Δεν είμαι με τους αγανακτισμένους, είμαι με τους άλλους…

Πριν το 1909 όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ήταν μόνιμοι σε κάθε αλλαγή κυβέρνησης που γινοτανε, τους απολύανε. Στη θέση τους ως είθισται οι καινούριοι υπουργοί διόριζαν τους δικούς τους. Οι απολυμένοι μαζεύονταν στη πλατεία που βρισκόταν το υπουργείο Εσωτερικών, και με κλαυθμούς (θρήνους) παρακαλούσαν να τους ξαναπροσλάβουν. Έτσι η πλατεία ονομάστηκε Κλαυθμώνος. Στην αρχή τη λέγανε «πλατεία Αισχύλου». Κατόπιν ονομάστηκε «πλατεία Νομισματοκοπείου» γιατί εκεί ήταν το κτίριο του Νομισματοκοπείου και στη συνέχεια «25ης Μαρτίου», μέχρι που μετονομάστηκε σε «πλατεία Δημοκρατίας» ώσπου να πάρει και επισήμως πλέον το όνομα με το οποίο τη γνώριζαν όλοι, «πλατεία Κλαυθμώνος». Αυτά βέβαια μέχρι τον Ιούνιο του 1989 που μετονομάστηκε σε «πλατεία Εθνικής Συμφιλιώσεως» με την αφορμή των αποκαλυπτηρίων ομώνυμου μνημείου στην πλατεία. O χώρος παραμένει ίδιος, τα ονόματα όμως αλλάζουν συνέχεια. Κάπως έτσι γίνεται όπως φαίνεται σε όλα τα επίπεδα σε αυτή τη χώρα. Παίζουμε με τις λέξεις…

Τι άλλαξε από το 1909 μέχρι σήμερα;
τα προσχήματα, αυτό σίγουρα… θα μπορούσε να πει κάποιος ότι τώρα υπάρχει μονιμότητα στο δημόσιο… ναι αλλά πως διορίστηκαν αυτοί οι μόνιμοι και οι συμβασιούχοι; (πολλοί πρώην συμβασιούχοι μετατράπηκαν σε μόνιμους ότι και να λέγανε οι έρημες οι συμβάσεις). Και παρακαλώ δεν χρειάζονται διαμαρτυρίες από τους λιγοστούς που δικαιωματικά βρίσκονται εκεί που βρίσκονται. Τι δεν άλλαξε… τα μυαλά μας… Ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη αν θα προσβάλω κάποιους αλλά έτσι κι αλλιώς αυτούς τους θεωρώ μια ασήμαντη συνειδητοποιημένη μειοψηφία μέσα στο πλήθος του 1.000.000 αγανακτισμένων.

Έχουμε μια χώρα που μοιάζει με βοδινό κόκαλο που βράζει σε ένα τσουκάλι ενώ η φωτιά δυναμώνει. Ένα κόκαλο που θα μπορούσε να το ονόμαζες και Τιτανικό (το μέγεθος της ιστορίας σε ξεγελά και σου δίνει το δικαίωμα να φαντάζεσαι τη χώρα-κόκαλο σαν να ήταν ένα υπερωκεάνιο). Το βοδινό είναι σαν ιδιότητα που προκύπτει από τη λαϊκή παράδοση. Βόδι ονομάζεις κάποιον που είναι χοντροκέφαλος, βλακίζει και με ανόητες αντιδράσεις αναιρεί την όση δύναμη έχει.

Ένα εκατομμύριο αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, λαός όχι αστεία, η ταινία είναι υπερπαραγωγή… Αυτό δημιουργεί υποθήκες για το μέλλον… όχι όμως αυτό που θα περίμενε να ακούσει κάποιος, δηλαδή το μέλλον της χώρας… Τη μόνη υποθήκη που δημιουργούν αυτές οι συγκεντρώσεις είναι να αλλάξει το όνομα η πλατεία και από πλατεία Συντάγματος να ονομαστεί πλατεία Αγανακτισμένων. Αυτή είναι η πιο ρηξικέλευθη και ρεαλιστική αλλαγή που θα μπορούσε να υπάρξει. Όποιον και να ρωτήσεις για το ποιος φταίει για ότι γίνεται σήμερα, θα σου απαντήσει, οι πολιτικοί…. Ακούς μια κραυγή από όλη τη πλατεία… οι ανίκανοι, οι κλέφτες, τα λαμόγια, προδότες…

Bρε κεφτε ποιος τους ψήφισε αυτούς τους πολιτικούς; Εσύ δεν τους ψηφίζεις κάθε τέσσερα χρόνια; Για τον Έλληνα όμως πάντα φταίνε πρώτα οι άλλοι, αυτός παρασύρεται… Έχουμε σαν λαός τη ροπή να τα ρίχνουμε πάντα στους άλλους. Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι το μνημόνια υπάρχει γιατί χρωστάμε. Αν δεν χρωστούσαμε δεν θα υπήρχαν οι βάρβαροι τόκοι. Χρωστάμε γιατί ξοδεύουμε περισσότερα από αυτά που βγάζουμε, γιατί ποτέ και καμία κυβέρνηση δεν είπε στοπ στις επιδοτήσεις, στα επιδόματα, στις χωματερές που θάβονται τα προϊόντα, στοπ στην ασυδοσία, στις φωτιές που βάζουν οι αγρότες για να επιδοτούνται. Όταν δεν είχε να πληρώσει το δημόσιο, δεν βρέθηκε κανένα κόμμα να πει μη δανείζεστε. Αντίθετα όλοι βολεύτηκαν με τα δανεικά. Ένας λαός με κριτήριο νηπίου με τη Τρίτη εξουσία να λεονταρίζει στα τηλεοπτικά παράθυρα και τους χειροκροτητές να τους αποθεώνουν. Ξαφνικά σήμερα ανακάλυψαν και αυτοί τι γίνεται… Μιλάμε για τόση ξεφτίλα…

