Πρωτόγονες κραυγές βγάζουν τα τραγούδια του ποιητή-τραγουδοποιού Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Ακούγονται σαν απόηχος φωνών από δημοτικά τραγούδια, γλέντια και πανηγύρια.
Φωνές ανθρώπων από ορεινά χωριά, άλλων ξενιτεμένων στα πέρατα του κόσμου, φωνές που ξέμειναν στον κάμπο, λόγια ανθρώπων που έφτασαν στις πόλεις, περασμένα από πολλές διαδρομές, χωμάτινους δρόμους και παλιά μονοπάτια.
Θροΐσματα φτερών, πετάγματα πουλιών και πατήματα ζώων, ψίθυροι θυσιών και τελετουργιών. Αναστεναγμοί και στεναγμοί των πόνων και των κρυμμένων πόθων εξομολογήσεις. Τραγούδια.
Ήχοι θάλασσας, κερμάτων, ραμφίσματα και θυμιατά, ανακατωμένες κουβέντες καφενείων και φράσεις σοφών, αναδύονται πίσω από τους στίχους με τους ήχους των οργάνων, τις φωνές αυτών που τραγουδούν όλοι μαζί τα τραγούδια στις καλοκαιρινές συναυλίες.
Νέοι είναι αυτοί που τραγουδούν τα πειραγμένα λόγια και κρατούν από την ρίζα των χωριών κι από μια γενιά ηρωική με αίμα ζωηρό, που πάλλεται στην φλέβα τους σαν το κρύο νερό στις βρυσομάνες των βουνών, στις πηγές και στα ποτάμια που ενώνονται με τα κύματα της θάλασσας.
Έτσι ακούγονται αυτές οι φωνές: βουητό νερών που έρχονται από πελάγη μακρινά, γεμάτα ενέργεια, φορτωμένα σπίθες από χιόνι και αφρισμένο αλάτι στο μοναδικό κύμα που μας τυλίγει και σκάει στην ακτή του ονείρου μας.
Αυτό το όνειρο τραγουδούν τα μακροσκελή πολύστιχα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Αγγέλα Μάντζιου | cityportal.gr
Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Από τα κάγκελα στα πάνω διαζώματα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
