Αύριο είναι μια άλλη μέρα

Καλές οι διηγήσεις για τη Φολέγανδρο, την καταπληκτική ερημική παραλία στην Ικαρία, τα ξενύχτια και το μαύρισμα στην Άνδρο, εξίσου καλές και οι μνήμες από το πέρασμα στο Κάβο Ντόρο με τα δελφίνια να παιχνιδίζουν ή το ανέβασμα στον Ταΰγετο και όλες οι αναμνήσεις από τα ηλιοβασιλέματα στη Σαντορίνη, αλλά η επόμενη άγραφη σελίδα, πάνω στην οποία θα μετακομίσουν οι επόμενες ιστορίες για ό,τι ονομάζουμε ζωή, περισσότερο ή λιγότερο εντυπωσιακές, θα συμπληρωθεί το Φθινόπωρο.

«Το Φθινόπωρο» έλεγε ένας παλιός φίλος, «… είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση» Θυμήθηκα τα λόγια του, όταν τυχαία χθες πέρασα έξω από το σπίτι που νοίκιαζε παλιά στα Δυτικά, στη Σταυρούπολη. Από εκεί, έναν Σεπτέμβριο κάποτε, ξεκινούσαμε με δύο RD και χανόμασταν στους δρόμους μιας άλλης Θεσσαλονίκης, «ανακαλύπτοντας» τα πιο όμορφα μέρη σε γειτονιές άγνωστες για μένα, παλιά σοκάκια, αυλές και γιαγιάδες που δεν υπάρχουν.

Ο φίλος δεν είχε τύχη και χάθηκε νωρίς. Πέρασαν χρόνια από τότε. Έμειναν οι μνήμες. Μια εικόνα ποτέ δεν θα αφήσει να ξεχαστεί όσα έζησες με κάποιους ανθρώπους. Μια λέξη που ειπώθηκε, πάντα κάτι θα θυμίζει. Απομένει να αναρωτιέσαι με μια γκριμάτσα και ένα σφίξιμο στο στομάχι γιατί το μυαλό μπερδεύοντας τις μνήμες με το παρόν, εξακολουθεί να γυρίζει στο παρελθόν και αυτό να κυριαρχεί στην επικοινωνία με το σήμερα.

Λένε ότι το Φθινόπωρο είναι ίσως η πλέον κατάλληλη εποχή για νέο ξεκίνημα.«Αύριο είναι μια άλλη μέρα». Ναι… αν είσαι η Σκάρλετ Ο’ Χάρα στο «Όσα παίρνει ο Άνεμος» θα τα καταφέρεις! Στις ταινίες πάντα οι κινηματογραφικές Σκάρλετ τα καταφέρνουν. Επιβιώνουν μετά από φωτιές, εμφυλίους και τραγικούς χωρισμούς. Στην αληθινή ζωή; Εκεί υπάρχουν απώλειες, κάποιοι προχωρούν με το δικό τους τρόπο κουβαλώντας πάθη, χωρισμούς, τρέλα, γεύση ήττας, παραλήρημα, βραχνούς δαίμονες, ποίηση, θάνατο, παρακμή, απληστία για ζωή, διαφθορά, προδοσία, πόνο. Σκληρά και ωμά συναισθήματα, με ύψος, βάθος, όγκο και ενέργεια φερμένη από πολλούς αιώνες. Προχωρούν όμως, έστω και έτσι. Λάμπει η αξιοπρέπειά τους και ο σεβασμός πρώτα από όλα για τη δική τους ζωή και για όσους είναι γύρω τους. «Είμαι ζωή που θέλει να ζήσει, εν μέσω ζωής που θέλει να ζήσει» (Σβάιτσερ, 1953 Νόμπελ Ειρήνης, για τη φιλοσοφία του περί σεβασμού της ζωής).

Όποιος εξακολουθεί να αναπολεί τις μέρες που ήταν καλοκαίρι και αν τίποτε δεν τον πείθει πως κάθε μέρα, όποια εποχή και να τρέχει, με σύννεφα ή με ήλιο, με ζόρια και με ποινές, πως αξίζει όσο τίποτε άλλο, μπορείς να το δει και από μια άλλη οπτική. Ας αναποδογυρίσει τον κόσμο να ζήσει την άλλη πλευρά του, εκεί που οι επόμενες μέρες ανήκουν σε έναν Ανοιξιάτικο, Αυστραλέζικο Σεπτέμβρη, όπου μπουμπούκια, πεταλούδες, καγκουρό ανακαλύπτουν ξανά με την ίδια πρωτόγνωρη έκπληξη, τη χαρά της ζωής όπως αυτή μεταφράζεται στην Αλληγορία της Άνοιξης (La Primavera), του Μποτιτσέλι. Φέρε μια γύρα την υδρόγειο και έφτασες Αυστραλία. Μια ιδέα είναι, άλλωστε είπαμε  αύριο είναι μια άλλη μερα!

Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr