Αποχαιρετώντας το νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ

Τέσσερα χρόνια ειδίκευσης στην Ενδοκρινολογία τελείωσαν. Αποχαιρετώντας το ΑΧΕΠΑ, αποχαιρετώ συναισθήματα.

Αποχαιρετώ την αγωνία μου για την έκβαση της υγείας των νοσηλευόμενων ασθενών, είτε αυτοί ανήκαν στο Ενδοκρινολογικό Τμήμα, είτε στην Α΄ Παθολογική Κλινική στην οποία εφημέρευα. Πολλοί ασθενείς, πολλή αγωνία.
 

Αποχαιρετώ την θλίψη μου για την κακή έκβαση της θεραπείας, είτε αυτή είναι επιδείνωση, είτε θάνατος. Οι ασθενείς που επιδεινώνονται και πεθαίνουν είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που βελτιώνονται και βγαίνουν από το νοσοκομείο. Άρα η θλίψη ήταν πάντα μικρότερη από την χαρά.
 

Αποχαιρετώ τον θυμό μου για ό,τι δεν έπρεπε να γίνει με τον τρόπο που έγινε. Είτε αυτό με αφορά προσωπικά, είτε όχι. Σε τελική ανάλυση όλα με αφορούν προσωπικά, γιατί όλα με αγγίζουν.
 

Αποχαιρετώ τους άστεγους που γνώρισα στους διαδρόμους του ΑΧΕΠΑ. Ο τρόπος της ζωής μου δεν θα με διασταύρωνε ποτέ μαζί τους έξω από το νοσοκομείο. Ξεκίνησα να τους μιλάω, επειδή τους φοβόμουν. Στον πρώτο που καθόταν έξω από την πόρτα του γραφείου των ειδικευόμενων Ενδοκρινολογίας, σε βράδυ εφημερίας μου, έδωσα ένα κουτί σοκολατάκια που μας είχε φέρει ασθενής. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα και το χαμόγελο του, όταν μου έλεγε ευχαριστώ.
 

Αποχαιρετώ τους συναδέλφους. Έχω την έννοια τους. Κάποιοι από αυτούς δουλεύουν πολύ. Ελπίζω ότι θα τα καταφέρουν. Είμαι σίγουρη πως ακόμη και αυτοί που δεν φορούσαν συνεχώς μάσκα, τώρα έμαθαν ότι χρειάζεται. Άλλοι το έμαθαν γιατί κόλλησαν κορονοϊό, και άλλοι γιατί τώρα σκοτώνονται στην δουλειά νοσηλεύοντας την πληθώρα ασθενών που προέκυψε από την μη τήρηση των μέτρων.
 

Αποχαιρετώ την απογοήτευσή μου για τις ελπίδες που διαψεύστηκαν, τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν, τις δυσκολίες που δεν περίμενα να αντιμετωπίσω, τις συμπεριφορές που ξεπέρασαν τα όρια που νόμιζα ότι υπάρχουν.

Παίρνω μαζί μου την ημέρα που μαζί με την Ναταλία (νοσηλεύτρια της Α΄ Παθολογικής Κλινικής) αποσυνδέουμε τον τραχειοσωλήνα και τον κεντρικό φλεβικό καθετήρα από ασθενή που μόλις είχε πεθάνει. Η Ναταλία μου είπε ότι νιώθει πως η περιποίηση του νεκρού είναι το πιο ιερό κομμάτι της δουλειάς της. Την αγαπάω και την θαυμάζω πολύ γι αυτό.
 

Παίρνω μαζί μου τον Χρήστο (ειδικευόμενο της Α΄Π) που μου έμαθε με αυτό που είναι ο ίδιος, ότι υπάρχει τρόπος να λειτουργείς ως κυματοθραύστης στις εντάσεις που σε στοχεύουν. Εμένα με ρίχνουν κάτω.

Παίρνω μαζί μου την πνευματικότητα του Πέτρου (ειδικευόμενου της Α΄Π).

Παίρνω μαζί μου το βλέμμα και το χαμόγελο της Γεωργίας (αρχικά ειδικευόμενης και τώρα ειδικού της Α΄Π).

Παίρνω μαζί μου την αγάπη μου για την Πόπη (νοσηλεύτρια της Α΄Π) που δεν σταματάει να μαθαίνει.

Παίρνω μαζί μου την αγάπη μου για όλους όσοι στάθηκαν για μένα δάσκαλοι που μου δίδαξαν γνώσεις, ήθος, υπομονή, επιμονή, αντοχή, συμμετοχή, μοίρασμα. Όλοι αυτοί έκαναν πιο φωτεινή μια πορεία με πολλές σκιές. Οι πιο πολλοί ήταν ασθενείς. Ήταν οι αυτόφωτοι δάσκαλοι που άνοιξαν δρόμους στην σκέψη μου και στην ψυχή μου.

Αφήνω μέσα στο ΑΧΕΠΑ κάτι από αυτό που έχτισε η ψυχή μου εκεί. Αν η ενέργεια μπορούσε να γίνει εικόνα, θα φαινόταν στον αέρα οι αόρατες συνδέσεις μου που ένωναν τους χώρους του νοσοκομείου με το υπερβατικό.

Έφυγα. Κοιτάω μπροστά.

 

Δέσποινα Ντίνα