«Big in Japan» – Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών | Κριτική Αγγέλα Μάντζιου
Την παράσταση Big in Japan, παρακολουθήσαμε στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών. Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο το οποίο διερευνά σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα επιλέγοντας ως πεδίο εστίασης μια χώρα από το μέλλον, την μακρινή και προηγμένη τεχνολογικά Ιαπωνία.
Ρεαλιστικό έργο με πινελιές ποιητικών και φιλοσοφικών αναφορών-στοχασμών, παρουσιάστηκε διαρθρωμένο σε πέντε αυτοτελείς ιστορίες. Ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με διάφορες οριακές καταστάσεις. Αναζητώντας λύση στα προβλήματα που έχουν να διαχειριστούν, εξετάζοντας μια δίοδο διαφυγής από το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει, συναντούν ηθελημένα ή αθέλητα τους άλλους.
Αυτές τις μοιραίες συναντήσεις ανθρώπων παρακολουθεί το κείμενο της συγγραφέως, στις συσχετίσεις και τις κραδασμιακές μεταπτώσεις αυτής της κοινωνικής έμφυτης τάσης επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης.
Θεματικά στην παράσταση εκτέθηκαν κοινωνικοί-οικονομικοί παράμετροι και αισθηματολογικοί κώδικες, φαινόμενα του σύγχρονου τρόπου ζωής. Η εξαντλητική πολύωρη απρόσωπη εργασία και ο θάνατος νέων ανθρώπων λόγω κόπωσης (δεύτερη ιστορία), η αλλαγή κατεύθυνσης της ζωής ενός ανθρώπου και η εξαφάνιση -απομάκρυνση από το μέχρι πρότινος οικείο περιβάλλον, οικογένεια-επαγγελματική ιδιότητα-φίλοι, (πρώτη ιστορία), η διάψευση των ονείρων λόγω ερωτικής προδοσίας, επιλογή-απόφαση της αυτοκτονίας στο ιερό δάσος (τέταρτη ιστορία), ο εγκλεισμός και η απομόνωση στην δυνάστευση της εικονικής πραγματικότητας για έναν ενήλικο (τρίτη ιστορία), η απόπειρα -επιδίωξη της παραβατικότητας με στόχο τον εγκλεισμό σε σωφρονιστικό ίδρυμα-φυλακή, ως έσχατη σωτήρια επιλογή κάποιων ηλικιωμένων, λόγω κοινωνικών και οικονομικών δυσκολιών (πέμπτη ιστορία).
Σε αυτές τις καταστάσεις συναντήθηκαν οι άνθρωποι και διασταυρώθηκαν οι εμπειρίες τους, καθρεφτισμένες σε έναν αντίλογο ενδιαφέρουσας τροπολογίας. Η παράσταση ξετυλίχτηκε ως σχήμα εφαρμογής μιας μεταφοράς σε συζεύξεις αντιθετικών συγκλίσεων. Με άμεση αναφορά και στο θέατρο (στην τελευταία ιστορία), οι περιπτώσεις χρωματίστηκαν σε τόνους τραγικού κωμικού και αναδείχθηκε η πλοκή των ιστοριών και ο μίτος των συνδέσεων στο κοινωνιολογικό πλαίσιο.
