“Να μας πούνε επιτέλους ποιος φταίει εδώ που φτάσαμε” έλεγε αγανακτισμένη η δημοσιογράφος του «σοβαρού» κρατικού ραδιοσταθμού εκείνο το πρωί πριν λίγες μέρες… και αυτή η ερώτηση κόλλησε σαν τσίχλα στον εγκέφαλο. Ναι, σκεφτόμουν, εκεί στην Ελληνική Ραδιοφωνία δεν έχετε ιδέα ποιος φταίει… Γενικά κανείς δημοσιογράφος από όλους εσάς που έχετε ενημερωτικές εκπομπές και δουλεύετε σε εφημερίδες, τηλεοπτικά κανάλια, δεν ξέρει ποιος φταίει. Πράγματα πρωτόγνωρα όσα συμβαίνουν σήμερα, εσείς πετούσατε χαρταετό αυτά τα χρόνια.
Πριν μερικά χρόνια, είχα διαβάσει τυχαία σε μια εφημερίδα για τη μεγάλη κινητοποίηση που ξεσηκώθηκε όταν σε μια κρατική υπηρεσία ανακάλυψαν πως γύρω στα δέκα άτομα που είχαν διοριστεί, είχαν πλαστά πιστοποιητικά και ανύπαρκτους τίτλους σπουδών και η διοίκηση ξεκίνησε τη διαδικασία να τους απομακρύνουν. Όμως οι συνδικαλιστές έφριξαν μπροστά στο σκάνδαλο να απολυθούν εργαζόμενοι και με λαϊκούς αγώνες καταφέρανε να ανατρέψουνε την απόφαση.
Στο στενό μου κύκλο έχω 7 άτομα που δουλεύουν σήμερα στο δημόσιο σε διάφορες υπηρεσίες. Για να είμαι ακριβής, ο ένας δουλεύει σαν σκυλί, ένας δεύτερος το παλεύει και οι υπόλοιποι πέντε ευθαρσώς ομολογούνε πως δεν κουνάνε ούτε το δαχτυλάκι τους στις 3-4 ώρες που δίνουν το παρών αλλά αναζητούνε τρόπους να περάσουν την ώρα τους. Όπως σε κάθε δουλειά, παντού υπάρχουν οι φιλότιμοι και αυτοί που λουφάρουν, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο.
Σήμερα αντιμετωπίζουμε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της χώρας μας, το ζήτημα όμως είναι ποια είναι η θέση που παίρνουμε απέναντι σ’ αυτό το ζήτημα. Εκεί έρχεται να συντρέξει το επίπεδο και η παιδεία που έχουμε. Το πιο εύκολο είναι να βρούμε ενόχους. Αυτούς τους άλλους. Πάντα οι άλλοι φταίνε, το κράτος, η κυβέρνηση, οι πολιτικοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι έχοντες, οι κατέχοντες, το ξένο κεφάλαιο, οι κερδοσκόποι, τα λαμόγια, οι μεγάλες επιχειρήσεις, οι αγρότες, όλοι οι άλλοι…
Εμείς τι ρόλο παίξαμε σ αυτή την κρίση; Εμείς οι ίδιοι, που λαδώνουμε, που δεν ανοίγουμε το στόμα μας, δεν διαμαρτυρόμαστε όταν βλέπουμε κάποιους να προσφέρουν λιγότερη δουλειά από αυτή για την οποία πληρώνονται, απέχουμε, ψηφίζουμε, αδιαφορούμε για το γενικό συμφέρον, δίνουμε φακελάκια ώστε να πάρουμε τη θέση κάποιου άλλου δυστυχή, διαγράφουμε τα πρόστιμά μας, βάζουμε μέσο για να εξασφαλίσουμε καλύτερα σχολεία στα παιδιά μας, κλέβουμε στις εξετάσεις, κάνουμε τα στραβά μάτια και κυρίως, είμαστε τόσο πορωμένοι που αδυνατούμε να δούμε ο καθένας μας αποκλειστικά τις δικές του προσωπικές ευθύνες.
Δεν με ενδιαφέρει πόσα παίρνει ένας εργαζόμενος στο δημόσιο τομέα, ο μεγαλογιατρός ή πόσα είναι τα χρήματα που θα εισπράξει η μεγάλη εταιρεία από ένα δρόμο ή ένα έργο που θα κάνει, αλλά αν τα χρήματα αυτά που ανήκουν στο δημόσιο και τα πληρώνουμε όλοι μας, αντικατοπτρίζουν στην πραγματικότητα την αξία και τη ποιότητα του έργου. Και όλα αυτά συγκρινόμενα με τη δουλειά που παράγει ο ιδιωτικός υπάλληλος των 700 ευρώ. Απλά αυτό, τίποτε άλλο.
Δυστυχώς για μια ακόμη φορά διαπιστώνουμε ότι όλη αυτή η νοοτροπία του «να μας πείτε ποιος φταίει» δείχνει ξεκάθαρα ότι το αληθινά μεγάλο πρόβλημα δεν είναι το δημόσιο χρέος… Δεν υπάρχεικαμία ελπίδα για σωτηρία αν δεν εννοήσουμε ότι σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, όλα τα κακά στη ζωή μας ξεκινάνε πρώτα από εμάς τους ίδιους.
(Και βέβαια, αντί να εναντιωθούμε στη σάπια νοοτροπία που λίγο-πολύ όλοι κουβαλάμε μέσα μας, το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσαμε σήμερα να κάνουμε είναι, να στραφούμε επιλεκτικά εναντίον συγκεκριμένων ομάδων. Όπως π.χ. των δημοσίων υπαλλήλων.)
Σπύρος Σαρανταένας
ss@citymedia.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
