέγεται ότι) «εκοιμήθησαν», ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι «εντελώς» νεκροί – που η ανάσταση και των μεν και των δε παραπέμπεται στη Δευτέρα Παρουσία – αυτή είναι μάλλον μια εικασία /προσδοκία που ο κοινός νους, όσο και να πιστεύει, δεν μπορεί να συλλάβει. Εξ ου και η λαϊκή παράδοση, που επέτρεπε να απουσιάζουν από τη χαρμόσυνη τελετή της Ανάστασης οι χήρες και γενικώς οι πενθούντες αγαπημένους νεκρούς (γιατί τους αναγνωρίζονταν ότι δεν μπορούσαν να παρηγορηθούν με το άγγελμα της ανάστασης).
ΑΝΑΣΤΗΘΕΝΤΕΣ. Στην Καινή Διαθήκη η ανάσταση των νεκρών, είτε συντελείται ως θαύμα είτε αναφέρεται ως απαραίτητη προϋπόθεση της νέας πίστης είτε ως πρόβλεψη της Ανάστασης του Κυρίου είτε ως υπόσχεση της αιώνιας ζωής, συναντά πάντα αντιστάσεις (κατανόησης) ακόμα και από τους πιο πιστούς μαθητές. Υποτίθεται ότι ο Ιησούς ανασταίνει τη μικρή κόρη του Ιαείρου, ενώπιον των γονιών της και τριών μαθητών του και απαιτεί να παραμείνει το θαύμα κρυφό… Ανασταίνει τον γιο της χήρας της Ναΐν και το θαύμα διαδίδεται σε όλη την Ιουδαία και τα περίχωρα… Ανασταίνει τον Λάζαρο (σύμφωνα μόνο με το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο) και λέγει στη Μάρθα: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Όποιος πιστεύει σε μένα, κι αν πεθάνει, θα ζήσει, κι όποιος ζει και πιστεύει σε μένα, δεν θα πεθάνει ποτέ». Και απαντά ο ίδιος αποστομωτικά στους Σαδδουκαίους, που δεν πιστεύουν στην ανάσταση των νεκρών, όπως και προλέγει τρεις φορές το θάνατο και την ανάστασή του. Κι όμως, παρόλα αυτά, όταν αναγγέλλεται η δική του ανάσταση, από τις γυναίκες που επισκέπτονται τον τάφο του και τον βρίσκουν κενό, οι μαθητές του ακόμη αμφιβάλλουν, και θα χρειαστεί να επανεμφανισθεί ο ίδιος «αναστηθέντας» (στους Εμμαούς κι αλλού) για να τους επιπλήξει και να τους πείσει.
ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ. Ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του λέει: «Ει νεκροί ουκ εγείρονται, φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν» (όπως κάνουμε σχεδόν όλοι σήμερα, πιστοί και μη πιστοί) κι επιτίθεται με δριμύτητα σε όσους δεν πιστεύουν στην ανάσταση των νεκρών. Αλλά οι νεκροί είναι νεκροί, λέω εγώ… το ξέρουμε όλοι. Επανέρχονται μόνο (στη μνήμη) για όσο τους θυμόμαστε, σαν να είναι μέσα μας ζωντανοί. Όπως λέει κι ο Κώστας Ουράνης, στο ποίημά του με τίτλο Η Ζωντανή Νεκρή, «μόνο τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονούμε».
ΥΜΝΟΣ. Χριστός Ανέστη, εκ νεκρών…
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