Οι ηθοποιοί της παράστασης υποδέχθηκαν επί σκηνής τους θεατές. Στάθηκαν στα δύο άκρα της σκηνής και μπροστά στο μεγάλο λευκό πανί, ως αλλόκοτες φιγούρες με μάσκες παράξενες, έχοντας στο κέντρο της σκηνής τον διαμεσολαβητή, παρατηρητή των ιστοριών τους, κομπέρ σε ρόλο επεξηγηματικό και καθοδηγητικό του τρόπου της ανάγνωσής τους από τους θεατές. Αυτή ήταν η αρχική συνθήκη της σύστασης ανθρώπινων όντων σε ένα παιχνίδι θεατρικής εμψύχωσης ζητώντας από τους θεατές την συμπάθεια και την απόλαυση της συμμετοχής: -Παράξενες ιστορίες εξωτικές από μια μακρινή χώρα ή μήπως όχι;
Η επιλογή των ηθοποιών -κάποιοι μετείχαν και σε διπλούς ρόλους- αποδείχθηκε ταιριαστή με τις εικόνες των ρεαλιστικών και ποιητικών συνθηκών που αναπτύχθηκαν. Οι ερμηνείες ήταν όλες πειστικές και εξέθεσαν συμπεριφορές εγγεγραμμένες σε ιδιαίτερες χειρονομίες της χώρας αναφοράς (Ιαπωνία: αρχαίοι πολιτισμικοί κώδικες – προηγμένη τεχνολογία, σύγκρουση -εξέλιξη). Συμπυκνώνοντας, σε μια γενικευμένη παραδειγματική δειγματοληψία κοινωνικοπολιτικές-οικονομικές καταστάσεις που επίκεινται ή άλλες που έχουμε δει, ακούσει ή βιώσει στον διασυνδεδεμένο σύγχρονο ψηφιακό κόσμο και στο μέλλον που προοιωνίζεται. (απρόσωπη εργασία, κοινωνικές σχέσεις, έρωτας, μοναξιά, γηρατειά, ευτυχία, αισθήματα, χρήματα, γραφειοκρατία, δεδομένα αλγορίθμων, ψυχαγωγία, θάνατος, φύση, δομημένο περιβάλλον, εικονική πραγματικότητα).
Αυτά τα ψήγματα χειρονομιών, κίνησης, τραγουδιών, ιχνογράφησαν μια θεατρική ατμόσφαιρα ρεαλιστικών και ονειρικών υπομνήσεων και υπονοήσεων, αρχαίου και σύγχρονου τρόπου. Οι ιστορίες αναπτύχθηκαν με ελάχιστα μέσα και αντικείμενα. Μάσκες και πρόσωπα γυμνά, άυλα προσωπεία και προσωπίδες ενδυμάτων, κομμώσεων, εκφράσεων, χειρονομιών και κινήσεων, ανθρώπων που συναντήθηκαν σε φυσικό περιβάλλον ή σε εσωτερικούς ιδιωτικούς, δημόσιους, εργασιακούς χώρους σε προβολές σκηνικών τοπίων τρισδιάστατης κλίμακας. Το κάδρο άνοιξε στην μετωνυμία των συνεπειών μιας μεταφοράς.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών κινήθηκαν σε ένα ενδιαφέρον μεταιχμιακό πεδίο αντιδράσεων, όπως εύστοχα υπογραμμίστηκε και σκηνοθετικά: εγγύτητα και απόσταση, βραδύτητα και ταχύτητα, εσωστρέφεια συστολής, διστακτικότητα αλλά και έκρηξη πιεσμένων θυμικών αντιδράσεων, καθημερινότητα, ιερή υπέρβαση.
Ξεχώρισαν κάποιες ποιοτικές διαβαθμίσεις ερμηνειών. Μας άρεσε η ρεαλιστική σκιαγράφηση των αντιδράσεων των ηλικιωμένων στην ειρωνική και αμφίσημη κρυσταλλική καταγραφή τους από τους δύο ηθοποιούς, πρωταγωνιστές ενός θεατρικού παιχνιδιού αισθημάτων ακριβείας, ισορροπώντας στην κόψη κωμικότητας και δραματικής έντασης. Η ήρεμη επιβολή του μοναχού στην ωραία κίνηση εκφοράς, η συναισθηματική φόρτιση όπως διυλίστηκε στην αξιοπρέπεια και τον πόνο μιας μητέρας αντιμέτωπης με γραφειοκρατικές πρακτικές εταιρειών, στην αντιπαράθεση της διαστελλόμενης έκρηξης μιας νεαρής εργαζόμενης για την απαξίωση των αναλώσιμων ανθρώπων.
