Σκηνικό: προθάλαμος μαιευτηρίου πριν 12 χρόνια. Κόσμος πάει και έρχεται και άγνωστοι μου δίνουν συγχαρητήρια. Απλώνουν το χέρι και το κρατάνε περισσότερο από το κανονικό. Δεν καταλαβαίνω το παρατεταμένο κράτημα μέχρι που κάποιος συγγενής μου ψιθυρίζει στο αυτί: «Δώσε κάτι στις νοσοκόμες…». «Να δώσω τι και γιατί; Δεν καταλαβαίνω…». Μα για τα γεννητούρια, «έτσι συνηθίζεται, έτσι πρέπει» ο αντίλογος.
Το μωρό μου ήταν ένα ζαρωμένο πλασματάκι που μόνο όμορφο δεν θα το αποκαλούσες, όπως άλλωστε σχεδόν και τα περισσότερα μωρά. Και όμως, δεν υπήρξε ούτε ένας που να μην επανέλαβε στερεότυπα πόσο κούκλος είναι και πόσο έμοιαζε το ζαρωμένο δείγμα ανθρώπου σε μένα ή στη μητέρα του. Ομαδική παραίσθηση του «έτσι πρέπει να ’ναι»…
Όταν χωρίσαμε με τη σύζυγό μου, οι πάντες προδικάζανε ως αποτέλεσμα ότι θα κάνουμε ένα παιδί δυστυχισμένο και προβληματικό. Ομαδική τρομο-λαγνο-ηθικολογία του «έτσι γίνεται πάντα, έτσι είναι τα παιδιά από χωρισμένους γονείς». Κάτι που επιβεβαιώθηκε (η αντίληψη όχι το γεγονός) από τους δασκάλους στο δημοτικό, που δεν πίστευαν ότι το παιδί προέρχεται από (σπαραξικάρδιο) διαλυμένο σπίτι. (Και να μην έχεις πρόβλημα όταν όλοι σε αντιμετωπίζουν έτσι, πού θα πάει, θα αρπάξεις κι εσύ μια δόση.)
Σήμερα, που ο μικρός μου ανακοίνωσε τους καλούς βαθμούς του στα τεστ της πρώτης τάξης του γυμνασίου, προσπάθησα να κάνω να φαίνεται ότι χαίρομαι, μιας και δεν κατάφερα να δείξω απογοήτευση, προβληματισμό ή θυμό σε μια δυο κακές επιδόσεις που προηγήθηκαν. Μόνο ένα χτύπημα τρυφερά στο σβέρκο. Τον λατρεύω αλλά δεν ξέρω αν του το δείχνω πολύ.
Τι θα γίνει όταν μεγαλώσει;
Είναι ένα από τα πιο ενοχικά ερωτήματα. Το ότι δεν ξέρω, ή δεν επιθυμώ κάτι συγκεκριμένο, κάποιοι θα το έβλεπαν ως κόλαφο. Τι πρέπει να πιστέψει, τι να υποστηρίξει, τι φιλοδοξίες πρέπει να έχει… Όχι ούτε σ’ αυτά δεν ξέρω την απάντηση, παρά μόνο τι δεν θέλω. Δεν θα ήθελα ποτέ η επαγγελματική του ενασχόληση, η θέση που θα κατέχει, το αυτοκίνητο που θα αποκτήσει, το σπίτι που θα μένει, οι κοινωνικές του γνωριμίες, να είναι αυτά πάνω στα οποία θα πατήσει για να φανεί ψηλότερος. Τα «είμαι ο τάδε, έχω και κότερο…» ήταν πάντα η γλίτσα που απεχθανόμουν περισσότερο από όλα.
Μου φαίνεται εξαιρετικά καρναβαλικό κάποιος να συστήνεται προσθέτοντας την επαγγελματική του ταυτότητα για να κερδίσει
πόντους στην (έτσι κι αλλιώς αμφιλεγόμενη) αίγλη ή σοβαρότητα του. «Χαίρετε,Παπαδοπουλος γιατρός, δικηγόρος, εργολάβος, αρχιτέκτονας, καθηγητής, δημοσιογράφος, blogger, συγγραφέας, dj».Υποθέτω ότι θα προκαλούσε ειρωνικά μειδιάματα αν δήλωνε υπάλληλος, μπετατζής,περιπτεράς.
Ναι, θα ήθελα, αν το επιθυμούσε, να περάσει σε κάποια σχολή, αλλά αυτό μόνο για να καταρρίψει και μόνος του και εκ των έσω το μύθο του πανεπιστημίου, να ενταχθεί σε μια ομάδα με έντονη δράση για να απορρίψει όλους τους κολλημένους, να αναμιχθεί με την πολιτική για να εντοπίσει έγκαιρα τη μιζέρια κάθε οργανωμένου συστήματος και δεν θα με χάλαγε καθόλου αν στο τέλος κατέληγε εραστής- οπαδός της καθημερινότητας.
Χθες ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Κατεβαίνοντας από το γραφείο στην είσοδο της πολυκατοικίας, μια κυρία με εντυπωσίασε με μια χειρονομία της. Έβγαλε από τη τσάντα της ένα χυμό που είχε για να τον πιει και τον έδωσε στη ζητιάνα που καθισμένη στο πεζοδρόμιο κρατούσε ένα μικρό στην αγκαλιά της. Αυτή ανταποκρίθηκε με το να της χαρίσει το πιο γλυκό χαμόγελο που έχω δει σε γυναίκα.
Αυτό είναι και το μόνο που θέλω να προτείνω στον γιό μου σαν απάντηση στο μεγαλειώδους ανοησίας ερώτημα «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Γίνε Άνθρωπος μικρέ μου με το Α κεφαλαίο. Μόνο έτσι θα αντιληφθείς τις πραγματικές διαστάσεις από αυτό που σημαίνει ζωή. Μάθε, αντί να προσθέτεις αγαθά, να μαζεύεις χαμόγελα και να σκορπάς χαρά.
Αντιγράφω από την Καθημερινή της Κυριακής και τη στήλη Πρόσωπα της Ρίτσας Μασούρα: «Η Σιμον ντε Μποβουάρ έγραψε κάποτε: Προχωρούσαμε με τον Σαρτρ στο δρόμο ελεύθεροι, ανεμπόδιστοι, ανέμελοι, χωρίς φόβο. Γιατί να λυπηθούμε που δεν είχαμε αυτοκίνητο όταν κάναμε τόσες ανακαλύψεις περπατώντας στις όχθες του καναλιού Σεν Μαρτέν; Όταν τρώγαμε στο δωμάτιο μου ψωμί και φουά-γκρα Μαρί, όταν δειπνούσαμε στη μπιραρία Ντεμορύ… δεν νιώθαμε στερημένοι από τίποτα. Είχαμε τις δικές μας γιορτές…».
Σπύρος Σαρανταένας
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
