Το κορμί διαπερνούσαν εκατομμύρια μικρές ανεπαίσθητες ανατριχίλες που μπορούσες να παρομοιάσεις σαν το χάδι του ήλιου μετά από καλοκαιρινή βουτιά, το άγγιγμα αγαπημένου χεριού, ή με τη θαλπωρή της φωτιάς στο τζάκι μια κρύα μέρα.Να σταματάς το χρόνο και να γεύεσαι τη στιγμή, αυτό πρέπει…
Και όμως, σχεδόν πριν από πέντε λεπτά στο μυαλό μου σφυροκοπούσε ένας ξέφρενος ρυθμός από μίζερες σκέψεις. Με είχανε «στριμώξει στη γωνία». Ένιωθα τα προβλήματα ενωμένα όλα μαζί σ’ ένα βρόγχο-βδέλα να μου πνίγουν την αναπνοή. Ένα παραλήρημα που έκοβε το οξυγόνο και μπουρδούκλωνε τις σκέψεις. Κάθε ανάσα ήταν κι ένα ακόμη βάρος.
Δεν κατάλαβα πότε ακριβώς άλλαξε η διάθεση μου. Το συνειδητοποίησα την ώρα που είχα κολλήσει το μέτωπο στο τζάμι από το παράθυρο του τραίνου. Καθώς τρέχαμε ξεδιπλωνόταν ένα χειροποίητο χαλί με εκατομμύρια κόμπους. Ένα όμορφο τοπίο μπροστά στα μάτια μου. Η μαυρίλα υποχώρησε σαν κάτι να με πότισε γλυκόπιοτο ποτό και να διέλυσε μαγικά όλα τα δύσκολα. Μετά την πρώτη οπτική γουλιά έδειχνε να διευκολύνεται ο βηματισμός απομάκρυνσης. Με τη δεύτερη θαρρείς και έμπαινε σε ισχύ κάποιο αντιαγχωτικό ξόρκι. Το γεγονός είναι ότι μετά από ώρες μιζέριας απολάμβανα μια λυτρωτική αίσθηση. Η διαδρομή ενός τραίνου που με τα διαφεύγοντα τοπία κατάφερε να σταματήσει τις ανησυχίες και να μετατρέψει τη θλίψη σε ένα μειδίαμα, αν μη τι άλλο, είναι ιερή. Σχεδόν πρωτόγονα αφέθηκα να την απολαύσω.
Οι γλυκύγευστες σκέψεις διακόπηκαν στη Λάρισα. Ένας ευγενικός μεσήλικας που επιβιβάστηκε ρώτησε αν μπορούσαν να καθίσουν αυτός και η σύντροφος του στο κουπέ που βρισκόμουν. Δύο «καλοζωισμένοι» βολεμένοι, χωρίς άγχη επιβίωσης, που θα ανοίξουν μια εφημερίδα ή κανένα σταυρόλεξο και θα μ’ αφήσουν στην ησυχία μου, σκεφτόμουν με ανακούφιση. Ησύχασα περισσότερο όταν βεβαιώθηκα ότι ήταν ένα από τα κλασικά ζευγάρια που οι κουβέντες μεταξύ τους είναι αντιστρόφως ανάλογες με τα χρόνια που συμβιώνουνε – όσο περισσότερα, τόσο λιγότερες. Βοήθησα κι εγώ σκύβοντας σ’ ένα βιβλίο, προσπαθώντας να ξανασυνδεθώ με το υπερπέραν μου.
Στο αμέσως επόμενο πεντάλεπτο ο ελεγκτής άνοιξε διάπλατα την πόρτα ζητώντας τα εισιτήρια. «Ξέρετε για το διπλανό κουπέ είναι οι θέσεις μας αλλά ήρθαμε να κάτσουμε εδώ γιατί δεν μας άρεσαν οι εκεί συνεπιβάτες μας» απολογήθηκε ο ελαφρώς στρουμπουλός και με βαριά αραιωμένη κόμη, φρεσκοξυρισμένος επιβάτης. «Είναι γύφτοι….» συμπλήρωσε συνωμοτικά η συνοδός του γουρλώνοντας τα μάτια και κάνοντας μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας, προφανώς για να αποδώσει την ανάλογη περιφρονητική χροιά στη φωνή της. «Μα είναι βέβαιο ότι έχουν εισιτήρια γι’ αυτό το βαγόνι;» ήταν μια αναιδέστατη ερώτηση -σεμνά διατυπωμένη- που βιάστηκε να ξεστομίσει ο «ευγενής» συνεπιβάτης…
«Δυστυχώς… δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε… Πληρώσανε κανονικά για αυτή τη θέση». Όλο αυτό ειπώθηκε από τον καθαρόαιμο Έλληνα βιοπαλαιστή-ελεγκτή, συνοδεία με την ανάλογη θλίψη, σαν να ζητούσε συγγνώμη. Όλοι είμαστε μη ρατσιστές, έχοντας μάλλον εγγεγραμμένο στο μυαλό μας ότι ρατσιστής είναι μόνο όποιος οδηγεί στην πυρά τους μαύρους.
Τη μια στιγμή να θέλεις να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο την άλλη να νεραϊδοσεργιανάς… Και αμέσως να σου έρχεται ένα ασήμαντο περιστατικό να σε προσγειώσει! … Να κλωτσάς μακριά τις μαύρες σκέψεις και όσους τις προκαλούν, να κλωτσάς μακριά τις μαύρες σκέψεις και τους ηλίθιους επαναλάμβανα σαν προσευχή Αγιορείτη… Χρειάστηκε ώρα για να καταφέρω να σβήσω τους συνεπιβάτες μου από το οπτικό μου πεδίο, να κοιτάζω στη μεριά τους και αυτοί να μην υπάρχουν.
Το πέρασμα, από τη μαυρίλα στην απόλαυση ενός ευδαιμονικού κρεσέντου ομορφιάς, έχει επιστροφή. Και όταν όλα ξανα-μαυρίζουν επιβάλλεται να ξανα-αγνοείς τις σκοτεινές σκέψεις, τους μικρόνοους και να ξανα-αποχρωματίζεις το μαύρο, μετατρέποντας το, στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Έρχονται φορές που αναρωτιέμαι τι είδους φρενοβλάβεια υποθάλπει αυτή η διαδρομή του μυαλού.
Αναπάντητα ερωτήματα, που δεν χρειάζονται εξηγήσεις… πρέπει να είσαι πολύ αφελής για να αναζητάς απαντήσεις για τα ανεπαίσθητα σημάδια της χαράς που φλερτάρει το μυαλό σου και κλείνει απ’ έξω τους ηλίθιους του κόσμου. Ότι μπορεί να σου αλλάζει διάθεση, δεν το περνάς από κόσκινο. Το ανταμείβεις μ’ ένα χαμόγελο…
Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
