ΑΠΟΨΕΙΣ: Πτήση στη χαρούμενη πλευρά της ζωής

Κοίταξα έξω από το παράθυρο και βολεύτηκα καλύτερα στο κάθισμα. Μ’ αρέσει πολύ να ταξιδεύω μόνη και να χαζεύω έξω από το παράθυρο την ώρα που το αεροπλάνο χάνεται μέσα στα σύννεφα. Δεν είναι μαγικό πως όση συννεφιά κι αν έχει στην επιφάνεια της γης, μόλις πας πάνω από τα σύννεφα ο ήλιος λάμπει πάντα;;

Το μυαλό μου πήγε στην πρώτη φορά που προσγειώθηκα στα Χανιά, πέντε χρόνια πριν. Ήταν καλοκαίρι, είχε πολύ ζέστη και έφυγα με πολύ άσχημη διάθεση από τη Θεσσαλονίκη γιατί ένας γκόμενος που τώρα δε θυμάμαι και το όνομα του μου είχε σπάσει τα νεύρα. Αυτή ήταν η όγδοη φορά που έφευγα από τα Χανιά και κατέληξα πως έχει πλάκα να μετράς τη ζωή σου με ταξίδια. Έφερα στο μυαλό μου τη δεύτερη φορά που κατέφτασα στο νησί με μια τεράστια βαλίτσα και έναν μεγάλο έρωτα που κράτησε τελικά λίγο και σκέψη στη σκέψη κατάλαβα πως αφενός κάθε φορά που ερχόμουν εδώ άλλον άντρα είχα στο μυαλό μου και κανέναν δίπλα μου, μιας και στους προσωπικούς παράδεισους είναι καλύτερα να πηγαίνεις μόνος (λέω εγώ, ίσως κάνω λάθος) και πως τα χρόνια περνάνε πιο γρήγορα απ όσο μπορείς να καταλάβεις και τελικά η ζωή είναι το διάστημα ανάμεσα στην απογείωση και στην προσγείωση – ανώμαλη ή μη.

Θέλω μια πτήση one way που να σε πηγαίνει στη χαρούμενη πλευρά της ζωής. Κουράστηκα να φεύγω και τελικά όλα όσα θέλω να αφήσω πίσω μου να είναι μέσα στο κεφάλι μου. Θέλω να δω τους φίλους μου να γελάνε χωρίς σκιές στο βλέμμα, να πιούμε καφέ και να χαζογελάμε ανέμελα όπως τότε που το μόνο πρόβλημα ήταν πως έγραψα κάτω από τη βάση στα μαθηματικά . Θέλω να κάνω βόλτα στην παραλία και το μόνο για το οποίο να μπορώ να γκρινιάξω σε αυτή την πόλη να είναι πως μυρίζει Θερμαικίλα. Θέλω να γυαλίζει η θάλασσα κάτω από τον ήλιο , να ψαρεύουν οι παππούδες τη Νίκης και να ακούω το ακορντεόν του τύπου που παίζει στα σκαλιά του Ολύμπιον.

Θέλω να πιώ ρακές μέχρι να γίνω κόκκαλο, θέλω να να γεμίσουν οι πεζόδρομοι με ανθρώπους που χαλαρώνουν και λένε και άλλα πράγματα πέρα από το πόσα λεφτά χρωστάνε και πόσο δυσοίωνο προβλέπεται το μέλλον μας,, θέλω να πάω σε ένα πάρτι και να χορεύω ως το πρωί, θέλω με έναν μαγικό τόπο να γίνουν όλα καλά και να είναι όμορφα να ζεις εδώ χωρίς να ψάχνεις συνέχεια την έξοδο κινδύνου. Θα ήθελα να μην υπάρχει ανάγκη για έξοδο κινδύνου. Θέλω να έρθει η άνοιξη και να ανασάνουμε όλοι μαζί ανακουφισμένα. Γίνεται;
 
Cristin
glosscristin@gmail.com