Εν αρχή ην ο λόγος…
και στην αρχή ο λόγος ήταν πάντα ένας μύθος, ο μύθος ήταν ο λόγος. Σημασία έχει λοιπόν από πού ξεκινάς να αφηγείσαι μια ιστορία… Όσο μετατοπίζεις πίσω στο χρόνο την αρχή της αφήγησης αλλάζει κάθε φορά και η σημασία. Αυτός είναι εξάλλου και ο τρόπος του μύθου: ένα είδος επιστροφής στην καταγωγή των πραγμάτων, σε μια προγενέστερη αφήγηση/αρχή, που εξηγεί το πώς και γιατί… Γιατί έγινε ο Τρωικός Πόλεμος; Γιατί ο Πάρις άρπαξε την Ωραία Ελένη, γυναίκα του βασιλιά της Σπάρτης Μενέλαου; Και γιατί ο Πάρις πήρε μαζί του στην Τροία την Ελένη; Πάμε πιο πίσω: Γιατί τρεις θεές του Ολύμπου, η Ήρα, η Αθηνά και η Αφροδίτη, βρέθηκαν να διαγωνίζονται μεταξύ τους με έπαθλο ένα χρυσό μήλο, και ανατέθηκε στον Πάρι να επιλέξει την καλύτερη κι αυτός επέλεξε την Αφροδίτη επειδή του είχε τάξει ως δώρο την Ωραία Ελένη, την ομορφότερη θνητή… Και γιατί βρέθηκαν να ανταγωνίζονται με τέτοιο πάθος η μια την άλλη οι τρεις θεές; Πάμε πιο πίσω: Γιατί σε μια γιορτή πάνω στον Όλυμπο για το γάμο του Πηλέα και της Θέτιδας, ο Δίας κάλεσε όλους τους θεούς και τις θεές και τους ημίθεους, εκτός από την Έριδα, τη θεά της διχόνοιας κι αυτή για εκδίκηση πέταξε ένα χρυσό μήλο ανάμεσά τους που έγραφε πάνω του «καλλίστη» (δοτική) για την «ομορφότερη» δηλαδή και άρχισαν οι θεές να ερίζουν ποια εννοεί, ώσπου τελικά επικράτησαν οι τρεις θεές και ζήτησαν από τον Δία να επιλέξει μία από αυτές αλλά εκείνος, για να μη μπλέξει, πέταξε το μπαλάκι στον Πάρι τον οποίο επέλεξε ως κριτή… Και γιατί επέλεξε ο Δίας τον Πάρι ως κριτή; Γιατί ο Πάρις ήταν φημισμένος για την τιμιότητά του στην κρίση επειδή… άλλος μύθος… κ. ο. κ.
«Μ’ αγαπάς;» ακούω την κόρη μου να ρωτάει. Γυρνάω και την κοιτάω, κι αυτή επαναλαμβάνει «Μ’ αγαπάς;». Της απαντώ: «Ναι, πολύ». Και μετά σκέφτομαι… Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Έχω ξαπλώσει στον καναπέ του σαλονιού για να τον πάρω λίγο (τον ύπνο) για την απογευματινή σιέστα. Είμαι με τα μάτια κλειστά κι ακούω βήματα βροντερά να ζυγώνουν, μισανοίγω ένα βλέφαρο και βλέπω τη δεκατριάχρονη κόρη μου που πάει και κάθεται στο διθέσιο καναπέ που κάνει γωνία με αυτόν που ξαπλώνω. Κρατάει στα χέρια της ένα ανοιχτό βιβλίο, σχολικό. Κλείνω το βλέφαρο. «Το ήξερες ότι η Ευρώπη είναι η ήπειρος με τις περισσότερες χώρες, παρότι δεν είναι και τόσο μεγάλη;» την ακούω να μου ανακοινώνει. Ανοίγω τα μάτια. «Για πες ποιες χώρες είναι αυτές» την προτρέπω. Μικρή παύση. «Καλύτερα να σου πω τις πενήντα πολιτείες της Αμερικής» μου κάνει ρελάνς. «Α! Αυτό είναι ένα παιχνίδι που έπαιζαν ο Ρος και ο Τζόι σ’ ένα επεισόδιο στα Φιλαράκια» της πετάω. «Ναι, και ο Ρος τις έβρισκε όλες εκτός από δύο, πάντα του έλειπαν δύο…» συμπληρώνει. Και αρχίζει να απαριθμεί: «Οκλαχόμα… Αλαμπάμπα…» και κολλάει, γελάει. «Καλιφόρνια… Μασαχουσέτη…» συμπληρώνω εγώ. «Ουάσιγκτον…» συνεχίζει αυτή με κάποιο δισταγμό. «Αυτή είναι η πρωτεύουσα» λέω εγώ. «Νομίζω πως είναι και πολιτεία» λέει αυτή. Σωπαίνουμε για λίγο. Κλείνω τα μάτια. «Το ξέρεις ότι δεν θα σε αφήσω να κοιμηθείς» την ακούω ή έτσι παρακούω. «Το ξέρω» μουρμουράω. Και τη ρωτάω: «Δεν έχεις διάβασμα;» «Κάνω διάλειμμα» μου απαντάει. Ανοίγω τα μάτια και την κοιτάω. Περιμένει κάτι να πω. Λέω λοιπόν: «Μα είναι δυνατόν να παίζει τη