Από Ρωσία Με Αγάπη (From Russia With Love) στην Πολιτεία Θεάτρου

Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ παρουσιάζει την παράσταση
Από Ρωσία Με Αγάπη (From Russia With Love).
ΜΟΝΟ ΓΙΑ 3 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:
Σάββατο 14-21-28 Σεπτεμβρίου στις 9.30 μ.μ.

Σημείωμα Σκηνοθέτιδος

Μια βραδιά αφιερωμένη σε Τρείς Ρώσους Δραματουργούς! Τρείς Λογοτέχνες που κέρδισαν με την μεγαλοφυή πέννα τους την είσοδό τους στο Θεατρικό Πάνθεο των Αθανάτων! Νικολάι Γκόγκολ, Άντον Τσέχωφ και Μαξίμ Γκόργκι!

Στην παράστασή μας, οι φίλοι και φίλες θα απολαύσουν αποσπάσματα από έργα τους, μικρά κλασικά θεατρικά διαμάντια, συνοδευόμενα από παραδοσιακή ρώσικη μουσική, κοστούμια και σκηνικό! Αλήθειες που μέσα απ? το γέλιο, τη συγκίνηση ή ακόμα και το κλάμα απηχούν την ψυχή μας, τη σκέψη μας και τους προβληματισμούς μας… για όσον καιρό υπάρχουν και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν Άνθρωποι… !!!

                                                             Μαρία Μπαλτατζή

Ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά)
-Ορφέας Εξηντάρης (Ο Βυσσινόκηπος-Η Προξενήτρα)
-Γιώργος Μακρής (Οι Μικροαστοί)
-Παντελής Μιχαλακάκης (Ο Γλάρος-Παντρολογήματα)
-Μαρία Μπαλτατζή (Ο Γλάρος-Οι Μικροαστοί)
-Αλίκη Μπράβου (Ο Θείος Βάνιας)
-Δημήτρης Παπαδόπουλος (Οι Τρείς Αδελφές)
-Γιούλια Πομπόρτση (Ο Βυσσινόκηπος)
-Μαρία Τοπάλη (Παντρολογήματα-Η Προξενήτρα)
-Μαρία Χατζηβασιλείου (Παντρολογήματα)

Σκηνοθεσία: Μαρία Μπαλτατζή

Προσέλευση: 9 μ.μ.-9. 25 μ.μ.
Διάρκεια: 110΄ (με ένα διάλειμμα)
Τιμή Εισιτηρίου: 10 ευρώ (με ποτό)
ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΚΡΑΤΗΣΗ
Ολύμπου 88 (Αρχαία Ρωμαϊκή Αγορά),Θεσσαλονίκη
Τηλ. 2310 285452/272909-6974195079

Λίγα Λόγια Για Το Έργο Τους

ΝΙΚΟΛΑΙ ΓΟΓΚΟΛ (1809-1852)

Θεωρείται ο πατέρας του ρωσικού ρεαλισμού και του νεώτερου ρωσικού μυθιστορήματος. Λυρισμός, οξύ καυστικό σατιρικό χιούμορ αλλά και συγχρόνως θλίψη και απογοήτευση. Ο Γκόγκολ δημιουργεί ένα θέατρο που επιτίθεται με τολμηρή σάτιρα εναντίον της κοινωνίας και της πολιτικής και ασκεί αυστηρή κριτική στη λειτουργία των θεσμών με ένα πανίσχυρο μέσο, το γέλιο. Θεωρείται εφάμιλλος γιγάντων όπως οι Λέων Τολστόι, Ιβάν Τουργκένιεφ, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και ο ποιητής Αλεξάντρ Πούσκιν.

Με αφορμή την ανθρώπινη ανοησία και απληστία, την ηλιθιότητα και την εκτεταμένη πολιτική διαφθορά του Ρωσικού κράτους της εποχής του, δημιουργεί μια υπέροχη κωμωδία με σκηνές βαθιά σατιρικές, που οδηγούν την πλοκή σε υπέροχες κωμικές κορυφώσεις. Μέσα από την γελοιοποίηση χαρακτήρων και καταστάσεων αναδεικνύει όλες τις κοινωνικές παθογένειες-σε όποια χώρα και ιστορική περίοδο κι αν τις συναντάμε- μεταμορφώνοντας έτσι το επίκαιρο σε αιώνιο, το ηθογραφικό σε παγκόσμιο. Με αλάνθαστη τεχνική από την αρχή μέχρι το τέλος, πλάθει αληθινούς χαρακτήρες, στους οποίους ο θεατής αναγνωρίζει άτομα του κοινωνικού περιβάλλοντός του ή ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό του.

