Αντιδράς ή Ανταποκρίνεσαι; Η ζωή πάντα θα μας πετάει αναπάντεχα κύματα—άλλοτε μικρά και παιχνιδιάρικα, άλλοτε τόσο μεγάλα που μοιάζουν έτοιμα να μας καταπιούν. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο σοκ και στην αναστάτωση, έχουμε δύο δρόμους: να αντιδράσουμε ή να ανταποκριθούμε.
Η αντίδραση είναι γρήγορη, ενστικτώδης, σχεδόν μηχανική. Είναι το απότομο φρένο στη βροχή, το φαρμάκι που ξεφεύγει από τα χείλη πάνω στον θυμό, το χέρι που χτυπάει το τραπέζι όταν κάτι δεν πάει όπως θέλουμε. Είναι ανθρώπινη, κατανοητή, αλλά συχνά μας αφήνει λαχανιασμένους, κουρασμένους, γεμάτους σκέψεις του τύπου «γιατί μου συνέβη αυτό; γιατί Θέε μου σε μένα;».
Η ανταπόκριση, από την άλλη, έχει κάτι το πιο ήρεμο, πιο συνειδητό. Είναι εκείνη η στιγμή που παίρνεις μια ανάσα και λες «ΟΚ, αυτό συμβαίνει. Τώρα τι κάνω;» Δεν σημαίνει ότι καταπιέζεις τα συναισθήματά σου, αλλά ότι δίνεις στον εαυτό σου τον χρόνο να τα επεξεργαστεί πριν σε παρασύρουν. Είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια σπίθα που ανάβει φωτιά και σε μια φλόγα που σου δίνει φως.
Αντιδράς ή Ανταποκρίνεσαι; Δεν είναι εύκολο. Η αντίδραση είναι σαν αντανακλαστικό
Σκέψου το σαν ένα γυμναστήριο του μυαλού. Όσο πιο συχνά επιλέγεις να ανταποκρίνεσαι αντί να αντιδράς, τόσο πιο φυσικό σου γίνεται. Ένας οδηγός που κορνάρει θυμωμένα; Μπορείς να ανταποδώσεις με την ίδια ένταση ή να συνεχίσεις τον δρόμο σου χωρίς να του δώσεις σημασία. Μια καθυστέρηση σε ένα ραντεβού; Μπορείς να εκνευριστείς ή να απολαύσεις λίγο παραπάνω τον καφέ σου. Μια δύσκολη συζήτηση; Μπορείς να φωνάξεις ή να ακούσεις προσεκτικά και να απαντήσεις με ηρεμία. Το πρώτο φέρνει χάος, το δεύτερο ηρεμία.
Δεν είναι εύκολο. Η αντίδραση είναι σαν αντανακλαστικό, ενώ η ανταπόκριση απαιτεί εξάσκηση. Αλλά κάθε φορά που επιλέγεις να μην αφήνεις την παρόρμηση να σε κυριεύει, χτίζεις μια νέα νοοτροπία. Όχι αδιαφορίας, αλλά διαύγειας. Όχι παθητικότητας, αλλά εσωτερικής δύναμης.
Θυμάμαι είχα την τάση να εκνευρίζομαι για το παραμικρό—ένας αγενής σερβιτόρος, μια στραβή ματιά στον δρόμο, ένα email που άργησε να έρθει. Μέχρι που, μια μέρα, κάποια με ρώτησε: «Εσύ που είσαι; Σημασία έχει εσύ πως στέκεσαι απέναντι σε όσα συμβαίνουν. Αναλαμβάνεις την ευθύνη του εαυτού σου. Γιατί δίνεις τόσο εύκολα τον έλεγχο της διάθεσής σου στους άλλους;» Κάπως έτσι, ξεκίνησα να βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Να μετράω μέχρι το τρία, μη σου πω και μέχρι το 200 πριν μιλήσω, να αναρωτιέμαι «αξίζει να θυμώσω γι’ αυτό;». Δεν έγινα άλλος άνθρωπος μέσα σε μια νύχτα, αλλά έγινα σταδιακά εσωτερικά πιο ελεύθερη από τον θυμό μου.
Άλλωστε, η ζωή δεν είναι ένας αγώνας δρόμου που πρέπει να κερδίσουμε, αλλά ένας χορός που καλούμαστε να μάθουμε να απολαμβάνουμε. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα, αλλά μπορούμε να ελέγξουμε πώς θα ανταποκριθούμε σε αυτά. Και ίσως, αν το καλοσκεφτούμε, αντί να δίνουμε μάχες με τα κύματα, είναι προτιμότερο να μάθουμε να σερφάρουμε πάνω τους.
Φωτογραφίες από το depositphotos.com
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
