Η απερχόμενη δημοτική αρχή ήθελε να αφήσει καλή εντύπωση, λίγο πριν παραδώσει τα σκήπτρα, γι’ αυτό φρόντισε να τοποθετήσει σε κάθε πλατεία της πόλης κι από μια φάτνη, ολοφώτιστη και πλήρως στολισμένη. Όλοι οι πολίτες το πρόσεξαν, όλοι το σχολίαζαν ποικιλοτρόπως, μα τα μικρά παιδιά είναι εκείνα που πραγματικά το χάρηκαν, αφού απολάμβαναν με την ψυχή τους να φωτογραφίζονται με τους Τρεις Μάγους, το Θείο Βρέφος, τα προβατάκια, κτλ.
Ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο, το να γεμίσουν δηλαδή όλες οι γειτονιές σε μια πόλη με μία εορταστική φάτνη. Όχι μόνο οι κάτοικοι της πόλης αλλά και επισκέπτες ή περαστικοί είχαν να λένε για την ευφάνταστη, γιορταστική διακόσμηση στην πόλη. Από συνοικία σε συνοικία, μικροί και μεγάλοι περιφέρονταν προκειμένου να θαυμάσουν έναν ξεχωριστό Ιωσήφ, ένα διαφορετικό Βρέφος, μια αλλιώτικη αναπαράσταση των Μάγων, κτλ.
Όμως, για μια στιγμή: υπάρχει μια πλατεία, όχι κεντρική, κοντά στον σταθμό των τρένων, η οποία στέκει με μια γυμνή φάτνη στο κέντρο˙ πιθανόν έχουν κλαπεί οι πρωταγωνιστές της, ή μπορεί και να έχουν λησμονηθεί από τις αρχές του δήμου, καθότι πρόκειται για περιοχή κάπως υποβαθμισμένη, μη εμπορική, άρα χωρίς να βρίσκεται ποτέ στις προτεραιότητες της δημοτικής αρχής. Περιμετρικά της εν λόγω πλατείας, τυχαίνει να διαμένουν 4 γυναίκες, άκρως δυναμικές και απρόσμενα ξεχωριστές, που η καθεμιά τους διασχίζει την πλατεία, καθημερινά σχεδόν.
Η πρώτη είναι η Βάσια, γνωστή φιλόλογος με πάμπολλα ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά λυκείου, την οποία όλη τη χρονιά την βλέπεις να περπατά γοργά κρατώντας τάμπλετ και τετράδια παραμάσχαλα, φορώντας κολλητά τζιν και σκουρόχρωμες μπλούζες˙ η ίδια δηλώνει μελαγχολική και λάτρης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Η δεύτερη είναι η Κωνστάντω, μια γυμνασμένη περσόνα, η οποία επιδίδεται εντατικά σε παραδοσιακούς χορούς και ασκήσεις αεροβικές˙ η ίδια νιώθει μελαγχολική και δεν ξεχνά να περνά από την πλατεία καθότι της αρέσει να πηγαίνει να νοικιάζει κινηματογραφικές ταινίες-διαμάντια σε dvd.
Η τρίτη είναι η Λένα, μια αέρινη ζωγράφος με σοφιστικέ γυαλάκια και πορτοκαλί μαλλί, η οποία ασταμάτητα φροντίζει να συμμετέχει σε εκθέσεις τέχνης, είτε ζωγραφικής είτε ψηφιδωτού, έτσι θα την πετύχετε να κρατά σχέδια ή πίνακες όταν περνά από την πλατεία έχοντας μελαγχολική έκφραση κι ένα χαμόγελο πολλά υποσχόμενο.
Η τέταρτη είναι η Έβελιν, ένας ξανθός δίμετρος άγγελος, με ξενόφερτη αύρα, δεν γνωρίζει κανείς από πού κατάγεται, η ίδια προτιμά να βολτάρει ανιχνεύοντας κάθε δρομάκι, κάθε γωνιά της πόλης, με βάδισμα ολίγο μελαγχολικό, ένα την παρατηρήσεις καλά˙ συνήθως κάθεται μόνη της σε καφέ και διαβάζει Ρώσους λογοτέχνες, από το πρωτότυπο μάλιστα κείμενο.