Τα έργα του αποτελούν μια ανελέητη καταγγελία εναντίον της διαφθοράς και της διαπλοκής. Το καυστικό χιούμορ και οι ακραίες κωμικές καταστάσεις ξεδιπλώνουν ολοζώντανα μπροστά στα μάτια των θεατών την ασυδοσία της εξουσίας-πολιτικής, δικαστικής, διοικητικής, συνδικαλιστικής, Τύπου-και των μηχανισμών της, με την καθοριστική συμμετοχή των πολιτών-όλων των τάξεων και επαγγελμάτων-σ? αυτό το αίσχος πολιτικής και κοινωνικής σήψης μέσω «εξαγοράς» της αξιοπρέπειας και της συνειδήσεώς τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν χρήμα και «κοινωνική καταξίωση». Ένα απίστευτο γαϊτανάκι φτιαγμένο από γραφειοκρατία, μίζες, ρουσφέτια, διορισμούς, εκβιασμούς, απάτες, συκοφαντίες, προδοσίες, κολακείες, δωροδοκίες… Όλα στο βωμό του κέρδους και της ανθρώπινης απληστίας!

Η ανηθικότητα-διαχρονική αξία- διαπερνά όλη την κοινωνική πυραμίδα, από κάτω προς τα πάνω και από πάνω προς τα κάτω, συντηρώντας έτσι έναν γενικευμένο χυδαίο φαύλο κύκλο κοινωνικής αποσάθρωσης! Θεατρικά του:Το Ημερολόγιο Ενός Τρελού,1835-Ο Επιθεωρητής,1836-Παντρολογήματα, 1833 /1842-Οι Παίχτες.

ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ (1860-1904)

Ο ποιητής των χαμένων ζωών, των χαμένων ηρώων και ευκαιριών. Μονόπρακτες κωμωδίες του Οι Βλαβερές Συνέπειες του Καπνού,1886- Η Αρκούδα – Πρόταση Γάμου,1888 – Η Επέτειος, κ.α. Πολύπρακτα της δραματικής τετραλογίας του Ο Γλάρος (1895-Θείος Βάνιας,1899 – Τρεις Αδελφές,1901- Βυσσσινόκηπος, 1904 ανεβαίνουν στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας από τον μεγάλο σκηνοθέτη, ηθοποιό και δάσκαλο Στανισλάφσκι.   

Ο Τσέχωφ με τον φανταστικό ρεαλισμό του μεταλλάσει το μερικό σε καθολικό και το πραγματικό σε ιδεατό. Τα κύρια θέματά του είναι η εργασία και ο έρωτας, αλλά οι χαρακτήρες του βρίσκουν μόνιμα καταφύγιο στην αδράνεια. Η αμείλικτη πορεία του χρόνου είναι σταθερή ανησυχία και το επαναλαμβανόμενο θέμα είναι το άσκοπο της ανθρώπινης προσπάθειας για αλλαγή εναντίον της ισχυρής δύναμης των φυσικών και οργανικών κύκλων ή καταστάσεων. Κι όμως ενώ η δράση είναι ανεπαίσθητη, ο διάλογος καθημερινός, χωρίς συγκινησιακές εξάρσεις, μέσα από τις ποικίλες αποχρώσεις της χαμηλόφωνης καθημερινής κουβέντας και τη λεπτή σάτιρα, εκφράζονται εσωτερικές συγκρούσεις και αναδύονται απρόβλεπτες όψεις της ζωής που τους αποδεσμεύουν από παγιωμένα σχήματα και τους οδηγούν στη συνειδητοποίηση μιας κατάστασης. Η δραματική σύγκρουση προέρχεται από την προσκόλληση των ηρώων στις δικές τους σκέψεις, προβλήματα και λαθεμένες απόψεις και όχι από την κακή προαίρεση ή θέλησή τους.

