Αναστασία Ρεβή (παράσταση με τίτλο «Ονείρων κύματα»)

Σκηνοθετεί την παράσταση με τίτλο «Ονείρων κύματα» στο Μέγαρο Μουσικής, στην οποία πρωταγωνιστεί κυρίως η μουσική μινιμαλιστών συνθετών ερμηνευμένη από την πιανίστα Ειρήνη Μαύρου, καθώς επίσης και θεατρικά, εικαστικά δρώμενα από τον performer Νίκο Καπέλιο.
Η Αναστασία Ρεβή έδωσε συνέντευξη στον Σωτήρη Ζήκο, αρχισυντάκτη του περιοδικού CITY.

Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία στη μουσική παράσταση με τίτλο «Ονείρων κύματα»;
Οι συνεργασίες στο χώρο της τέχνης έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν προκύπτουν από μόνες τους ή απο την αμοιβαία επιθυμία που μπορεί να έχουμε οι καλλιτέχνες για δημιουργικές συναντήσεις… Δύο πολύ ωραίοι συνεργάτες λοιπόν, η πιανίστα Ειρήνη Μαύρου και ο ηθοποιός του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος Νίκος Καπέλιος, οι βασικοί συντελεστές της βραδιάς μαζί με μένα και την Τριανταφυλλιά Δημοπούλου που κάνει το video art είπαμε να ταξιδέψουμε στα κύματα των ονείρων… Η ευγενική συνεργασία μας με το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης μας δίνει ιδιαίτερη χαρά και ο χώρος που θα παρουσιαστεί η παράσταση, το γυάλινο Φουαγιέ που είναι πάνω από τη θάλασσα αποτελεί πραγματικά έμπνευση!

Ποιο είναι το concept αυτής της σύνθεσης;
 Ένας άντρας που υποφέρει από αυπνία από τότε που ήταν παιδί… Ονειρεύεται να ονειρευτεί λοιπόν για να ζήσει λιγάκι… να ζήσει στα όνειρα όλα όσα απαρτίζουν τη ζωή. Όμως δεν μπορεί να κοιμηθεί και περιπλανιέται. Περιπλανιέται σε τόπους και σε ψυχές, δικές του ή άλλων. Απόψε έρχεται απ’τη θάλασσα κι αρχίζει η ιστορία με το πρώτο μουσικό κομμάτι της παράστασης το οποίο αποτελεί και την έναρξη της περιπλάνησης. Ακολουθούν επτά μουσικά κομμάτια διαφορετικών Μινιμαλιστών συνθετών, υπέροχα κατά τη γνώμη μου, που συμβολίζουν τα επτά όνειρα που ζεί αυτός ο μοναχικός περιηγητής και σύχρονος Οδυσσέας. Η περιπλάνηση τόσο στα γνώριμα όσο και στα ανεξερεύνητα κομμάτια της ύπαρξης μας λοιπόν… Η περιπλάνηση στις μνήμες, τις ομορφιές που ζήσαμε ή που θα θέλαμε να είχαμε ζήσει και σε εκείνα που φοβηθήκαμε πολύ… Η περιπλάνηση στις εμμονές, στις προσδοκίες, στα ψέμματα και στις αλήθειες στα μυστικά περάσματα του νου, όπου η φαντασία και η πραγματικότητα μπλέκονται στο παιχνίδι του απροσδόκητου. Και εκείνα τα άγρυπνα μάτια μένουν να αναζητούν το επόμενο όνειρο…

Τι περιλαμβάνει αυτή η παράσταση επί σκηνής;
Η παράσταση περιλαμβάνει τις εξαιρετικές εκτελέσεις της Ειρήνης στο πιάνο πάνω σε κομμάτια των Michael Nyman, Erik Satie, Philip Glass και άλλων- μια πιανίστα που πραγματικά γοητεύει την ψυχή του θεατή- αποσπάσματα ποιητικού λόγου των Fernando Pessoa, Τάσου Λειβαδίτη, Pablo Neruda, Οδυσσέα Ελύτη, Κ. Π. Καβάφη, Ομήρου, Δάντη και άλλων ποιητων από τον Νίκο καθώς επίσης και το πολύ ιδιαίτερης αισθητικής video art της Τριαντραφυλλιάς που προβάλεται στις διάφορες επιφάνειες του φουαγιέ. Επίσης η χρήση του χώρου νομίζω ότι θα έχει εικαστικό ενδιαφέρον.

Τα θεατρικά δρώμενα με τον performer Νίκο Καπέλιο, που σκηνοθετείς είναι βουβά δρώμενα ή υπάρχει και λόγος;
Τα δρώμενα, όχι δεν είναι βουβά από τη στιγμή που έχουμε τον αποσπασματικό λόγο των ποιημάτων. Ο Νίκος είναι ένας χαρισματικός ηθοποιός ο οποίος μπορεί να φτιάξει έναν κόσμο ολόκληρο με ένα στιχάκι μόνο… Έχω την πολύ μεγάλη χαρά να δουλεύω μαζί του μια κια είμαστε μαζί από παιδιά, τελειώσαμε και οι δυό την Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου επί διευθύνσεως Δημήτρη Βάγια, και αν και ζούμε χιλιομετρικά μακριά, είμαστε καλλιτεχνικά πολύ κοντά… Τον απολαμβάνω πάντα στις παραστάσεις του Κρατικού όταν έρχομαι στην Ελλάδα, όμως είχα και την δυνατότητα να τον δώ στην Ιταλία στο Teatro di Roma, στο Εθνικό Θέατρο της Φινλανδίας και στο Catona Josef Theatre στη Βουδαπέστη όταν δούλευε με την Ενωση Θεάτρων Ευρώπης. Ηταν μαγικός και τότε του είπα «Νίκο μου, τι θα γίνει; Πότε θα τα πούμε στη σκηνή;» Και να που τα λέμε!

