Αθηναΐς Νέγκα, «Όλοι οι μοναχικοί σχεσάκηδες έχουμε τα υψηλότερα στάνταρ συντροφικότητας»

H Αθηναΐς Νέγκα κόρη του ηθοποιού Χρήστου Νέγκα είναι μια γοητευτική, ετοιμόλογη, χαρισματική, ιδιαίτερη προσωπικότητα που κάποιες φορές  μέσα από τα social media μοιράζεται με τους διαδικτυακούς της φίλους αυτά που έχει στο μυαλό της.

 

Δημοσίευσε ένα μακροσκελές κείμενο, στο προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram για τις σχέσεις και τη μοναξιά

 

«Αγαπάω αυτή τη φωτό, την τράβηξε ο σύζυγος που δεν με τραβάει φωτογραφία ακόμη κ αν τον πληρώσω* Είμαστε στο @pinkflamingo_dimsum στο οποίο με πάει όταν ο ίδιος δεν πεινάει.

 

Δεν του αρέσει το εξωτικό φαγητό, αρέσει όμως σε εμένα και για αυτό ολοφάνερα είμαι στον κόσμο μου σ αυτήν την πόζα, αν της έβαζα έναν τίτλο θα την έβγαζα «μοναξιά 3526» και θα την τοποθετούσα σε άλμπουμ που θα έγραφε μοναξιά κ στο εξώφυλλο.

 

Δισεκατομμύρια άνθρωποι είναι ακριβώς όπως εγώ: σχεσάκηδες κι όμως μοναχικοί. Καταφέρνουμε πάντα σχέσεις που μοιάζουν με γάμους, αν δεν είναι συμβίωση κανονική με τα 2 ονόματα στο κουδούνι κι αν δεν έχει κρατήσει τουλάχιστον 10χρονια δεν την θεωρούμε σχέση της προκοπής, δεν την αναφέρουμε στο βιογραφικό μας διότι την θεωρούμε αποτυχημένη γνωριμία και χάσιμο χρόνου -όφειλε να ήταν κάτι καλύτερο, σοβαρότερο άρα ποτέ δεν υπήρξε.

 

Όλοι οι μοναχικοί σχεσάκηδες έχουμε τα υψηλότερα στάνταρ συντροφικότητας, τα αναζητούμε, τα διαφημίζουμε: αν θέλετε σχέση, ελάτε σε εμάς, θα σας τυλίξουμε χωρίς να το καταλάβετε έτσι και πληροίτε προϋποθέσεις – αν όχι θα μας τυλίξετε εσείς, είμαστε τα καλύτερα παιδιά για σπίτι, ανεξάρτητοι, φροντίζουμε τέλεια τους εαυτούς μας και έχουμε περίσσευμα φροντίδας για όλους, προσέξτε όμως εδώ έχει γκρεμό.

 

Μην μείνετε στην πρώτη εντύπωση. Όλοι οι μοναχικοί σχεσάκηδες δεν παντρεύονται εύκολα ή νωρίς, στην ανδρική τους εκδοχή είναι αυτοί που παιδεύουν το κορίτσι, στην γυναικεία είναι οι πιο απρόβλεπτες, νευρωτικές αρραβωνιαστικές.

 

Η αλήθεια είναι πως αποτυγχάνουμε σε οτιδήποτε επιπόλαιο, fun και ανάλαφρο από φόβο οπότε κάνουμε σχέσεις μεγάλες χωρίς να φοβόμαστε την μοναξιά -την λατρεύουμε, μας λείπει, την διατηρούμε και την τρέφουμε μέχρι να μεγαλώσει και να γίνει ο μυστικός αφράτος μας καναπές που κάπου πάμε και κρύβουμε κι έτσι ανεχόμαστε φαινομενικά καλά την πιο αποπνιχτική συμβίωση, ορίστε λοιπόν το παράδοξο.

 

Είμαστε συγχρόνως ανίκανοι να συνδεθούμε βαθύτερα, παραμένουμε ολομόναχοι, απογοητευμένοι από τους συντρόφους μας που δεν κατάφεραν αυτό που εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε για τους εαυτούς μας.