Αντίθετα από το ρομαντικό, ηρωικό ή μελοδραματικό θέατρο που προβάλλει έναν κεντρικό ήρωα ή ένα ζεύγος ηρώων σε εξαιρετικές στιγμές της ζωής τους με τον μύθο να εξαντλείται γύρω από αυτούς, στο θέατρο του Τσέχωφ τη θέση του ήρωα παίρνει μια ομάδα ανθρώπων, μια μικρή κοινωνία, που μοιράζονται τη σκηνική δράση και τα πρόσωπα αυτά δεν είναι ούτε μοναδικά ούτε ηρωικά. Είναι πρόσωπα συμπαθητικά και ευαίσθητα, προερχόμενα από την επαρχιακή και μικροαστική κοινωνία της Ρωσίας της εποχής αυτής. Συνήθως η ζωή τους αναστατώνεται από την «εισβολή» κάποιων άλλων-πιο κοσμικών-πιο «σημαντικών» προσώπων, που τους κάνουν να νιώθουν ότι αυτοί έχουν εγκλωβιστεί και έχουν θυσιάσει τη ζωή τους σε ένα σκοπό που αρνείται να δικαιώσει την ύπαρξή τους. Και όταν οι «εισβολείς» επιστρέφουν στην κανονική ζωή τους, η αίσθηση ματαιότητας επιτείνεται στις ζωές αυτών που μένουν πίσω. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν μια υπομονετική αισιοδοξία για το μέλλον και ένα όνειρο κρυφό που ποτέ δεν πραγματοποιείται αλλά είναι η φυγή τους από το ανελέητο παρόν. Όμως για την προετοιμασία αυτής της μέλλουσας ευτυχίας ο άνθρωπος πρέπει να εργαστεί. «Κανείς άνθρωπος δεν αισθάνθηκε τόσο βαθιά, τόσο ολόπλευρα, την ανάγκη της δουλειάς σαν βάση του πολιτισμού όσο ο Τσέχωφ» γράφει κάπου ο Γκόρκι.

Μέσα στα έργα του διαφαίνεται μα και διακηρύσσεται η βαθιά πίστη του για το Αύριο, το όραμά του για τον Κόσμο που έρχεται, η απέραντη αισιοδοξία του. Σαν μια παγκόσμια συνείδηση στέκει ο Τσέχωφ με τη ζωή και το έργο του. Ο γιατρός Τσέχωφ ασκεί την ιατρική του με την Τέχνη. Το νυστέρι του-που το χειρίζεται με λεπτότητα και γνώση-φτάνει ως τα έγκατα της ψυχής του ανθρώπου για να τον γιατρέψει από τις αρρώστιες μιας παράλογης και βασανισμένης ζωής, προκαλώντας του τη μικρότερη οδύνη.

Τα έργα του Τσέχωφ είναι όλα γραμμένα σε πρόζα. Όμως κάθε φορά που διαβάζουμε κάποιο απ? αυτά ή το βλέπουμε στη σκηνή, πόσο έντονα μας έρχεται στο νου η λέξη «Ποίηση»! Η ζωή ζωγραφίζεται νατουραλιστικά αλλά μια λυρική νοσταλγία τα διαπερνά. Ο ρόλος της φύσης που αντανακλά το έντονο ενδιαφέρον του Τσέχωφ για την οικολογία και την αγάπη του για το φυσικό περιβάλλον, η ειρωνική αποδοχή της ζωής και το στοιχείο του αυτοσαρκασμού είναι παράγοντες του κωμικού και ταυτόχρονα του πικρού στοιχείου που διαπνέει τα έργα του.

ΜΑΞΙΜ ΓΚΟΡΓΚΙ (Πικρός) Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πέτσκωφ (1868-1936)

