Bella gerant alii... Tu, felix Austria, nube!

Ακόμη μία έκκληση γιά «επιστροφή τών Ελγινείων εκεί πού ανήκουν» (αλήθεια, ΠΟΥ, τέλος πάντων, ανήκουν;) ακόμη ένα ευγενές, φιλόφρον, χαμογελαστό καί σιδερένιο «νόου» εκ μέρους τών Βρεταννών, ακόμη λίγη πρόσκαιρη, καλοκαιρινή δημοσιότητα τουριστικών ωφελημάτων. Ακόμη ένα κτίριο – χασμωδία στό ενδιαφέρον κακοφώνημα που λέγεται Αθήνα

Ακατάληπτο αυτό το «Bella gerant alii… Tu, felix Austria, nube!», έ; Δέν έχετε άδικο, είναι όντως λατινικό! Ακατανόητο, αλλά μέσα στό τσάϊτγκάϊστ τών ημερών (τήν ώρα πού ο φίλος αναγνώστης θά διαβάζη μέ κνησμό καί ανία περισσή τίς σειρές αυτές, οι Έλληνες θά έχουν ήδη παραχωρήσει στό παγκόσμιο κοινό τής βραδυνής τηλεοπτικής πράϊμ τάϊμ ζώνης ακόμη λίγα δευτερόλεπτα αφύπνισης από τήν πλήξη τής βραδυάς – ωστόσο, οι σειρές
αυτές συντάχθηκαν λίγες ώρες πρίν τό «ηβέντ»).
«Γιά τούς πολέμους άς νοιάζονται άλλοι, εσύ, ευτυχής Αυστρία, γιόρταζε γάμους» – λένε τά λατινικά. Η φράση, αγνώστου πατρότητος, είναι εγνωσμένης τουλάχιστον ισχύος. Άν, αντί τού «Αούστρια», διάβαζε κανείς σήμερα «Γκρέτσια» στήν πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνος, ασφαλώς δέν θά τό εύρισκε καί ασύμβατο πρός τήν πραγματικότητα.
Μέ μερικές διαφορές, φυσικά… Όταν τό ρητό διατυπωνόταν ως εκφράζον περιεχόμενο, η Αυστρία, στηριζόμενη στήν ισχύ της, καί άκοπα, μόνο μέ τή σύναψη βασιλικών καί πριγκηπικών γάμων, επετύγχανε νά περικυκλώση τήν αντίπαλο Γαλλία μέ εδάφη (καί στρατούς) της, από τρείς πλευρές, ενσωματώνοντας τή Φλάνδρα καί τήν Ισπανία. Η φιέστα εξυπηρετούσε τήν πολιτική καί τή στρατηγική.
Στήν Ελλάδα (πάσης στρατηγικής γραφικώς ελλιπούσης), ισχύει τό αντίστροφο:
η πολιτική εξυπηρετεί (μή έχοντας τί άλλο…) τή «φιέστα». Φιέστα διττή, φυσικά! Τή φιέστα τού πόπολου, πού προθύμως αυνα-ρκισσεύεται μέ ψευδαισθήσεις καί παραμυθιάσματα, καί τή φιέστα «εκείνων», τών άλλων, τών ιθυνόντων μας, πού ψοφάνε γιά λίγη εξουσία (καί τά παραφερνάλια αυτής, εννοείται…), έστω καί στά μικρά, ασήμαντα πιά μεγέθη αυτού πού αποκαλούμε όλοι (έτσι, σάν αυτονόητο ή αυτάξιο, χωρίς ντροπή…) «ελληνισμό» καί «ελληνικότητα».
Ακόμη λοιπόν μιά φιέστα, εντυπωσιακή, μέ επισήμους προσκεκλημένους, μέ σμιλεμένα από μπότοξ περίτεχνα χαμόγελα (όχι λιγότερο σιβυλλικά, είναι αλήθεια, από τά αρχαϊκά χαμόγελα τών Κορών, στίς οποίες είναι αφιερωμένο τύποις καί ονόματι τό πάρτυ! Δείτε μερικές από τίς πρέσβειρες
τής μεγαλογκλαμουριάς μας τή στιγμή πού χαμογελούν, καί θά καταλάβετε
τί εννοώ), δήθεν συγκινήσεις γιά «τήν εκπλήρωση τού ονείρου» (πού, γιά νά πώ τήν αλήθεια, ακόμη δέν έχω καταλάβει τίνος όνειρο ήταν, καί, σίγουρα, όχι δικό μου), καί μέ όσα ευτράπελα ή ενδεικτικά ή σφήνες ίσως θά έχουν καταγραφή στή μικρή Ιστορία τής Φιέστας γιά οξυδερκείς παρατηρητές.
Ακόμη μία έκκληση γιά «επιστροφή τών Ελγινείων εκεί πού ανήκουν» (αλήθεια, ΠΟΥ, τέλος πάντων, ανήκουν;) ακόμη ένα ευγενές, φιλόφρον, χαμογελαστό καί σιδερένιο «νόου» εκ μέρους τών Βρεταννών, ακόμη λίγη πρόσκαιρη, καλοκαιρινή δημοσιότητα τουριστικών ωφελημάτων. Ακόμη ένα κτίριο – χασμωδία στό ενδιαφέρον κακοφώνημα που λέγεται Αθήνα.
Καί, μέσα σέ αυτόν τόν (εμφανισιακά κάπως… ημιτελή) Λεβιάθαν, μόνη ανά τούς αιώνες, ασύνδετη μέ τό παρόν της, ασύνδετη καί μέ τό πνεύμα της, ήδη καταναλωτικό προϊόν παγκοσμίου εμβελείας πρωτίστως λόγω τού νέου αμπαλάζ της, η μικρή, άδολη «Πεπλοφόρος»…