«Άνθρωπος Θλίψεων» | Πρίαμος Ραμπότας

«Άνθρωπος Θλίψεων» μια διαφορετική ποιητική συλλογή του Πρίαμου Ραμπότα από τις εκδόσεις GRAFO

Μπορεί σήμερα η πίστη στο θείον να προκαλέσει την ποιητική έμπνευση; Μπορεί να δώσει στον σύγχρονο δημιουργό το εφαλτήριο να εκφράσει τις αγωνίες, τα πάθη και τους προβληματισμούς που μας κατατρύχουν, διαμέσου του θρησκευτικού του προσανατολισμού, που για τον ίδια συνιστά βεβαιότητα;

Το ποιητικό αίσθημα είναι βαθύτατα θρησκευτικό και η ίδια η ποίηση αποτελεί ένα είδος προσευχής, από όποια στάσης ζωής κι αν εμπνέεται.

Η θρησκευτική ποίηση ειδικότερα υφίσταται ως καλλιτεχνική δημιουργία , από τον Δαβίδ ακόμα, έχοντας παραθέσει έργα εξαιρετικής λογοτεχνικής ποιότητας στα οποία εκφράζεται ο θείος έρωτας σε όλες του τις εκφάνσεις.

« Η παγκόσμια ποίηση και φυσικά η νεοελληνική έχει να επιδείξει μεγάλα μεγέθη ποιητικά που έγραψαν θρησκευτική ποίηση ολκής, που αν τα μελετήσει κανείς θα διαπιστώσει πολλά κοινά σημεία με τους ερωτικούς στίχους μεγάλων ερωτικών» (Δ. Τσινικόπουλος / Θρησκευτική και ερωτική ποίηση)

Θείον και έρωτας λοιπόν, είναι συγγενείς έννοιες οι οποίες δονούν την ύπαρξη του δημιουργού, τον ωθούν σε αποφόρτιση της καλλιτεχνικής του ανησυχίας και προβληματισμού, με βασικό ξεκάθαρο υπόβαθρο την προσήλωση και το άχθος του να ερμηνεύει τον κόσμο μέσα από τις διδαχές της πίστης του.

Αυτό πράττει και ο Πρίαμος Ραμπότας, στην πρώτη ποιητική του συλλογή «Άνθρωπος Θλίψεων».

«Άνθρωπος Θλίψεων»

Πρίαμος Ραμπότας
Εκδόσεις GRAFO ΑΕ
ISBN: 978-960-8337-28-2
Σελ. 153

«… Ό,τι κι αν είναι στραβό και παράφωνο στη ζωή μου το ακουμπάω στα πόδια σου / κι εκεί χάνεται, λιώνει, σβήνει. / Εσύ το πετάς στα βάθη της θάλασσας, δεν το θυμάσαι πια…»

Οι στίχοι του Πρίαμου Ραμπότα με λόγο λιτό, γαλήνιο και διαυγή, οδηγούν τον αναγνώστη στα μονοπάτια των αναζητήσεών του, που διόλου δεν διαφέρουν από των υπόλοιπων ανθρώπων, με ιδανικό, όμως, όχημα τον θείο έρωτα και με τη χρήση βιβλικών αναφορών, παραβολών και λόγου, οικείων ως επί το πλείστων στους περισσότερους.

Η σύγχρονη αφηγηματική ποιητική δομή καθώς και η καλοδουλεμένη διαχείριση καθημερινών λέξεων με ποιητικό τρόπο, καθιστούν τα ποιήματα του Ραμπότα προσηνή στον αναγνώστη και τον μεταφέρουν δίχως δυσδιάκριτα υπονοούμενα στα μονοπάτια των σκέψεών του.

« Με γνώρισες με φίλους που δεν ήξερα. / Με έβαλες καλοδεχούμενο να μείνω σε σπίτια που δεν ήταν γνώριμα, / έφερες συνοδοιπόρο τον πρόσφυγα, τον άστεγο και τον ζητιάνο. / Στο ίδιο τραπέζι με φίλεψες με όλα τα χρώματα της γης. / Κι όταν σε ρώτησα «Γιατί Κύριε;» μου θύμισες ότι / Κι εγώ είμαι ξένος και πάροικος σ΄ αυτή τη γη…»

Διατρέχοντας την ποιητική συλλογή του Πρίαμου Ραμπότα, αποδεχόμενοι ή μη της θρησκευτικής προσήλωσης, είναι δύσκολο να παραβλέψουμε την χαμηλόφωνη, πλην όμως στιβαρή παρακίνηση να εξετάσουμε ό,τι μας απασχολεί από την δική της οπτική γωνία ως «Άνθρωπος Θλίψεων» κι εμείς, ταυτόχρονα δε και να συναισθανθούμε την απορρέουσα παρηγορία του θείου έρωτος.

Γράφει η Μαρία Ψωμά – Πετρίδου