H Ζέιναμπ Ανάν (Zainab Annan) ήταν 17 ετών, όταν ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με το σχέδιο, σε ένα σεμινάριο της Κοινωνικής Οργάνωσης Υποστήριξης Νέων ΑΡΣΙΣ, όπου είχε απευθυνθεί για να μάθει ελληνικά. Το πρώτο σχέδιο που έκανε δεν συγκέντρωσε θετικά σχόλια, όμως εκείνη συνέχισε να ζωγραφίζει γιατί της άρεσε πολύ η πρόκληση. «Είπα στον εαυτό μου: μια μέρα θα γίνω πολύ καλή», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Ζέιναμπ, η οποία κατάφερε να περάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και είναι πια οικονομικά ανεξάρτητη εργαζόμενη και φοιτήτρια.
Στα 21 της χρόνια σήμερα, δηλώνει ιδιαίτερα χαρούμενη που βρίσκεται στο συγκεκριμένο εκπαιδευτικό περιβάλλον και μπορεί να κάνει αυτό που αγαπάει: να κάθεται στο μάθημα έτοιμη να σχεδιάσει το επόμενό της έργο. Κοιτώντας πίσω, δεν θεωρεί ως δυσκολία την προσπάθεια που έκανε για να περάσει στο πανεπιστήμιο, ούτε το γεγονός ότι λόγω lockdown πήγε μόνο τρεις μήνες φροντιστήριο για να μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του μαθήματος του σχεδίου. «Το πιο δύσκολο δεν ήταν η μελέτη αλλά το ζήτημα που προέκυψε με τα χαρτιά μου, πριν από τη διεξαγωγή των εξετάσεων. Δεν είχα ταυτότητα τότε και λόγω της πανδημίας κάποιες διαδικασίες για την έκδοση των απαραίτητων πιστοποιητικών σταμάτησαν. Με τη βοήθεια δικηγόρου κάναμε τα χαρτιά την τελευταία μέρα της ημερομηνίας εγγραφής και αυτό μού επέτρεψε να πάω στις εξετάσεις και να συμμετέχω σε αυτές», σχολιάζει.
Πώς έφτασε στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα, η Ζέιναμπ ήρθε το 2016 με τη μητέρα της και τον μικρότερο αδελφό της. Ταξίδεψαν αρχικά αεροπορικώς από τον Λίβανο ως την Τουρκία και μετά έφτασαν στη Χίο με βάρκα. Όπως επισημαίνει, οι λόγοι που έφυγε από την πατρίδα της ήταν οικογενειακοί και καθώς η μητέρα της δεν είχε δουλειά αναζήτησε μια καλύτερη τύχη. Στη Θεσσαλονίκη φοίτησε αρχικά στην τρίτη τάξη του 4ου Γυμνασίου Καλαμαριάς και μετά στο Λύκειο Καλαμαριάς και, όπως λέει, μαθητές και καθηγητές στο σχολείο ήταν πολύ καλοί μαζί της.
«Περίμενα να αντιμετωπίσω συμπεριφορές μπούλινγκ, αλλά όλοι ήταν πολύ καλοί», υπογραμμίζει και προσθέτει: «Ενδιαφέρθηκαν για τη γλώσσα μου, τον πολιτισμό και το φαγητό της πατρίδας μου. Τούς μίλησα και τούς έμαθα να λένε στη γλώσσα μου “καλημέρα”, “χαίρετε”, “καλό απόγευμα”. Σε γενικότερο επίπεδο, οι δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν ότι δεν καταλάβαινα τη γλώσσα, έπρεπε να αρχίσω να μελετάω ξανά, υπήρξε και η διαφορά ηλικίας ανάμεσα σε μένα και τους άλλους μαθητές. Την τελευταία χρονιά του Λυκείου ήμουν 20 και τα υπόλοιπα παιδιά ήταν 17 με 18. Μια ακόμη διαφορά ανάμεσά μας ήταν ότι εγώ έπρεπε να δουλέψω σκληρά για να έχω όσα θέλω, ενώ για τα υπόλοιπα παιδιά τα περισσότερα πράγματα ήταν αυτονόητα».
Μιλώντας για τα όνειρά της, σημειώνει ότι όταν ήρθε στην Ελλάδα, η βασική της επιθυμία ήταν να γίνει συγγραφέας βιβλίων, μετά όμως το σεμινάριο της ΑΡΣΙΣ, οι προτεραιότητές της άλλαξαν και το σχέδιο ήταν η βασική της επιθυμία. Για τους καθηγητές της στο πανεπιστήμιο αναφέρει ότι κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να μεταφέρουν τη γνώση και την εμπειρία τους στους φοιτητές και τις φοιτήτριες, ενώ η δική της επιθυμία είναι να ολοκληρώσει τις σπουδές της και να γίνει κάποια στιγμή δασκάλα σε σχολείο. Παρά τον περιορισμένο χρόνο που έχει καθώς εργάζεται και σπουδάζει, υπογραμμίζει ότι θέλει να είναι ανεξάρτητη για να μπορεί να πληρώνει τους λογαριασμούς της.
«Όταν έρθει η καλύτερη μέρα, αυτό θα φανεί»
Απευθύνεται, άλλωστε, σε παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες όπως αυτές που πέρασε εκείνη και τονίζει: «μπορεί κάποια χρονική στιγμή να μας συμβεί κάτι δύσκολο, κάτι κακό. Κοιτάμε τότε τη ζωή μας και μπορεί να πούμε στον εαυτό μας να σταματήσουμε να προσπαθούμε. Όμως όσο βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση μπορεί να μην βλέπουμε καθαρά μπροστά μας. Όταν έρθει η καλύτερη μέρα, αυτό θα φανεί και η καλύτερη μέρα δεν θα έρθει, αν δεν προσπαθήσουμε γι αυτήν».
«Δεν έτυχε απλώς…»
Για τη Ζέιναμπ μιλάει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και η Παναγιώτα Σαχαρίδη, κοινωνική λειτουργός στο πρόγραμμα REACT (Refugee, Assistance, Collaboration, Thessaloniki) και τον αναπτυξιακό οργανισμό τοπικής αυτοδιοίκησης Ανατολική Α.Ε., αλλά και πρόσωπο αναφοράς για την οικογένειά της: «με έχει συνεπάρει το γεγονός ότι παρά τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπισε η Ζέιναμπ κατάφερε να περάσει στο πανεπιστήμιο και να ασχοληθεί με το σχέδιο και τη ζωγραφική που τόσο αγαπάει. Αυτό δεν έτυχε απλώς. Ήταν κάτι που εκείνη επιθυμούσε πολύ και με πείσμα αλλά και με το πολύ καλό υποστηρικτικό δίκτυο γύρω της κατάφερε να πετύχει». Η κ. Σαχαρίδη σημειώνει, άλλωστε, ότι η οικογένεια, από τον Νοέμβριο του 2021 διαμένει σε διαμέρισμα που της παραχωρείται από το πρόγραμμα REACT στο πλαίσιο του στεγαστικού προγράμματος αιτούντων διεθνή προστασία «ΕΣΤΙΑ ΙΙ». Η Ανατολική ΑΕ συμμετέχει στο εταιρικό σχήμα, με συντονιστή του έργου τον Δήμο Θεσσαλονίκης και έχει την ευθύνη της οικογένειας των ωφελούμενων.
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
