Μια συμπαραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης και της Ελληνικής Θεαμάτων, το πολυβραβευμένο, στο εξωτερικό, μιούζικαλ Chicago, την επονομαζόμενη «Rolls Royce των musicals», παρακολουθήσαμε και απολαύσαμε πριν λίγες μέρες, σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή, ενός μαιτρ, εδώ και πολλά χρόνια στη χώρα μας, του είδους.
Αυτό που κάνει την παράσταση να ξεχωρίζει δεν είναι η «ιστορία» που «κουβαλά» -το κοινό της πόλης μας δεν «έλκεται» από τέτοια πραγματικά ή άτυπα βραβεία και προϊστορίες- αλλά το γεγονός ότι είδαμε, για πρώτη φορά, γνωστούς από την ελληνική τηλεόραση και υπόλοιπο star-system ηθοποιούς όπως οι Σμαράγδα Καρύδη, Τάνια Τρύπη, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Αντώνης Λουδάρος, Μαρινέλλα, να ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα και πανεύκολα κλισέ του χαζοκουτιού στα οποία μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια και να ανεβαίνουν πολλές δύσκολες «κλίμακες» υποκριτικής, χορού, τραγουδιού. Τους είδαμε δηλαδή όχι μόνο να παίζουν θέατρο, αλλά να μετατρέπονται σε δεξιοτέχνες και εκπληκτικούς περφόρμερς όλων των αντίστοιχων Τεχνών. Ο πολύπειρος χορογράφος Φωκάς Ευαγγελινός κατάφερε, μάλλον, να τους πείσει ότι μπορούν να χορέψουν σαν επαγγελματίες και τους υπέβαλλε, σίγουρα, σε εξοντωτικές πρόβες, «οδηγώντας» τους σε πολύ δύσκολα καλλιτεχνικά «μονοπάτια» και εξαιρετικά αποτελέσματα, τόσο που και οι ίδιοι θα θυμούνται για πολλά χρόνια αργότερα. Οφείλουμε να αναφέρουμε, αρχικά, την υπέροχη Σμαράγδα Καρύδη, η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, στα δυο σόλο της έφτασε σε επίπεδα ανθρώπινης … μαριονέτας, αφήνοντάς μας άφωνους. Αναρωτιόμασταν διαρκώς αν ήταν αυτή –η ταλαντούχα, βεβαίως- που ξέρουμε από την τηλεόραση και τα κάποια περάσματά της από τον κινηματογράφο, ή κάποια πολύπειρη χορεύτρια του θιάσου που την ντουμπλάριζε! Στα ίδια επίπεδα και η εκπληκτική Τάνια Τρύπη, εξαιρετικά ευλύγιστη και πολύ τολμηρή στην κινησιολογία της, τόσο στα σόλο όσο και στα ντουέτα της με την προαναφερθείσα … Μας εξέπληξαν επίσης οι πολύ καλές φωνητικές επιδόσεις και των δυο στα απαιτητικότατα και δοκιμασμένα διεθνώς τραγούδια του μιούζικαλ… Ο Κων. Μαρκουλάκης πολύ πειστικός και αεράτος δικηγόρος του υποκόσμου της εποχής της αμερικάνικης ποτοαπαγόρευσης, δεν περιμέναμε να διαθέτει τόσο καλές φωνητικές και χορευτικές ικανότητες, έστω κι αν αυτές δεν έφτασαν στα επίπεδα των Τρύπη και Καρύδη. Πολύ εκφραστικός στη σκηνή του δικαστηρίου, έξοχη η πολυδιάστατη σκηνική σχέση του με την Σμ. Καρύδη. Ο Αντ. Λουδάρος, τρυφερός και αισθαντικός όπως πάντα, επιβλήθηκε με την στιβαρή του παρουσία και δεν χρειάσθηκε να χορέψει ή τραγουδήσει όσο και οι υπόλοιποι (το επιχείρησε πάντως, με πολύ καλά αποτελέσματα) για να μας πείσει, για