... «αποχωρούμε» (όπως «αποχωρητήριο») ...

Toν τελευταίο καιρό αντιλαμβάνομαι ότι όλο καί περισσότεροι ‘Ελληνες συζητούν ή επιζητούν μιά έξοδό μας από τήν ζώνη τού ευρώ ή τήν Ευρωπαϊκή Ένωση, επάνοδό μας στή δραχμή, εθνική ανεξαρτησία καί τά τοιαύτα, εν ώ οι πιό «διανοούμενοι» μεταξύ αυτών συσχετίζουν (ή καί ταυτίζουν) ένα τέτοιο βήμα ανεξαρτησίας μας μέ επιστροφή σέ δήθεν «εθνικές αξίες», μέ τίς οποίες κάποτε μεγαλουργήσαμε ως φυλή καί έθνος.

   Καί, καλά, δέν έχω καμμιά αντίρρηση νά παραδεχθώ τήν συμφυή μέ τό γένος μας ευφυϊα, επινοητικότητα, εφευρετικότητα καί εργατικότητα (άν καί, παρατηρώντας τό κάθε αντικείμενο τής καθημερινότητός μου, από τήν ξυριστική μηχανή καί τήν οδοντόπαστα τό πρωϊ, μέχρι τό κοντρόλ τής τηλεοράσεως τό βράδυ, δύσκολα εντοπίζω κάτι αποδεικτικό τών προαναφερθεισών αρετών μας).

   Κι ούτε, φυσικά, έχω κάποιον ιδιαίτερο λόγο νά αμφισβητήσω τή γνώμη όλης τής υφηλίου γιά εμάς, ότι, δηλαδή, αποτελούμε τόν εξυπνότερο λαό τού κόσμου πού ζή στήν ωραιότερη χώρα τού κόσμου

  Ψέγω δέ μέ λύσσα τόν υπόλοιπο κόσμο, πού, ενώ τά πολιτιστικά, πολιτικά καί τεχνολογικά θεμέλιά του είναι ελληνικά, δέν αναγνωρίζει τήν προσφορά μας αυτή ως ύψιστη συμβολή, καί ζητάει καί τά ρέστα γιά τά όσα αδιατίμητα τού έχουμε προσφέρει, μόνο καί μόνο διότι εκτροχιασθήκαμε σέ κάποια στιγμή τού μακραίωνος ιστορικού μας βίου γιά λίγα χρόνια.

  Βεβαίως, δέν έχουμε μόνον αρετές ! έχουμε καί κάποια ελαττώματα, αφού, ως γνωστόν, ο Έλλην δέν είναι Θεός (νά είναι τέλειος, καί νά έχη υποχρεώσεις), αλλ’ ημίθεος (ώστε νά μήν είναι τέλειος, αλλά καί νά τού είναι οι πάντες, θεοί καί άνθρωποι, υπόχρεοι). Άν, επί παραδείγματι, πακτωλοί χρημάτων έρρεαν ξαφνικά στά ελληνικά δημόσια ταμεία, είναι βέβαιον ότι, ως λαός φιλάλληλος, θά φροντίζαμε νά τά διαμοιράζαμε καί νά τά καταναλώναμε, αντί νά τά αποταμιεύσουμε ή νά τά αξιοποιήσουμε άλλως πως. Είναι όμως επίσης βέβαιον ότι θά είχαμε τό μεγαλείο αυτά τά (οφειλόμενα) χρήματα πού μάς αποδόθηκαν, νά τά επιστρέφαμε στούς χορηγούς των ως ανταμοιβή γιά τήν προμήθεια προϊόντων τους : ποιός άλλος λαός είχε τήν φιλανθρωπία νά γεμίση τούς δρόμους καί τά προάστειά του μέ γερμανικά μεγάλα αυτοκίνητα εκτός από τόν ελληνικό ; καί μέ ποιό άλλο κίνητρο, παρά τόν αλτρουϊστικό πόθο τού νά ανταποδώση στούς Γερμανούς τήν αναγνώρισή τους πρός εμάς, κινώντας κάπως τήν προλεταριακή τους βιομηχανία ; Ή, ποιός άλλος λαός έχει τήν οικολογική ευαισθησία νά τό ρίξη στό λιτό καί απέριττο σούσι, μόνο καί μόνο γιά νά λυτρώση τίς θάλασσές μας καί τήν πανίδα τους από τήν υπεραλίευση πού υφίσταντο μέχρι πρίν λίγα χρόνια ; Πρέπει αυτό τό ήθος μας, ως κοινωνίας καί ως λαού, νά μάς καταλογισθή ως «σπατάλη, απερισκεψία, επιπολαιότητα»;

  Είναι όμως προφανές ότι είμαστε έθνος ανάδελφο – κι έτσι, σήμερα τό άν θά μάς χορηγηθή η οφειλομένη βοήθεια / ενίσχυση τής εθνικής μας ιδιοφυϊας, τίθεται υπό τήν κρίση τής κάθε κράου- φράου Μέρκελ, τής κ. (Το)Μάρι- κάτι, τής Φιλλανδίας, ακόμη καί τής κ. Ραδικόβα (τής Σλοβακίας – ακούς εκεί, Σλοβακίας,όπως λέμε «Σουβλακίας», «Βλακείας» κλπ !).

  Μή σώση νά μάς δοθή η βοήθειά τους ! Όπως είπε κι ο εθνικός Γιώρκας στή Γιουροβίζιον, «κι άν πέσω εγώ, ξανά θά σηκωθώ» – σάν επικολυρική συνέχεια τού «τή Ρωμηοσύνη μήν τήν κλαίς», τού «ανθεί καί φέρει κι άλλο», κι όλων τών σχετικών μελλοντολογικών.

   Όπως έλεγε καί ο Ομάρ Καγιάμ (μάς τό θύμισε καί ο Καζαντζάκης μας), «όποιος μέ γνωρίζει, μέ αγαπά – όποιος μ’ αγαπά, τόν αγαπώ – όποιον αγαπώ, τόν πληρώνω» – δηλαδή, μάς οφείλουν, εφ’ όσον διατείνονται ότι μάς ξέρουν καί μάς αγαπούν.

  Αλλοιώς, κι εμείς, αψηφώντας τίς όποιες ανθρώπινες ανάγκες μας γιά Καγιέν, Λουϊ Βουϊτόν, Νεστλέ, Ζιλιέτ, Φίλιπς, Νόκια καί Βιάγκρα, θά αποχωρήσουμε από τήν χωρίς ήθος καί αρχές παρασυναγωγή τους, θά τούς στερήσουμε τήν (ανάξιά τους) ευφυϊα, τήν φιλαλληλία  καί τήν φιλοτιμία μας, καί θά τούς ζητήσουμε περήφανα νά μάς υπογράψουν  άπαξ διά παντός τό αποχωρητήριο. Φεύγοντας μάλιστα, δέν θά ξεχάσουμε καί τό καζανάκι …


Leo
leonline11@gmail.com