Club 23.4 | Ντίνος Γιώτης | Εκδόσεις Βακχικόν | Κριτική της Λεύκης Σαραντινού
Μπορεί άραγε ένας έρωτας να διαρκέσει μία ολόκληρη ζωή και να μας ακολουθεί ως τον θάνατο; Γιατί καταλήγουμε τελικά να παντρευόμαστε και να φτιάχνουμε τη ζωή μας με κάποιον που δεν είναι ο έρωτας της ζωής μας, εφόσον έχουμε την επιλογή να πράξουμε το αντίθετο; Για ποιους ακριβώς λόγους οδηγείται εν τέλει κάποιος στην αυτοκτονία; Γιατί οι παρέες της νιότης και των φοιτητικών μας χρόνων είναι καταδικασμένες να διαλυθούν; Τι ακριβώς καθορίζει την περιπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων; Μπορούμε να απωθήσουμε στο βάθος του μυαλού μας όσα ζήσαμε και να τα ξεχάσουμε εντελώς; Πώς γεννιέται ένας μεγάλος έρωτας; Και, τέλος, συνδέεται με κάποιον τρόπο η φιλοσοφία με την επιστήμη;
Το πέμπτο μυθιστόρημα του συγγραφέα Ντίνου Γιώτη με τον τόσο ιδιαίτερο και κάπως παράδοξο τίτλο “Club 23,4”είναι η ιστορία ενός έρωτα που στοίχειωσε μια ανθρώπινη ύπαρξη, μία ιστορία φιλοσοφικής αναζήτησης, μια ιστορία της χαρούμενης και ανέμελης νιότης, αλλά και η ιστορία μιας σφιχτά δεμένης παρέας. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι η μερική βιογραφία του Σένον και της Αταλάντης, του κοριτσιού που αυτός αγάπησε βαθιά από τα μικράτα του.
Ο Σένον και η Αταλάντη γνωρίζονταν από παιδιά, συγκεκριμένα μοιράζονταν από κοινού τις πιο όμορφες παιδικές αναμνήσεις με τις οικογένειές τους. Και οι παιδικές αναμνήσεις μένουν για πάντα, ως γνωστόν, ανεξίτηλα χαραγμένες στο μυαλό μας. Ήταν, επομένως, απολύτως φυσιολογικό να δεθούν τόσο πολύ ο Σένον και η Αταλάντη.
Η αυλαία του μυθιστορήματος ανοίγει με τον μεσήλικα πια Σένον που ζει πλέον εδώ και χρόνια μακριά από την Αταλάντη σε φαινομενική ηρεμία. Ένα εντελώς απρόσμενο τηλεφώνημά της, όμως, και ένα αίτημα για επανασύνδεση αρκούν προκειμένου να επανέλθει αυτή στη ζωή του και να ξετυλίξει από την αρχή το κουβάρι των κοινών τους αναμνήσεων. Αυτές ο συγγραφέας τις παραθέτει με ιδιαίτερη έμφαση στα νεανικά και φοιτητικά χρόνια της Αταλάντης, του Σένον και της φοιτητοπαρέας της Αθήνας, με την οποία μοιράζονταν τις φιλοσοφικές και επιστημονικές τους ανησυχίες.
Γύρω από τον κεντρικό αυτόν ερωτικό άξονα του βιβλίου, αναπτύσσονται, επομένως, αρκετά επιμέρους θέματα, δεμένα αρμονικά μεταξύ τους με μία γλώσσα γλαφυρή και έντονα περιγραφική. Ο συγγραφέας περνάει, συχνά, από το πρώτο του εξομολογητή, στο δεύτερο-όταν ο πρωταγωνιστής απευθύνεται στην Αταλάντη με άκρως ερωτική διάθεση-, αλλά και το τρίτο-το πιο αποστασιοποιημένο- ενικό πρόσωπο.
Η ίδια η Αταλάντη, που εμφανίζεται πάντοτε σαν αερικό στη ζωή του Σένον, διατηρεί μία γοητεία, αλλά και μία αύρα μυστηρίου γύρω από το πρόσωπό της. Τι ήταν τελικά ακριβώς αυτή η γυναίκα που πάντα έφευγε;
«Η Αταλάντη συνήθιζε να φεύγει από το σπίτι της, την οικογένειά της, τους εραστές της, από τον άντρα της, από το παιδί της, από μένα, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ίσως και χωρίς καμία τύψη. Έφευγε και πάντα επέστρεφε αδιαφορώντας αν θα την περιμένουν ή αν με την κίνησή της θα γκρέμιζε μεμιάς και διά παντός ό,τι είχε χτίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Έφευγε για το ταξίδι και επέστρεφε εξαιτίας του νόστου. Χωρίς το πρώτο δεν μπορούσε να υπάρξει η επιθυμία για το δεύτερο και χωρίς το δεύτερο δεν μπορούσε να υπάρξει η ανάγκη για το πρώτο».
Ερωτικό, φιλοσοφικό, ενίοτε περιπετειώδες και μυστηριακό, το “Club 23,4” του Ντίνου Γιώτη είναι ένα μυθιστόρημα αναζήτησης του νοήματος της ζωής, του έρωτα, της πραγματικής φιλίας, της αιώνιας νιότης, αλλά και της ευτυχίας.
Club 23.4 | Ντίνος Γιώτης | Εκδόσεις Βακχικόν | Κριτική της Λεύκης Σαραντινού
Διαβάστε επίσης:
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
