ΑΠΟΨΕΙΣ: … «η Ελενίτσα ...»

 Η μεγάλη προσφορά τού Γαλιλαίου καί τού Κοπέρνικου στήν ανθρωπότητα δέν ήταν τόσο ότι απέδειξαν ότι «η γή κινείται» ή ότι «η γή κινείται γύρω από τόν Ήλιο καί όχι αντιστρόφως», αλλά ότι μιά καί καλή απέδειξαν ότι «εμείς» (μέ τήν όσο στενή η ευρεία χρήση τής λέξης : η ανθρωπότητα, οι κολλητοί μου, η κουμπάρα, εγώ …) δέν είμαστε κανενός τό κέντρο, κι ακόμη χειρότερα, είμαστε δυνάμει (άν οι υπόλοιποι θεωρούν τούς εαυτούς τους σάν επίκεντρο) όλων ανεξαιρέτως η περιφέρεια.

Οι Έλληνες δυστυχώς δέν μπόρεσαν νά συμβιβασθούν μέ τήν πραγματικότητα αυτή. Γαλουχημένοι μέ τήν ιδέα ότι η πατρίδα μας είναι η πατρίδα τών αρχετύπων, φτάσαμε στό σημείο νά θεωρούμε τούς εαυτούς μας σάν «τήν τών πάντων αρχή» καί τή χώρα μας σάν «τήν τών πάντων κοιτίδα» (βέβαια, τό «κοιτίς» προέρχεται ετυμολογικά από τό «κοίτη», καί στήν «κοίτη» συνήθως υπάρχουν καί επιβήτορες, καί συμβαίνουν συχνά πολλά καί όχι ευχάριστα, αλλά, σιγά νά μήν τό σκεφθήκαμε ποτέ αυτό …).

Τέλος πάντων, στήν Ελλάδα όλοι θεωρούμε ότι είμαστε τό κέντρο τού τόπου καί τού χρόνου : αρχίζοντας από τή χώρα, καί τελειώνοντας στό δικό μας «εγώ», στό οποίο επιτρέπουμε νά θεσπίζη τίς δικές του αρχές, τό δικό του δίκαιο, τά δικά του μέτρα καί σταθμά πού «οι άλλοι» οφείλουν αναντιρρήτως νά αποδεχθούν, καί μάλιστα ασυζητητί.
 
Νά, όπως η Ελενίτσα, γιά παράδειγμα. Η Ελενίτσα είναι γνήσιο παιδί τής ελληνικής επαρχίας. Μεγαλωμένη στού χουργιό σάν κόρη πολύτεκνης, αλλά καί εύπορης οικογένειας, η Ελενίτσα δέν είχε έφεση στά γράμματα – ένα λύκειο τελείωσε, κι αυτό μέ «τάς βασάνους» (τά «ζόρια» ελληνοτουρκιστί). Έχει όμως όνειρα κι έβαλε πλώρη. Στήν ακριτική της επαρχία, όπου θηλαστικά, πουλιά καί φυτά σπανίζουν, ανθίζουν οι κομματάρχες – κι έτσι, τού ενός κόμματος ο βουλευτής διώρισε τήν Ελενίτσα σέ καλό υπουργείο αντί τής υποστηρίξεως τού πατέρα της. Έφυγε όμως τό κόμμα του, καί ο μπαμπάς της, σωφρόνως, είχε φροντίσει νά υποστηρίξη τό βουλευτή τού αντιπάλου κόμματος, καί δέν πήρε πινάκιο φακής από αυτόν τό δεύτερο, αλλά λουκούλειο συμπόσιο: δάνεια χαμηλότοκα, συμμετοχή σέ χρηματοδοτήσεις, καί, επιπλέον, απόσπαση τής θυγατέρας σέ γραφείο υπουργού, καί μάλιστα πρωτοκαθέδρου (κι όχι «πρωτοκλασσάτου», έτσι, γιά νά θυμόμαστε ότι η γλώσσα μας είναι καθ’ ημάς η πλουσιώτερη τού κόσμου). Καί, απελθόντος τού πάτρονος υπουργού, η υψηλή θυγάτηρ από τό Μακρυχώρι, απόφοιτος Λυκείου καί κατά τήν σχόλη σχολαρμενίζουσα, μετετάγη καί στό υπουργείο Οικονομικών (συνάδελφος τού Σόϋμπλε, κατά μία έννοια …) – κι επιπλέον, η μετάταξη τής έφερε καί γούρι, διότι γνώρισε καί τόν πρίγκηπα τού παραμυθιού, μέ τή βίλλα, τά ακίνητα, τά λεφτά καί τά αυτοκίνητα, καί τόν ετύλιξε στά τούλια τών θελγήτρων καί τής νοημοσύνης της (ή καί «του», στήν περίπτωση αυτή). Η Ελενίτσα πάντως δέν έφυγε από τήν εφορία (δίπλα στό σπίτι της σχεδόν, στό καλό προάστειο), διότι εκεί είχε πεδίο δόξης λαμπρό, μέ τόσες τσάντες καί παπούτσια, κι άλλωστε κι η δουλειά δέν ήταν πολλή, καί τής έσπαγε κι η πλήξη. Έβαλε πρίν λίγους μήνες καί τήν κολλητή της μέ σύμβαση στήν εφορία (ναί, ναί, παίρνουν ακόμα !!!), κι έτσι έχει καί τήν «κυρία επί τών τιμών» δίπλα στό γραφείο της

«όχι ότι δέν δούλευα καί παληότερα», λέει τό Ελενάκι, «δούλευα καί μάλιστα σκληρά ‘ αλλά, εν πάση περιπτώσει, έπαιρνα καί δύο εξακόσια. Τώρα, μέ τίς μειώσεις καί τά χαράτσια, η δουλειά έχει διπλασιαστή, καί τά λεφτά πήγαν στά χίλια τετρακόσια, καί θά πάνε χίλια εκατό, γιατί νά δουλεύω ; καλλίτερα νά τό ρίξω στίς επιχειρήσεις ! μέ τόση δουλειά πού πατάω, άν δούλευα σέ μιά επιχείρηση, θά έβγαζα τά εικοσαπλάσια».

Βέβαια, τό Ελενάκι ίσως δέν συνειδητοποιεί ότι τό νά πηγαίνης στά παιδιά στό σχολείο παραδίπλα, καί στήν αγορά, καί στίς δουλειές, καί νά ρεπάρης κι όποτε σού καπνίση, πατώντας καί τρείς ώρες δουλειάς τήν ημέρα, δέν είναι ακριβώς καί σκότωμα, καί, πολύ περισσότερο, δέν ειναι η ενδεδειγμένη μέθοδος γιά νά συντηρήση κανείς μιά επιχείρηση. Αλλά, πού νοιάζεται τό Ελενάκι ; έχει μάθει νά έρχωνται όλα εύκολα. Τά δύσκολα, δέν μπορεί νά τά φαντασθή, απλώς δέν υπάρχουν στό σκληρό της δίσκο, κι ούτε κάν στήν γενική της παιδεία, πού, στό τοπικό της μέγιστο, άντε νά φτάνη τήν Αριάνα Στασινοπούλου – Χάφφινγκτον.
Στην επιχειρηματικότητα θά κολλήση τώρα ;

Leo
leonline@hotmail.gr