Αντί για κείμενο-αφιέρωμα στη ΔΕΘ

>> Ξεγελάστηκα και άνοιξα τηλεόραση στις ειδήσεις. Έπεσα πάνω στις ανταλλαγές ανοησίας μεταξύ απεργών και εκφωνητών, άλλαξα κανάλι.
>> Περί εκλογών και υποψηφίων ο λόγος, θεατές όπως πάντα εμείς. 
>> Το έργο; ποιος θα κόψει τα περισσότερα εισιτήρια σ’ αυτή την παράσταση.
>> Βαρέθηκα. 
>> Βγήκα στο μπαλκόνι για να χαζέψω τη λεμονιά.
>> Δεν μπορώ να κρύψω τη χαρά μου, όποιος έρχεται τον σέρνω για να του δείξω τους μικρούς καρπούς, αναρωτιέμαι πώς έγινε, αν τους έλεγα καλές κουβέντες, αν έδινα υποσχέσεις, ποιες ήταν αυτές, έχουν κάπου αλλού εφαρμογή;
>> Και αυτή, άντε καλά είναι καλοζωισμένη και βγάζει καρπούς, τα άλλα κλαδάκια, αυτά που ξεπηδάνε στα πλευρά του αρχαίου τείχους πως μεγαλώσανε; Πόση διάθεση ζωής κρύβει ένας σπόρος που με αυθάδεια ξεπήδησε από τη λάσπη που ενώνει δυο πέτρες ένα μέτρο πάνω από το έδαφος;
>> Έκλεισα την τηλεόραση, έβαλα μουσική να παίζει και μπροστά στον προσωπικό υπολογιστή, με τον τεχνητό φωτισμό ενός λαμπατέρ, άρχισα αφηρημένα να ψάχνω να βρω κάτι για τη ΔΕΘ για να γράψω κάτι.
>> Έπεσα πάνω σε ένα παλιότερο κείμενο του περιοδικού
>> Σεπτέμβριος 1959: Ήταν η περίοδος της Έκθεσης. Οι συγγενείς από το χωριό θεωρούσαν αυτονόητο ότι αφού είχαν το δικό τους άνθρωπο στη πόλη μπορούσαν να βολευτούν έστω και με στρίμωγμα σε ένα άθλιο ημιυπόγειο στη Σκρα, όχι μεγαλύτερο από 35 τ.μ. Είχαν μαζευτεί 23 άτομα. «Λες και ο παππούς μου είχε λεφτά να τους ταΐσει» μου λέει ο Κώστας. Εκεί να δεις πραγματικό ρεφενέ: Ο καθένας έφερνε μαζί του τη συνεισφορά του στο φαγητό. Αυγά, κότες, ζυμωμένο και ψημένο στο σπιτικό τον φούρνο ψωμί, τραχανά… ό,τι μπορούσε να προσφέρει. Και όμως περνούσαν καλά.
>> Δεν πρόλαβα να τα ζήσω αυτά, ότι  έμαθα είναι από διηγήσεις.
>> Είναι παράξενο, τώρα που τα σπίτια μας μεγάλωσαν και γέμισαν με τόσα πράγματα που διευκολύνουν τη ζωή μας, το πόσο άδειασαν από συναισθήματα. Πόσο απλά και εύκολα φαίνονταν να ήταν όλα παλιότερα;
>> Σκέφτομαι ότι πρέπει να υπάρχει στη ζωή μας κάποια κίνηση που προσανατολίζει τη συμπεριφορά μας, ίσως και τη μοίρα μας, ορμώμενη από κάποια σύμπτωση. 
>> Πότε λειτουργούν οι αόρατες δυνάμεις που κινούνται απαρατήρητες για να δημιουργήσουν αυτή την σύμπτωση;
>> Δεν υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος ούτε χώρος, υπάρχουν γύρω μας και μέσα μας, δεν υπάρχουν δικαιολογίες, αν το υποψιάζεσαι επιβάλλεται να τις ανακαλύψει.
>> Αντί για κείμενο στη ΔΕΘ  σκέψεις που έγιναν κύμα που έσκασε πάνω μου.

Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr