Σκηνοθέτησε την παράσταση του έργου «Ορφανά» του Ντέννις Κέλλυ, που μετά την επιτυχημένη πορεία του στην Αθήνα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου έρχεται και στη Θεσσαλονίκη από τις 18 Ιανουαρίου και για περιορισμένες παραστάσεις στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς Μελίνα Μερκούρη. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος έδωσε συνέντευξη στον Σωτήρη Ζήκο, αρχισυντάκτη του περιοδικού CITY.
Ποια είναι η υπόθεση και τα πρόσωπα του έργου;
Η Έλεν και ο Ντάννυ ζουν προστατευμένοι στη θαλπωρή της οικογένειάς τους. Όμως ο έξω κόσμος θα εισβάλει μια μέρα βίαια στη ζωή τους, όταν θα εμφανιστεί μπροστά τους ο αδελφός της Έλεν, ο Λίαμ. Βουτηγμένος στα αίματα. Ο Λίαμ τους λέει πως προσπάθησε να βοηθήσει έναν τραυματισμένο, καθώς προχωρά όμως η αφήγησή του, γίνεται φανερό πως είναι πολύ περισσότερο μπλεγμένος στην ιστορία.
Τι στάση θα κρατήσει το ζευγάρι;
Στην προσπάθεια να προστατέψουν τον «δικό τους άνθρωπο», την οικογένειά τους, η μια λάθος επιλογή ακολουθεί την άλλη, σαρώνοντας το γάμο τους και όλες τις βεβαιότητες της ζωής τους. Πέρα από την πλοκή σε ποιες άλλες θεματικές διαστάσεις ανοίγεται το έργο; Το έργο μιλάει για θέματα ηθικής, για το καλό και το κακό, μέσα από μια ιστορία ανθρώπινων, ενδοοικογενειακών σχέσεων. Αλλά καθώς η οικογένεια είναι κομμάτι της κοινωνίας, ο πυρήνας της, κι η ιστορία είναι τοποθετημένη στην πόλη, δεν μπορεί παρά να μιλήσει και για τη σύγχρονη κοινωνία και την πόλη, που ζει μέσα στο φόβο, και για τη βία που παράγει ο φόβος, βία που θύματά της δεν είναι μόνο οι ντόπιοι κάτοικοι (γι’ αυτό το θέμα γίνεται πολύ συχνά λόγος) αλλά και οι ξένοι. Αυτή τη βία την κρύβουμε, είναι μια γκρίζα ζώνη της αστικής (και όχι μόνο) ζωής. Ο ρατσισμός.
Πώς το ανακαλύψατε ως έργο και το επιλέξατε;
Δεν είναι τόσο δύσκολο να μυριστείς ποιες είναι οι ενδιαφέρουσες καινούριες φωνές, ποια είναι τα δυνατά καινούρια έργα. Δε χρειάζεται να πηγαίνεις στο Λονδίνο για καλλιτεχνική ενημέρωση, όπως γινόταν πιο παλιά. Αρκεί να παρακολουθείς μέσω ίντερνετ ποια έργα ανεβαίνουν σε θέατρα που έχουν κάποια σχέση με το δικό σου, να διαβάζεις κριτικές, να παραγγέλνεις και να διαβάζεις τα κείμενα. Προσωπικά μ’ ενδιαφέρουν τα έργα που γράφονται γι’ αυτό που συμβαίνει σήμερα, η πραγματικότητα να ανεβαίνει ζεστή στη σκηνή. Το συγκεκριμένο έργο, τα «Ορφανά», είναι σαν να γράφτηκε στην Αθήνα, σαν να διαδραματίζεται στην Πλατεία Βικτωρίας ή στον Άγιο Παντελεήμονα. Μακάρι και οι συγγραφείς στην Ελλάδα να μπορέσουν να φέρουν στη σκηνή όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας σήμερα και φέρνουν τη ζωή μας τα πάνω κάτω.
Ο Ντέννις Κέλλυ είναι ιρλανδικής καταγωγής και γεννήθηκε το 1970 στο Λονδίνο. Δεν είναι παιδί του κολεγίου. Στα 16 του παράτησε το σχολείο και έκανε διάφορες δουλειές, αρκετά χρόνια αργότερα ανακάλυψε το θέατρο σε μια συνοικιακή θεατρική ομάδα και κοντά στα τριάντα πήγε στο πανεπιστήμιο και το σπούδασε. Τα έργα του ξεχώρισαν από την αρχή και άρχισαν να μαζεύουν βραβεία, όχι μόνο στην Αγγλία. Τα «Ορφανά» κέρδισαν δύο βραβεία νέου έργου στο Εδιμβούργο το 2009: το Fringe First και το Herald Angel. Την ίδια χρονιά ανακηρύχτηκε ο καλύτερος ξένος θεατρικός συγγραφέας από το έγκυρο γερμανικό περιοδικό Theater heute. Tα έργα του παίζονται όχι μόνο σε όλη την Ευρώπη, αλλά τουλάχιστον σε 4 από τις 5 ηπείρους. Τα «Ορφανά», εκτός από Ευρώπη κι Αμερική, έχουν παιχτεί, αν θυμάμαι καλά, και στην Αυστραλία, στην Ιαπωνία και στο Χονγκ Κονγκ.