Χιονάτη η Κρίστεν Στιούαρτ και την κακιά μητριά, που ζηλεύει τη Χιονάτη για την ομορφιά της, η Σαρλίζ Θερόν που είναι δέκα φορές πιο όμορφη από τη Κρίστεν Στιούαρτ;» –κάτι που το έχουμε ξανασχολιάσει αρκετές φορές από τότε που είδαμε μαζί την ταινία και πάντα την ιντριγκάρει. «Έλα ντε!» ενθουσιάζεται, «αυτή είναι καλή μόνο για τον Ρόμπερτ Πάτινσον στο Twilight… που τον απάτησε και από πάνω». Σκέφτεται λίγο και μετά αποφαίνεται: «Οι πιο ωραίες γυναίκες, πάντως, που έχω δει εγώ σε ταινίες είναι η… Σαρλίζ Θερόν και η άλλη… εκείνη που έπαιζε στο Dark Shadows με τον Τζόνι Ντεπ…». «Α ναι, η Εύα Γκριν!» ενθουσιάζομαι εγώ, «πολύ όμορφη, από τις πιο ωραίες». Ανασηκώνομαι λίγο στον καναπέ. Με ρωτάει: «Το ξέρεις ότι αυτή η Εύα Γκριν έπαιζε και στο Αστέρι του Βορρά;» –κάτι που το έχουμε ξαναπεί, αυτή μου το έχει πει, κι εγώ εκφράζω πάλι την ίδια απορία: «Μα δεν τη θυμάμαι καθόλου, ενώ μ’ αρέσει!». Χαμογελάει και κουνάει κεφάλι. «Λοιπόν, θα διαβάσω ένα κεφάλαιο που μου έχει μείνει για το τεστ που δίνω αύριο και μετά θα βάλω να δούμε το Αστέρι του Βορρά… να τη δεις επιτέλους». Πετάγομαι όρθιος. «Διάβασε εσύ, εγώ πάω να κατουρήσω κι έρχομαι» της λέω. Πάω κι έρχομαι και τη βρίσκω να έχει καταλάβει το μεγάλο καναπέ και να διαβάζει. «Μου έπιασες τη θέση» της παραπονιέμαι. «Δεν πειράζει, κάτσε στην άλλη άκρη, χωράς» μου λέει. Και συμπληρώνει πιο χαμηλόφωνα, «αν ξάπλωνες πάλι εδώ, μπορεί και να κοιμόσουν…». Κάθομαι στην άλλη άκρη του καναπέ, απλώνοντας τα πόδια στο τραπεζάκι μπροστά. Ακουμπάω τον αγκώνα μου στο μπράτσο του καναπέ και στηρίζω το κεφάλι μου στο ανασηκωμένο χέρι. Περιμένω υπομονετικά. Και τότε είναι που την ακούω να ρωτάει: «Μ’ αγαπάς;». Γυρνάω και την κοιτάω, κι αυτή με κοιτάει και επαναλαμβάνει σοβαρά: «Μ’ αγαπάς;». Της απαντώ: «Ναι, πολύ». (Νιώθω κάπως σαν να με ρωτάει αν θύμωσα που μου έπιασε τη θέση κι εγώ σαν να της λέω «όχι, σ’ αγαπώ όπως και πριν».) Και μετά μισοκλείνω τα μάτια και σκέφτομαι… «Μήπως δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο υποχωρητικός μαζί της; Μήπως την κακομαθαίνω;» Κι αυτό γιατί διάβασα τελευταία ότι τα αγόρια -λέει- τα χαλάνε ως άντρες οι υπερπροστατευτικές μαμάδες τους, ενώ τα κορίτσια ως γυναίκες -λέει- οι μπαμπάδες που τους έχουν αδυναμία και δεν τους χαλάνε ποτέ τα χατίρια, γιατί με τέτοια πρότυπα από το άλλο φύλο, όταν μεγαλώσουν δυσκολεύονται να βρουν ερωτικούς συντρόφους με τα ανάλογα «προσόντα». Και μετά σκέφτηκα: «Ε, τι να κάνουμε; σκασίλα μας μεγάλη –και δέκα παπαγάλοι. Άσε που ακόμα η κόρη μου είναι μικρή!».
Όταν αγαπάς, μεροληπτείς, δεν έχεις ούτε ορθή ούτε τίμια κρίση. Όπως βέβαια μεροληπτείς και όταν μισείς. Δύο άνθρωποι (ή ακόμα και δύο οικογένειες ή δύο ομάδες ή δύο έθνη) που βρίσκονται σε έριδα, αναφέρονται, εντελώς υποκειμενικά, σε διαφορετικές αρχές/αιτίες της διένεξής τους. Η μία πλευρά λέει «όλα ξεκίνησαν τότε… που μου έκανες αυτό…» και η άλλη πλευρά επικαλείται είτε κάτι διαφορετικό ή ανταπαντά «ναι, αλλά πριν από αυτό εσύ μου είχες κάνει το άλλο…» κ. ο. κ. Είναι θέμα… διαφορετικής αφετηρίας κάθε φορά… πού μεταθέτεις την ευθύνη… πόσο πίσω το πας… και πού θες να το πας… Μη γελάς. Έτσι είναι.
Σωτήρης Ζήκος
sz@citymedia.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