Ενδιαφέρουσα ήταν εκείνη η εγκλειστική γκριμάτσα, τόσο απτή και ουσιώδης, στην βίαιη αντιπαράθεση με την σωματική απώθηση-έλξη της καταλυτικής δύναμης των ενστίκτων, όπως εκφράστηκε από την επί πληρωμή βοηθό, πάροχο υπηρεσιών, κυκλώνοντας το θέμα από διαφορετικές ηλικιακές οπτικές.
Η αισθηματική, αισθητική μιας πολύπλοκης εσωτερικής διεργασίας, απόφαση ανυπαρξίας για μια νεαρή γκέισα, ταύτιση εκφρασμένη στην ποιητική αιώνια ομορφιά ενός δέντρου, (αρχαίοι μύθοι της μεταμόρφωσης και αλλαγής των όντων), όπως εκφράστηκε διακριτικά στην ντροπαλή έκθεση των συναισθημάτων προς έναν άγνωστο με την επιλογή μιας κάπως άτεχνης κίνησης, η αξιοπρεπής, διστακτική, ειλικρινής εξομολογητική αναδιήγηση μιας εποχής ιδωμένης στην απόφαση απάρνησης και εξαφάνισης, μάθημα ζωής και δώρο ανταλλαγής στην πληρότητα της φυσικής επικοινωνίας…
Τραγούδια, χορός, ψήγματα του παρελθόντος και δείγματα του παρόντος σε μελλοντικές προβολές, κιμονό, μάσκες θεάτρου, ποπ κουλτούρα, φιγούρες των animation και comics, τρισδιάστατοι όγκοι της ρομποτικής, φωτισμοί, ήχοι, λέξεις, έφεραν στο προσκήνιο κάτι από τον εξωτισμό και την μαγεία της Άπω Ανατολής, της χώρας των χρυσανθέμων ή του ανατέλλοντος ηλίου, τόσο μακρινής ως προς το επίπεδο της πολυπλοκότητας-αισθητικής των πολιτισμικών κωδίκων-ιδεογραμμάτων της αυτοκρατορικής περιόδου, της εξέλιξης και των επιτευγμάτων της τεχνολογίας και τόσο οικείας ως προς την επιτάχυνση διάχυσης προϊόντων, αγαθών, υπηρεσιών του τεχνολογικού-ψηφιακού κόσμου. Η παράσταση έκλεισε τον εικονικό κύκλο της με έναν χορό των όντων με τις θεατρικές-ζωόμορφες μάσκες, βήματα μαριονετών στις γραμμές των εφαπτόμενων τομών του παλιού με τον καινούργιο κόσμο.
BIG IN JAPAN
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Σκηνικά – κοστούμια: Κική Γραμματικοπούλου
Σκηνικά: Δανάη Πανά
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Κίνηση: Λένα Μοσχά
Φωτισμοί – Βίντεο: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Σχεδιασμός – Κατασκευή μασκών: Μάρθα Φωκά
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Λούβαρη Φασόη
Οργάνωση παραγωγής: Μαρίνα Χατζηιωάννου
Θεατρικό μακιγιάζ: Μαντώ Καμάρα
Φωτογραφίες: Mike Rafail (That Long Black Cloud)
Ηθοποιοί: Ιορδάνης Αϊβάζογλου (Μοναχός), Ιωάννα Δεμερτζίδου (Σεσίλ), Εμμανουέλα Καμπίτση (Έμμα, Νέα στο σούπερ μάρκετ), Αίγλη Κατσίκη (Φίλιπ, Γυναίκα), Ιωάννα Παγιατάκη (Μάγια, Μανού), Βασίλης Σπυρόπουλος (Νάγκο), Χρίστος Στυλιανού (Ο γέρος), Γιάννης Τομάζος (Υπάλληλος, Νέος στο σούπερ μάρκετ, Κομπέρ), Κωνσταντίνος Χατζησάββας (Ρον, Ο λίγο πιο μεγάλος γέρος)
Έκτακτες αντικαταστάσεις: Ελένη Γιαννούση, Μαρία Καραμήτρη, Χρήστος Παπαδημητρίου
«Big in Japan» – Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών | Κριτική Αγγέλα Μάντζιου
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
