Απεβίωσε ο Μηνάς Χατζησάββας

Σκέφτεστε τον θάνατο κύριε Χατζησάββα;  Είμαστε σε μόνιμη διαπραγμάτευση μαζί του, έτσι δεν είναι; Εγώ, πάντως, πιστεύει πως δεν υπάρχει τίποτα μετά τη ζωή. Τίποτα απολύτως! Η ζωή μας είναι ό,τι είμαστε, τελεία και παύλα. Γι? αυτό θέλω να δουλεύω, να δουλεύω, να δουλεύω. Αν δεν είχα τη δουλειά μου να με κρατάει, δεν ξέρω τι θα έκανα… Όσο έχω ακόμη δυνάμεις, ας παιδεύομαι. Περνάει καλύτερα έτσι η ζωή, δεν συμφωνείτε; Πόσα χρόνια είστε στο θέατρο; Πενήντα. Πήρα τον πρώτο μου ρόλο το 1965. Ήταν ο Πάρις από τον «Ρήσο» του Ευριπίδη που ανέβηκε στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης στη σκηνοθεσία του Τάκη Μουζενίδη με το Εθνικό θέατρο.
 

Θέλατε από παιδί να γίνετε ηθοποιός;  Από πολύ νέος, ναι. Κι επειδή ντρεπόμουν να το αποτολμήσω στα πάτρια εδάφη, έφυγα με το που τέλειωσα το σχολείο για τη Γαλλία και φοίτησα εκεί για ένα χρόνο, στη Δραματική Σχολή του Ρενέ Σιμόν. Δέκα μήνες ήταν, στην ουσία, η φοίτηση. Στη διάρκειά τους, όμως, έπαιξα πάνω από πενήντα ρόλους. Τα έργα δεν προλάβαινα να τα διαβάσω! Έτσι ήταν το σύστημα εκεί. Περισσότερο πρακτική παρά θεωρία. Αν δεν τα «έλεγες» καλά, σε ένα τρίμηνο σου το ξέκοβαν: «αλλάξτε επάγγελμα»! Ανοίξανε τα μάτια μου χάρη σ? αυτό. Είδα πως υπάρχουν χιλιάδες ρόλοι και πως κάθε ρόλος πρέπει να παίζεται διαφορετικά. Εν τω μεταξύ, για να τα βγάλω πέρα ως προς το ζην έκανα ένα σωρό δουλειές. Η καλύτερή μου; Ντυμένος σαν αεροπόρος της Ολυμπιακής, διαφήμιζα τα ελληνικά προϊόντα στα σούπερ-μάρκετ του Παρισιού! Το είχα δει σα ρόλο και το διασκέδαζα πολύ! 

 

Ύστερα από τη «θητεία» στο Παρίσι, επιστρέψατε στην Ελλάδα;  Ναι και έγινα δεκτός στη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου. Εντελώς άλλο σύστημα εκεί!

  

Ποιοι ήταν οι συμμαθητές σας;  Α, ήμασταν εξαιρετική τάξη. Πρώτα απ? όλα, συμφοιτήτριά μου ήταν μία από τις τωρινές τυφλές συμπαίκτριές μου, η Υβόννη Μαλτέζου. Ήταν η μικρότερη απ? όλους μας κι ερχόταν κατευθείαν από το σχολείο, με την ποδιά της, στο Εθνικό! Μαζί μας ήταν, ακόμη, η Άννα Βαγενά, η Κατιάνα Μπαλανίκα, ο Κώστας Αρζόγλου, ο Νίκος Σκυλοδήμος, η Μαριάννα Τόλη, η Βάσια Τριφύλη, η Σμαράγδα Σμυρναίου, ο Νίκος Απέργης, η Τιτίκα Στασινοπούλου… 

 

Έχετε ποτέ μετανιώσει που «μπλέξατε» με το θέατρο;  Α, πάρα πολλές φορές! Το αντιμετωπίζω, όμως, σα ναρκωτικό! Το «παίρνεις» και για λίγο σε φτιάχνει και μετά λες «μα τι κάνω;»! Στο χώρο του θεάτρου κερδίζεις άπειρα πράγματα. Το κυριότερο; Είσαι κοντά στον άνθρωπο. Κι αν δεν είσαι κοντά στον άνθρωπο, χάνεσαι. Εμείς οι ηθοποιοί ερχόμαστε συνεχώς σε επαφή με πολύ κόσμο, με την τρυφερότητα, την αγάπη αλλά και τη βρωμιά του είδους μας… Το θέατρο είναι μεγάλη ιστορία. Είναι ένα επάγγελμα που μπορεί να σα κάνει καλύτερο άνθρωπο –δεν γινόμαστε όλοι, βέβαια, αλλά το ίδιο δεν συμβαίνει και στη ζωή;
 

Ποιους ρόλους έχετε σαν απωθημένο;  Τον Οιδίποδα τύραννο και τον Οιδίποδα επί Κολωνώ . Έφτασα κάποτε στο παρα-πέντε. Τον Συρανό, τον οποίο πάντα αγαπούσα, ευτύχησα να τον ερμηνεύσω στην Πάτρα με σκηνοθέτιδα την Νικαίτη Κοντούρη. Είχα τον Βασιλιά Ληρ και ακόμη τον έχω… Με πρόλαβε, όμως, φέτος, αν και νεότερός μου, ο Κιμούλης! 

 

Υπάρχει κάποιος σκηνοθέτης με τον οποίο θα θέλατε πολύ να συνεργαστείτε;  Με τον Τόμας Οστερμάγερ. Είδατε, μήπως, στο Φεστιβάλ Αθηνών πως σκηνοθέτησε τις «Μικρές Αλεπουδίτσες» της Λίλιαν Χέλμαν; Αποτίναξε από το έργο την ταμπέλα του μελοδράματος και το έκανε …Μακιαβελικό! Το φώτισε μέσα από τα ελαττώματά του. Τον αγαπώ πολύ αυτόν τον Γερμανό. Μακάρι πριν πεθάνω να έρθει να μου πει «έλα να σε σκηνοθετήσω», κι ας είναι μόνο για να παίξω τον …μούτσο!