Πες μας κάποιες πληροφορίες για τους Μινιμαλιστές και το κίνημά τους στη μουσική και την τέχνη γενικά…
Οι μινιμαλιστές ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1960 στην Αμερική ως underground σκηνή στο Σαν Φρανσίσκο και σε εναλλακτικούς χώρους της Νέας Υόρκης, για να γίνουν το πιο δημοφιλές πειραματικό μουσικό στιλ του τέλους του 20ου αιώνα. Η ιδέα του μινιμαλισμού είναι πολύ μεγαλύτερη από ό,τι συνειδητοποιούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Περιλαμβάνει, οποιαδήποτε μουσική λειτουργεί με περιορισμένα ή ελάχιστα υλικά: για παράδειγμα κομμάτια που χρησιμοποιούν μόνο μερικές σημειώσεις, κομμάτια που χρησιμοποιούν μόνο μερικές λέξεις , κομμάτια που διατηρούν ένα βασικό ήχο για μεγάλο χρονικό διάστημα ή κομμάτια που κινούνται σε ατελείωτους κύκλους.

Στο θέατρο, με το οποίο ασχολείσαι κυρίως, ποια ήταν η επιρροή των Μινιμαλιστών;
Και στο Θέατρο η συνθήκη στου μινιμαλισμού είναι παρόμοια με την μουσική συνθήκη, δηλαδή τα απολύτως απαραίτητα, τα πολύ απλά και βασικά χαρακτηριστικά της ύπαρξης της τέχνης. Το παράδειγμα θα έλεγα πως είναι το περίφημο «Περιμένοντας τον Γκοντό» και όλα τα έργα του Beckett μάλλον, όπου η απογυμνωμένη δομή σε ένα έργο όπου τίποτα δεν συμβαίνει, η δύναμη των ιδεών και η καταλυτική απλότητα της επανάληψης ανάγουν το θεατή στη διαφορετική διάσταση.

Πώς πάνε οι θεατρικές σου δουλειές στο Λονδίνο όπου ζεις εδώ και κάποια χρόνια; Με τι ασχολείσαι τελευταία;
Αυτή την εποχή ετοιμάζω την «Ορέστεια» του Αισχύλου που θα παρουσιαστεί στο Riverside Studios στο Λονδίνο κατά την διάρκεια Φεβρουαρίου-Μαρτίου 2012. Η προπαρασκευαστική διαδικασία είναι τεράστια μια και θα παρουσιαστεί ολόκληρη η τριλογία -σαφώς με περικοπές στο κείμενο αφού υπάρχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια παράστασης. Εχει ενδιαφέρον μετά από τόσα χρόνια που ζώ και δουλεύω στο Λονδίνο, όχι τόσο το ότι η τραγωδία είναι στα αγγλικά αλλά το ότι όλη η προσέγγιση και η δουλειά πάνω στην αρχαία ελληνική τραγωδία με τους αγαπημένους μου ηθοποιούς οι οποίοι είναι Βρεττανοί είναι μια εμπειρία συναρπαστική! Πρόσφατα είχαμε τη χαρά και την τιμή να εκπροσωπήσουμε την Μ. Βρεττανία με την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή στο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος της Κύπρου. Οι προσκεκλημένοι του Φεστιβάλ περιελάμβαναν σπουδαία ονόματα όπως Εθνική Οπερα του Πεκίνου, Θέατρο Αττις του Θ. Τερζόπουλου, Κρατικό Βορείου Ελλάδος και το Jose Besprosvany Compagnie του Βελγίου. Σε αυτή την καλλιτεχνική συνθήκη όπου οι ηθοποιοί μου άνοιγαν την ψυχή τους στα αρχαία θέατρα της Κύπρου έκλαιγαν από συγκίνηση για την μοναδική, όπως είπαν, συνάντηση με το Ελληνικό πνεύμα! Ετσι λοιπόν προέκυψε η «Ορέστεια». Η τραγωδία για το βρεττανικό κοινό είναι το απόλυτο άγνωστο θεατρικό είδος και αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον για εξερεύνηση! Την άνοιξη του 2012 τα σχέδια μου με φέρνουν την Αθήνα όπου θα σκηνοθετήσω ένα καινούργιο Κουβανέζικο έργο, το «Cuba Libre» στο Θέατρο ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ.

Την Ελλάδα την εποχή της κρίσης πώς την βλέπεις;
Νομίζω πως όλη αυτή η ιστορία είναι ένα καλοστημένο παιχνίδι των δυνατών ενάντια στις μικρές χώρες και των εγχώριων αισχρών πολιτικών ενάντια στους Ελληνες πολίτες. Η Ελλάδα ήταν πρόσφορο έδαφος για να δοκιμαστεί το παραπάνω μοντέλο γιατί υπήρξε φοβερή διαφθορά σε όλους τους τομείς… Όμως αυτό μπορεί να σταματήσει και η Ελλάδα μπορεί να ξαναγεννηθεί! Μένει μόνο να θυμηθούμε ποιοί είμαστε… μένει να θυμηθούμε πως τα περιβόλια μας τα γεμάτα εσπεριδοειδή μυρίζουν Ηράκλειτο κι Αρχίλοχο… και μένει να ξανασκεφτούμε ότι «Eάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δείς να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει:με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».

info:
«Ονείρων κύματα» στο Μέγαρο Μουσικής
Μέγαρο Μουσικής, Μ2, Φουαγιέ Τ: 2310 895938 -9
Δευτέρα 14 Νοεμβρίου
Ώρα έναρξης: 21.00