Ποια σκηνοθετική γραμμή ακολουθήσατε για να επικοινωνήσετε το αίσθημα και τα θέματα με το ελληνικό κοινό;
Πρόκειται για ένα νέο πολιτικό θέατρο λόγου, που βασίζεται στους χαρακτήρες και στις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους. Ένα δυνατό κείμενο που σε πιάνει από την πρώτη στιγμή και σε ακολουθεί και μετά το χειροκρότημα. Αποφύγαμε καθετί εντυπωσιακό, διακοσμητικό. Τοποθετήσαμε τη δράση μέσα σ’ ένα λευκό δωμάτιο ενός μικροαστικού σπιτιού, σχεδόν αποστειρωμένο, έτσι ώστε αυτά που συμβαίνουν πάνω στη σκηνή να μπορείς να τα παρατηρείς σχεδόν με μεγεθυντικό φακό. Αυτό δεν σημαίνει ότι χάνονται τα συναισθήματα ή το υπόγειο χιούμορ που διατρέχει το έργο. Ο συγγραφέας θέτει πολλά ερωτήματα, που τα αφήνει αναπάντητα, για να τα σκεφτεί ο θεατής. Η σκηνοθεσία δε θέλησε να δώσει τη δική της απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα, αλλά τα κράτησε ανοιχτά, αφήνοντας τα πολλά επίπεδα του έργου να λειτουργήσουν στην ψυχή και στο μυαλό του θεατή. Απ’ όλες τις παραστάσεις μας νομίζω πως είναι αυτή που προκάλεσε τις περισσότερες συζητήσεις στις παρέες, και άνοιξε θέματα στις κριτικές και στα ΜΜΕ.
Ποια ήταν η συνεισφορά των ηθοποιών στο πλάσιμο των χαρακτήρων;
Σ’ αυτά τα έργα έχει μεγάλη σημασία η σωστή διανομή και η επικοινωνία μεταξύ των ηθοποιών. Με τη Μαρία, τον Όμηρο και τον Μιχάλη έχουμε δουλέψει κι άλλες φορές και υπήρξαν και οι τρεις μαθητές μου στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Η πολύχρονη αυτή σχέση είναι πολύτιμη, γιατί υπάρχει μεταξύ μας εμπιστοσύνη και κώδικας επικοινωνίας. Σημαντικό στοιχείο είναι η ατμόσφαιρα ελευθερίας στις πρόβες, που αφήνει χώρο στους ηθοποιούς να κάνουν τις δικές τους προτάσεις και να επεξεργαστούν δημιουργικά τους χαρακτήρες που ενσαρκώνουν. Ο Όμηρος Πουλάκης λόγου χάρη έπλασε έναν εντυπωσιακό παραβατικό αδελφό, σε ένα ρόλο «κόντρα» όπως λέμε στο θέατρο. Έτσι δουλέψαμε και με τη Μαρία Κίτσου και τον Μιχάλη Οικονόμου. Αφήνοντας στην άκρη αυτά που έχουμε ξανακάνει, στα οποία έχουμε δοκιμαστεί με επιτυχία. Μόνο ρισκάροντας κάτι πηγαίνεις ένα βήμα παραπέρα.
Πώς αποφασίσατε να ανεβάζετε παραστάσεις από το ρεπερτόριο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου στη Θεσσαλονίκη;
Η πρώτη μας παραγωγή, ο «Κοινός Λόγος» της Έλλης Παπαδημητρίου, έκανε πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη – Πολιτιστική Πρωτεύουσα το 1987. Μπορεί και να είναι συμβολικό. Έκτοτε, σχεδόν κάθε χρόνο, ανεβάζουμε τις παραγωγές μας στη Θεσσαλονίκη. Αυτές οι επισκέψεις είναι για μένα πολύ ευχάριστα διαλείμματα. Έχω φίλους εδώ, μ’ αρέσει η πόλη, μου φτιάχνει το κέφι, μ’ αρέσει το κοινό της. Κι έτσι θα ήθελα να συνεχίσουμε.
Πώς βλέπετε τα θεατρικά πράγματα στην εποχή της κρίσης;
Ας μη μιλήσω καθόλου για το Υπουργείο Πολιτισμού, που δεν ξέρω τι κάνει σε άλλους τομείς, αλλά για το θέατρο είναι παντελώς ανύπαρκτο. Τα τελευταία 2 χρόνια δεν υπάρχουν επιχορηγήσεις, πολλά θέατρα, και σημαντικά, έχουν κλείσει. Ωστόσο το θεατρικό κοινό επιμένει, έστω κι αν είναι πιο περιορισμένο, κι αυτό είναι παρήγορο. Η εποχή μας έχει ανάγκη την αυτογνωσία, την επικοινωνία, την αλληλεγγύη. Κι όλα αυτά είναι σύμφυτα με το θέατρο. Μέσα σε όλη τη δυσκολία και τη μαυρίλα, υπάρχει και η θετική πλευρά των πραγμάτων, που μπορεί να είναι δημιουργική. Πρέπει να ξανασκεφτούμε γιατί κάνουμε θέατρο, δεν αρκεί η κεκτημένη ταχύτητα και η συνήθεια. Τι έργα διαλέγουμε, με ποιους ανθρώπους συνεργαζόμαστε, με ποιες σχέσεις και σε τι συνθήκες. Σίγουρα πρέπει να αναθεωρήσουμε τον τρόπο της λειτουργίας μας, να γίνουν όλα πιο «ορθολογικά», χωρίς να αλλάξουμε προσανατολισμό. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη.
info:
«Ορφανά» στο θέατρο Μελίνα Μερκούρη στην Καλαμαριά
Από 18 Ιανουαρίου για 15 μόνο παραστάσεις
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