Ο Γκόργκι είναι σαν μια γέφυρα ανάμεσα στον 19ο και τον 20ο αιώνα. Γεννιέται και ζει στη μεγαλύτερη ακμή της ρωσικής λογοτεχνίας του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, εποχή που το ρωσικό θέατρο, οι επιστήμες, τα γράμματα και οι τέχνες είχαν καταλάβει σπουδαία θέση στην ευρωπαϊκή κουλτούρα. Πρωτοπόροι Ρώσοι διανοούμενοι και σπουδαίοι συγγραφείς είχαν κιόλας θεμελιώσει μια λαμπρή παράδοση. Πρόκειται για την εποχή που η ρώσικη λογοτεχνία είχε αρχίσει να αναζητάει αυτό που θα έδινε περισσότερο τη γεύση της πραγματικότητας των πολλών, αυτό που θα απεικόνιζε πιο άμεσα και αληθινά τις αντινομίες, την ανισότητα και την αθλιότητα της ρωσικής καθημερινότητας. Την φτώχια, την εξαθλίωση και την αμάθεια των μουζίκων, των εργατών και των αγροτών. Δάσκαλοι του Γκόργκι στη θεατρική γραφή οι μεγάλοι θεατράνθρωποι Γκόγκολ, Γκριμπογιέντωφ, Οστρόφσκι, Τουργκένιεφ, Τσέχωφ, Ίψεν. Θεωρείται κυρίως μυθιστοριογράφος. Το θέατρο το βλέπει ως εργαλείο, ως μέσο στους πολιτικούς του σκοπούς. Θεωρεί ότι η ζωντάνια της σκηνής βοηθάει το κοινό να διακρίνει τα προβλήματα. Θεατρικά του: Οι Μικροαστοί, 1901-Στο Βυθό,1902-Οι Παραθεριστές-Τα Παιδιά Του Ήλιου-Οι Βάρβαροι-Οι Εχθροί-Οι Τελευταίοι,1908-Οι Παράξενοι και Καλωσόρισμα,1910-Βάσσα Ζελέζνοβα και Οι Ζίκωφ, 1912-Ο Σόμωφ Και Οι Άλλοι,1930- Ο Γιεγκόρ Μπουλιτσιώφ Και Οι Άλλοι, 1931-Ο Ντοστιγκάγιεφ Και Οι Άλλοι.

Ο Γκόργκι είναι ένας Μαρξιστής συγγραφέας, πρωτοπόρος και γενάρχης του Σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Το έργο του αγγίζει το κατώφλι της σύγχρονης εποχής σαν μια μεγάλη και επίσημη εισαγωγή στο μέλλον. Τα έργα του θα επηρεάσουν αποφασιστικά τις γενιές που θάρθουν. Πώς να προχωρήσουμε χωρίς αυτό το Γκοργκικό φως, που γεννήθηκε πάνω στον τοκετό ενός καινούργιου κόσμου, με την οδύνη που προκαλεί μια τεράστια κοινωνική έκρηξη, η πρώτη που έφερε στον κόσμο μια καινούργια κοινωνία, το πρώτο μοντέλο του μελλοντικού ανθρώπου. Γράφει το 1916 «Σ? όλα όσα έγραψα τα 25 αυτά χρόνια, μια ήταν η σφοδρή επιθυμία μου. Να ξυπνήσω στους ανθρώπους μια δραστήρια στάση απέναντι στη ζωή».

Ο Άνθρωπος, με το Άλφα Κεφαλαίο, είναι το μέγα θέμα του Γκόργκι. Η καθημερινή τριβή του και η πικρή εμπειρία του από τους αντιπαθητικούς ρώσους, αστούς και μικροαστούς, εμπόρους που «ήλιο έχουν το καπίκι», άδειες νεκρές ψυχές, τάξη εκφυλισμένη πριν ακόμα σχηματιστεί, αμόρφωτοι, βίαιοι, μπεκρήδες, χωρίς πνοή στη δουλειά τους, χωρίς προσωπικότητα, απαράλλακτα ίδιοι μεταξύ τους «σαν δεκάρες της ίδιας χρονιάς». Αλλά δεν είναι μόνο οι έμποροι, οι μικροϋπάλληλοι, όλοι οι «βολεμένοι» που φτιάχνουν το καπίκι ρούβλι. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και οι διανοούμενοι, μετρημένοι, δίχως φαντασία, όνειρα και τόλμη. Οι ήρωες του Γκόργκι συγκρούονται μ? αυτόν τον άχαρο κόσμο. Δίπλα στους άψυχους αστούς, οι αλήτες του Γκόργκι και οι άλλοι ξεπεσμένοι ήρωές του, είναι πολύ πιο ανθρώπινοι και θετικοί. Μπροστά στους άβουλους, συμβιβασμένους μικροαστούς, υψώνει παλικάρια και την τρέλα τους, πολύ πιο δημιουργική από τη φρονιμάδα των αστών, πλέκει ύμνους στον Άνθρωπο Αγωνιστή και Δημιουργό. «Τα δικαιώματα δεν τα ζητούν. Τα δικαιώματα τα παίρνουν» λέει ο μηχανοδηγός Νηλ στους Μικροαστούς.