Τή γραφική «ευχή» είδα γιά μιά στιγμή στήν προβαλλόμενη τώρα ταινία «Νιού γήαρ’ς ήβ» (ο πολύς Κούτσερ, έξ Ντέιμι Μούρ κλπ, σφοδρός πολέμιος τών εορτών καί τών σχετικών εκδηλώσεων, σβήνει σέ μιά στιγμή τό H καί τό αντικαθιστά μέ τό CR), καί ξεκαρδίστηκα στά γέλια (η λέξη crap σημαίνει τά ευτελέστερα στερεά υποπροϊόντα τής βιολογίας μας). Καί πάλι όμως…
Τό διαβόητο πρίν τήν έναρξή του 2012, πώς τάχα θά μάς τύχη (Υποθέτοντας βεβαίως ότι κατά τή διάρκειά του ΔΕΝ θά καταστραφή ο κόσμος μας, ΔΕΝ θά συγκρουσθή μέ τή Γή ο πλανήτης Νιμπίρου, δέν θά ξεκινήση η αποκάλυψη, κι ακόμη δέν θά εγκαταλείψουν η Ελένη καί η Λίτσα Πατέρα τά τηλεοπτικά πλατώ);
Μερικά διανοουμενίζοντα μικρολαμόγια πού ξέρω, μέ διαβεβαιώνουν ότι αυτή τή συγκεκριμμένη χρονιά η κρίση θά γιγαντωθή (οποία διορατικότης !), κι ακόμη μέ διαβεβαιώνουν ότι η κρίση αυτή ήταν απαραίτητη, κάτι σάν «κάθαρση» τραγωδίας, ή σάν «έγκλημα καί τιμωρία» κττ (οποίον ψυχικόν σθένος, νά τά βλέπη τόσο ψύχραιμα κανείς τά πράγματα, ιδιαιτέρως μάλιστα όταν έχη φροντίσει προηγουμένως νά διαμοιράση τό ήδη πληθωρικό πουγκί του σέ διάφορα νομίσματα ανά τόν κόσμο), καί, εν τέλει, ότι «η κρίση θά μάς κάνη καλλίτερους ανθρώπους» (αφού ο ευδαιμονισμός τής υπεραφθονίας, λέει, μάς είχε κάνει ατομιστές, κλεισμένους στό καβούκι τής επίπλαστης ευημερίας μας, αδόνητους συναισθηματικά καί τά συναφή. Καί μάλιστα (προσθέτουν οι ίδιοι), θά περνάμε καί καλλίτερα κατά κάποιον τρόπο : η κρίση θά μάς φέρη πιό κοντά, θά αναδείξη νέες αξίες, θά κάνη ουσιαστικώτερες τίς ανθρώπινες σχέσεις, όπως γίνεται πάντα σέ τέτοιες περιπτώσεις. Θά περνάμε τά βράδυα μας σέ ευχάριστες βεγγέρες ίσως, τρώγοντας ψωμί κι εληά, αλλά καί τραγουδώντας καί κάνοντας ατελείωτο χιούμορ, αφού «η φτώχια θέλει καλοπέραση» (αλήθεια, ο πλούτος δηλαδή, ΤΊ ακριβώς θέλει ; ταλαιπώρια 😉
Νά πώ τώρα ότι μέ καλύπτει η αισιοδοξία αυτή πού θέλει τήν ανέχεια νά διαπλάθη ήθη καί χαρακτήρα ; Λυπάμαι, δέν θά συμφωνήσω (καί δέν θά συμφωνήσω, ούτε κάν κι άν τό ακούσω από τά επίσημα χείλη τού Προέδρου τής Δημοκρατίας ή καί τού Σπύρου Παπαδόπουλου, πχ). Γιά νά πώ τήν αλήθεια, η δική μου ταπεινή αντίληψη είναι πως, σέ περιόδους κρίσεων, ο άνθρωπος γίνεται ακόμη πιό ατομιστής, κλείνεται χειρότερα στό καβούκι του, περιφρουρεί περισσότερο τά αποκτήματά του από φόβο μήν τού μισέψουν, η δέ μεμψιμορία οδηγεί συχνά στήν ζηλοφθονία καί εν συνεχεία ευθύς στήν επιθετικότητα, αρχικά μέ τούς διαφορετικούς από αυτόν (ξένους, φτωχότερους, αγνώστους) καί, τελικά, μέ τούς ομοίους του. Άς αφήσουμε τά κουραφέξαλα γιά «ανάδειξη τών υψιπετών ιδιοτήτων τού άνω θρώσκειν» (αυτές είναι γιά τίς περιόδους τών παχειών αγελάδων, καί τυχόν εξαιρέσεις τύπου λαϊκών αναγνωσμάτων ή ταινιών τύπου «παιδί τού λαού» ή «λατέρνα, φτώχια καί φιλότιμο», απλώς επιβεβαιώνουν τόν κανόνα). Κι όσο τά όποια μέτρα θά βαραίνουν, τόσο οι άνθρωποι θά βιώνουν τήν εγκατακρήμνισή τους στήν Α-χαιρ-ουσία εκείνη πού θά τούς κάνη αναίσθητους στήν κάθε χαρά, καί στήν κάθε ουσία, τόσο πιό πολύ θά αργολοιώνουν.
Απαισιόδοξος ; ίσως – καί η αισιοδοξία όμως είναι μήπως κάτι περισσότερο από τήν καταφυγή τών αδυνάμων ; σέ τί ωφελεί επί τού πρακτέου ;
Μόνη αυθεντική παρηγοριά, τό χιούμορ. Δυστυχώς όμως, κι αυτό ακόμη οι Έλληνες διάλεξαν νά τό αναθέσουν σέ αναδόχους, Λάκηδες καί Λούληδες. Πώς νά λειτουργήση κι αυτό περισσότερο από υστερικό σπασμό;
Leo
leonline@hotmail.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