Οι μέρες κυλούσαν λοιπόν, τα Χριστούγεννα πλησιάζανε, ουδείς όμως κοίταζε να δει τι θα γίνει με την ανολοκλήρωτη φάτνη. Με αποτέλεσμα, η ευρύτερη περιοχή στο σιδηροδρομικό σταθμό να μην θυμίζει σε τίποτα Χριστούγεννα, κάτι που πρόσεξαν κι οι ηρωίδες μας: Βάσια, Κωνστάντω, Λένα, Έβελιν.
Συγκεκριμένα, η κουλτουριάρα Βάσια, στις κενές ώρες μεταξύ των μαθημάτων της, αναζητούσε κατάστημα που να πουλάει κάτι χριστουγεννιάτικο σχετικό με φάτνη. Η χορευταρού Κωνστάντω, ψάχνοντας σε ντουλάπια και μπαούλα στο πατρικό της, είναι σίγουρη πως θα βρει πραγματάκια ώστε να στολίσει την φάτνη στην πλατεία. Η πορτοκαλομαλλούσα Λένα δεν έχει αφήσει γκαλερί ή αποθήκη πολυκαταστήματος σε όλη την πόλη που να μην έχει ξεψαχνίσει ώστε να ξετρυπώσει κάτι για την φάτνη.
Τέλος, η πάντα σε νιρβάνα Έβελιν, έχει πάρει τηλέφωνο σε ένα τσούρμο από γνωστούς και φίλους ούτως ώστε να την προμηθεύσουν με περισσευάμενα στολίδια, κατάλληλα για την φάτνη. Όλες οι πρωταγωνίστριες μας, με άλλα λόγια, έχουν κινήσει γη και ουρανό, για χάρη της άδειας φάτνης.
Άγιες μέρες ζύγωσαν άλλωστε, καλό είναι να ξεχειλίζει και αγιότητα οπουδήποτε και με κάθε τρόπο. Ώσπου, παραμονή Χριστουγέννων, ξάφνου και χωρίς να γίνει μαζικά αντιληπτό, η πλατεία με την άδεια φάτνη δείχνει να έχει γεμίσει από παρουσίες, λιτές μεν, όχι αδιάφορες δε. Στη μέση βρίσκεται ένα πάνινο καλάθι με μια κούκλα-μωρό, ένα ανθρωπάκι πλαστικό ως Ιωσήφ, ντυμένος με μάλλινη κάπα, μια γυναικεία φιγούρα με μαντήλα σε μορφή ψηφιδωτού, 3 κούκλες με μαντήλες αραβικές καβάλα πάνω σε καμήλες, 2 προβατάκια, ένα γαϊδουράκι: έτοιμοι οι πρωταγωνιστές για την χαρμόσυνη εορτή.
Μέχρι που κάποιος οδοκαθαριστής τυχαίνει να περάσει από εκεί και να σταθεί με απορία για το πότε πρόλαβε ο δήμος να γεμίσει τη φάτνη, αφού εκείνος κάθε μέρα σκουπίζει την περιοχή. Πλησιάζει, ρίχνει μια εξονυχιστική ματιά σε όλη τη φάτνη και χαμογελά με την επιγραφή made in China κάτω από κάθε αντικείμενο της φάτνης, σκεφτόμενος πως είναι η ακρίβεια των ημερών που οδήγησε στην λύση των κινέζικων απομιμήσεων: “Σα δεν ντρέπονται”, μονολογεί, και σπεύδει να φέρει κάτι πεταμένα λαμπάκια που βρήκε, μήπως φωτίσουν λίγο τη φάτνη. Ναί, το θαύμα έγινε, η φάτνη πανηγυρικά πλέον υποδέχεται τις άγιες μέρες.
Την άλλη μέρα το πρωί, ένας συνταξιούχος, στο δρόμο του για τον φούρνο, περνά μέσα από την πλατεία, όταν κατά λάθος κλωτσάει ένα ορθογώνιο κουτάκι από λαμπιόνια, σκύβει να το μαζέψει κι η ματιά του πέφτει στην επιγραφή made in China: “Άιντε. Εισαγόμενα κάναμε και τα Χριστούγεννα. Του χρόνου ας γίνουν επιτέλους εξαγόμενα έστω για μια φορά”, αναφωνεί ο συμπαθής ηλικιωμένος – Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένο το Νέο Έτος, στα κινεζικά είναι 圣诞快乐，新年快乐！
Ζιώγας Απόστολος
(βιολόγος)
Άρθρα | Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2023 | Φωτογραφία από το Pixabay
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