άλλη μια φορά, περί του μεγάλου ταλέντου του. ΄Ηταν αρκετές μικρές κινησιολογικές του εκφράσεις (με χέρια και, κυρίως, πρόσωπο), ενώ μας απέδειξε ξανά πως ένας καλός ηθοποιός φαίνεται και από τις σιωπές του… Τέλος, η μεγάλη μας Μαρινέλλα αδικήθηκε από τον ρόλο που της δόθηκε, τον «πρόδωσε» αλλά και προδόθηκε από τις υπερβολικές του απαιτήσεις, την απολαύσαμε όμως στα φωνητικά της τεράστια εκφραστικά μέσα (σε ένα σόλο αλλά και ένα ντουέτο με την Τ. Τρύπη) τα οποία ευχόμαστε να διατηρήσει για πολλά χρόνια ακόμη …
Η δεκαμελής ορχήστρα, τοποθετημένη έξυπνα στο κέντρο και ψηλά-πίσω από τους ηθοποιούς, ήταν εκπληκτική, υπό τη διεύθυνση του εξαιρετικού μαέστρου Αλέξη Πρίφτη (ίσως η παρουσία του να μην ήταν, σκηνικά, απαραίτητη, πριν λίγες μέρες π.χ. είδαμε τον Σταύρο Ξαρχάκο να διευθύνει στο Βασιλικό Θέατρο την ορχήστρα του στα πλάγια και σχεδόν αόρατος!). Τις μουσικές επιδόσεις αυτής της ορχήστρας (με μουσικούς αλάνθαστους, ακόμη και στην παραμικρή νότα) θα ζήλευαν, σίγουρα, πολλές άλλες αντίστοιχες ξένες
Το σκηνικό περιβάλλον των Γιώργου Γαβαλά και Γιάννη Μουρίκη βοήθησε τους ηθοποιούς και όλους τους χορευτές να κινηθούν άνετα μέσα στο χώρο, ενώ μας εντυπωσίασαν οι κρυμμένοι φωτισμοί του, αυτοί που προσέδωσαν μια μαγική ποικιλία στο γενικότερο εικαστικό σύνολο (χρώματα γραμμών σε μπλε και κόκκινο σε όλο το μήκος, ύψος και πλάτος του σκηνικού, που εναλλάσσονταν σε σωστές δόσεις και καλούς ρυθμούς ανάλογα με την δραματουργική εξέλιξη). Ακόμη και στα πάμπολλα, γρήγορα ανεβοκατεβάσματα των ηθοποιών και χορευτών, οι σκάλες απεδείχθησαν άνετες και βολικές, καθόλου δε, επικίνδυνες … Μας εντυπωσίασαν επίσης, τα μικρά περίπου 20 λαμπερά φώτα που αναβόσβηναν πίσω από τους μουσικούς, σε σωστά δοσμένες δραματουργικά στιγμές.
Οι χορευτές όλοι εξαιρετικοί, οι πιο πολλοί από αυτούς τραγουδούσαν εξαίσια και ταυτόχρονα με τα χορευτικά που εκτελούσαν, αποδεικνύοντας πως τέτοιοι, υψηλού επιπέδου καλλιτέχνες, δεν έχουν να φοβηθούν καμία σύγκριση με αυτούς των Φολί Μπερζέρ και Λίντο …
Τα κοστούμια της διεθνούς μας Ντένης Βαχλιώτη, φανταχτερά, πολυποίκιλα, αλλά και άνετα στα χορευτικά νούμερα, εφάμιλλα τόσο του ίδιου του ιστορικού μιούζικαλ όσο και της εντυπωσιακής σκηνοθετικής αντίληψης του Φασουλή.
Μακάρι το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης να μας φέρνει τακτικά αντίστοιχες παραγωγές, που νομίζουμε πως αξίζουμε να βλέπουμε πιο συχνά, με την ελπίδα κάποιες φορές να μην είναι …. παραδοτέες από Αθήνα, αλλά να παράγονται εδώ και η πρωτεύουσα, μοιραία, να τις βλέπει σε δεύτερη φάση …
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
Ακολουθείστε το Cityportal.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα τελευταία νέα
Cityportal.gr Live ενημέρωση: O κορωνοϊός λεπτό προς λεπτό στην Ελλάδα και παγκοσμίως