Όλα ξεκίνησαν από μια παρεξήγηση. Δεν είμαι αυτό που λένε τρελή φαν της κλασσικής μουσικής. Ποτέ δεν απέκλεισα κάποιο είδος μουσικής από τα ακούσματα μου, αλλά δεν μπορώ να πω πως κοιμάμαι και ξυπνάω με Κάλλας. Διαβάζοντας την ανακοίνωση για την συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης (Κ.Ο.Θ.), αποφάσισα να πάω στην εκδήλωση πιο πολύ από την πολλά υποσχόμενη δήλωση πως η Κ.Ο.Θ. σας κερνά εκλεκτή σαμπάνια και μεθυστική σανγκρία από την «κάβα» των μελωδιών της. Έτσι πήγα λοιπόν στην εκδήλωση έχοντας στον νου ότι θα απολαύσω κλασσική μουσική σε συνδυασμό με ποτό! Ας το αφήσουμε αυτό όμως ασχολίαστο και ας σκεφτούμε: Τι σας έρχεται στο νου όταν ακούτε κλασσική μουσική; Ρίτα Σακελλαρίου (Δεν πάω μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο); Χοντρές κυρίες που τσιρίζουν? Ύπνος? Κυριλέ ρούχα? Η εμπειρία μου στο μέγαρο κάθε άλλο παρά έτσι ήταν.
Ο κόσμος-κυρίως νέοι άνθρωποι- ήταν ντυμένος απλά. Το ηλιοβασίλεμα πριν την έναρξη έξω από το μέγαρο μαγευτικό. Η αίθουσα του μεγάρου σου προκαλεί δέος. Βλέπεις τα πριβέ θεωρεία και σου’ρχονται εικόνες από την πριγκίπισσα Σίσσυ! Εγώ βέβαια καθόμουν εξώστη, αλλά ακόμα και εκεί ψηλά η μουσική σε επηρέαζε. Βλέπεις παραταγμένα τα μουσικά όργανα. Μπροστά στα δεξιά τα βιολιά, απέναντι τους τα ξαδέρφια τους, βιολοντσέλα και κοντραμπάσα. Πιο πίσω τα πνευστά που ο ήχος τους σου θυμίζει κελαηδίσματα πουλιών. Και τέρμα πίσω τα επιβλητικά κρουστά. Δυο πιάνα μπήκαν στο κέντρο αργότερα για να συμπληρώσουν την συνομιλία των οργάνων, γιατί έτσι έμοιαζε στα αυτιά μου η όλη εμπειρία. Σαν μια κουβέντα όπου το ένα όργανο απαντά στο άλλο συμπληρώνοντας το ένα το άλλο. Μαέστρος ο Αλέξανδρος Μυράτ που έμπαινε και έβγαινε στο τέλος κάθε κομματιού στην αίθουσα. Μάλλον έτσι συνηθίζεται σκέφτηκα.
Τα μουσικά θέματα στην πλειοψηφία τους δεν τα γνώριζα. Το εισιτήριό μου έγραφε έργα Auber, Poulenc και Ravel. Παρολαυτά, με έκαναν να αισθανθώ, να χαλαρώσω και να δημιουργήσω εικόνες στο μυαλό μου. Όπως στο τέλος με το μπολερό του Ravel, που ήταν και το πιο γνωστό κομμάτι, που μου έβγαζε περηφάνια παντρεμένη με ανατολίτικη σαγήνη.
Η ποιότητα της Κ.Ο.Θ. δεν αποτέλεσε έκπληξη για μένα. Στο παρελθόν την είχα απολαύσει σε έργα του Χατζιδάκι σε μια μαγική καλοκαιρινή συναυλία στο θέατρο Γης. Μπορεί λοιπόν να ήμουν στο επιβλητικό μέγαρο, και όχι σε ένα ανοιχτό θέατρο, και η μουσική που άκουγα να διέφερε από αυτήν που ακούω στην καθημερινότητά μου, η ατμόσφαιρα στο μέγαρο όμως ήταν απρόσμενα χαλαρή και ακόμα και ο μη συνηθισμένος σε τέτοια ακούσματα ακροατής –σαν και εμένα-μπορούσε να νιώσει δέος για αυτό το παρεξηγημένο από κάποιους είδος μουσικής.
Φεύγοντας από το μέγαρο, την θέση του ηλιοβασιλέματος είχε πάρει το φεγγάρι, και στο βάθος μπορούσες να διακρίνεις τα κόκκινα περίπτερα της έκθεσης βιβλίου που σήμερα θα είχε εγκαίνια. Μπήκα στο αμάξι και έβαλα τον γνωστό σταθμό που παίζει αποκλειστικά λαϊκά για να με φέρει σε ισορροπία! Τι σημασία έχει ποιο είδος μουσικής ακούς, απ’ την στιγμή που αυτό σου προκαλεί θετικά συναισθήματα; Ας μην παρεξηγούμε λοιπόν τα μουσικά είδη και ας είμαστε ανοιχτοί σε νέες μουσικές εμπειρίες. Δοκιμάστε να ακούσετε κάτι εντελώς διαφορετικό και που ξέρετε; Μπορεί να νιώσετε πράγματα που δεν περιμένετε!
Κατερίνα Θεοδωρίδου
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
