Χαμογελά και φωτίζεται ολόκληρη. Βρισκόμαστε κάθε φορά που επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη. Ταξίδεψε πολύ, δοκιμάστηκε περισσότερο. Είναι ένα αερικό που από παλία ντυνόταν ανεπίσημα στα μαύρα. Στα 35 της, αποφάσισε να επισημοποιήσει το μαύρο χρώμα αλλάζοντας τις καθημερινές της συνήθειες. Η επιθυμία της είναι να αποσυρθεί σε κάποιο μοναστήρι για να αναζητήσει τον αόρατο κόσμο που ευαγγελίζονται οι ενάρετοι και οι μετανοούντες. Αν και δεν ταυτίζονται οι απόψεις μας, ομολογώ ότι χάρηκα. Που μέσα από την επιθυμία της ως ενήλικας να ανακαλύψει τι είναι αυτό που υπάρχει μέσα της, βρήκε την τόλμη να το ακολουθήσει. Το πρόσωπο της έβγαζε -αποφεύγω να πω ακτινοβολούσε- μια γλυκιά γαλήνη.
Όπως σε κάθε απόφαση που παίρνεις στη ζωή σου, έτσι και τώρα οι γύρω «κλώτσησαν». Μα για δουλειά είναι; για πόλη που αλλάζεις; για τον πατέρα /μάνα σου που δεν σκέφθηκες; για τους τρίτους που σου κάθισαν πάνω /κάτω σου; για το ότι αποφάσισες να γίνεις μελισσοκόμος και να παρατήσεις την ιατρική; Αποτρεπτικά σχόλια για ό,τι εν γένει πας να επιχειρήσεις. Μια κινδυνολογία βουίζει στο κεφάλι σου σαν μέλισσα και σου μεταδίδει κύματα εντός του εγκεφάλου που νομίζεις ότι κινδυνεύει να σκάσει. Τι θα χάσεις… … τι χάνεις … Εν ολίγοις αντιδρούμε σχεδόν βίαια όλοι εμείς οι περί ή παρα -πλανημένοι της ζωής όταν απλώνουμε δήθεν θωπευτικά χείρα να συγκρατήσουμε όσους «φεύγουν» από την αυστηρά προκαθορισμένη και φαινομενικά τακτοποιημένη ζωή τους.
Ουδείς εκ των γύρω σου, που δηλώνουν δια βοής την αγάπη τους, δεν σου λέει «κάντο… πήγαινε… προχώρα». Παρατηρείται μια εγκεφαλική άρνηση απέναντι σε αυτό που ταράζει τα νερά. Αντί να προβληματιστεί και ο καθείς για πάρτη του από το τι είναι αυτό το τόσο ισχυρό που τραβά κάποιον και μπορεί να τον κάνει να άρει τις επιφυλάξεις του για το αύριο… Αντί να σκεφθούμε τι είναι αυτό που λείπει από τη δική μας ζωή, τι είναι αυτό που απλά θα κάναμε αν όπως λέμε «ήταν στο χέρι μας», γινόμαστε βασιλικότεροι του βασιλέως και επιχείρούμε να βιάσουμε την απόφαση του άλλου…
Έτσι πάνω στο πάθος και προκειμένου να αποτρέψουμε μιά απόφαση που κατά τη γνώμη μας πάρθηκε ασυλλόγιστα, βγάζουμε από τη προσωπική μας φαρέτρα, συμβουλές και απειλές που εκτείνονται από τους βάλτους της χυδαιολογίας (κάνε ένα καλό γάμο να τακτοποιηθείς) μέχρι το ακρωτήρι της ψυχολογικής βίας (θα τους σκοτώσεις τους γονείς σου με την απόφαση σου αυτή).
Η φίλη διάλεξε το δρόμο της, έζησε, ταξίδεψε και τώρα θέλει να κατασταλάξει κάπου για να αφήσει να περιπλανηθεί το πνεύμα της. Ούτε θεωρίες ούτε παραινέσεις. « Αφήνομαι γιατί νιώθω κάτι να με τραβά. Έτσι …». Τι ωραία! Και όμως, εμείς οι άλλοι … αντί να δαμάζουμε το κύμα και να υψώνουμε αναχώματα ακόμη και στις πιο ανώδυνες αποφάσεις, θα έπρεπε να αφήσουμε τις προσδοκίες μας να ξεχυθούν. Όποιος το καταφέρνει και «ξεφεύγει», το βάρος του γίνεται ορμητικό ποτάμι που σπάει το τεχνητό φράγμα σπεύδοντας τάχιστα προς συνάντηση με τη θάλασσα του.
Τις μεγάλες στιγμές μας και τις μικρές, τις διαμορφώνουν οι αποστάσεις που κρατάμε και οι αποφάσεις που παίρνουμε. Τώρα αν σε γκρεμό θα πέσεις, ή σε ουρανό αν θα πετάξεις, τούτο μόνο μετά την αναχώρηση γνωστοποιείται.
Στα αλήθεια δεν ξέρω ποιο είναι σωστό και ποιο το λάθος. Ούτε τι πρέπει να υποστηρίζω και τι να μάθω στο γιό μου. Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι ο καθένας μας πρέπει να είναι σε αρμονία με τα μέσα του, ακόμη και αν πρόκειται με αυτό τον τρόπο να κηρύξει τον πόλεμο σε όλο τον κόσμο. Ύστερα… όλα θα βρούνε το δρόμο τους.
Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