Και μιλάμε για αυτόν ακριβώς τον λαό που έστειλε σπίτι του ένα Βενιζέλο που μετέφραζε Θουκυδίδη και λάτρεψε μέχρι παράνοιας έναν Παπανδρέου που χόρευε ζεμπεκιές στα σκυλάδικα πολυτελείας. Μαγκιά! Ένα λαό που φέρνει στην εξουσία τον κάθε φλούφλη που του χαϊδεύει τα αυτιά με υποσχέσεις, άλλωστε αυτό δείχνει να είναι το κουμπί μας… Το ένα εκατομμύριο αγανακτισμένοι (και λίγους λέω) είναι ένα εκατομμύριο (πλην των λιγοστών εξαιρέσεων που άδικα λοιδορούνται μαζί τους, στις λέξεις μου) πρώην ψηφοφόροι του πασοκ της νδ του κκε και των λοιπών κομμάτων…που ένα μαγικό κάνουν σαν να απόκτησαν συνείδηση πολίτη, λες και τους άγγιξε το ραβδάκι της μάγισσας Klein Mein. Μα πρέπει να κλεισουν επιχειρήσεις, πρέπει να απολυθούν οι άχρηστοι και ανίκανοι που συντηρούνται με ενέσεις, πρέπει να κοπούν τα επιδόματα, πρέπει να δουλέψουν οι συνδικαλιστές, πρέπει να χάσουμε όλοι τη βόλεψη μας και κυρίως πρέπει να γίνουν μαζικές απολύσεις στο δημόσιο, έτσι που τον καταντήσαμε τον Τιτανικό μας.

Tίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αν πρώτα δεν αλλάξουν οι νοοτροπίες… και αυτό δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, χρόνια κρατά αυτή η κολόνια… Εδώ και μήνες κυκλοφορεί στο δίκτυο ένας κατάλογος με τα πιο απίστευτα επιδόματα του Ελληνικού δημοσίου… Ένοχος δεν είναι μόνο αυτός που τα δίνει αλλά και αυτός που τα δέχεται, άλλωστε κανείς δεν δίνει αν δεν του ζητήσεις… Αυτοί είμαστε: 10 – Επίδομα προθέρμανσης αυτοκινήτου (ΟΤΕ)
09 – Επίδομα πλυσίματος χεριών (ΟΣΕ)
08 – Επίδομα προπέλας (Λιμενικό)
07 – Επίδομα κεραίας (ΗΣΑΠ)
06 – Μεταφοράς φακέλου (Δημόσιο)
05 – Επίδομα παραλαβής – παράδοσης λεωφορείων.
04 – Επίδομα έγκαιρης προσέλευσης (ΕΘΕΛ)
03 – Επίδομα αποτελεσματικότερης διεκπεραίωσης υποθέσεων (Υπουργείο Δικαιοσύνης)
02 – Επίδομα Φαξ (ΔΕΗ)
01 – ετήσιο επίδομα χρήσης του κυλικείου, παρότι η χρήση των εστιατορίων των εγκαταστάσεων είναι δωρεάν. (Όμιλος Ελληνικών Πετρελαίων) Και φυσικά μέσα σε αυτά δεν περιλαμβάνονται κάτι άλλα τύπου επίδομα καυσόξυλων κλπ που θεωρούνται πιο λάιτ.

Οι πολιτικοί είναι η εικόνα της κοινωνίας, τόσο σάπιοι ή κούφιοι όσοι και εμείς που τους εκλέγουμε. Εν κατακλείδι δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη στη πλειοψηφία από αυτούς που μαζεύονται στις πλατείες. Μη γελιόμαστε, ειρηνικές επαναστάσεις δεν υπάρχουν, αφού οι τράπεζες είναι ακόμη στη θέση τους, δεν υπάρχει πλήρης και γνήσια αγανάκτηση. Αγανακτώ όμως και εγώ με τη σειρά μου γιατί μέσα σε όλα αυτά που γίνονται, σε αυτά που λέγονται και σε όσα δεν λέγονται βρήκαν την ευκαιρία τα διάφορα φασισταριά να πούνε αλήθειες που δεν τολμούν να ψελλίσουν οι άλλοι, τα κομματόσκυλα της αριστεράς και της παρλαπίπας. Όλοι θα υποφέρουμε με τις ελλείψεις που σε βιοτικό επίπεδο υπάρχουν και θα υπάρξουν ακόμη περισσότερες πολύ σύντομα. Μα δεν είδα μέχρι σήμερα παρά ελάχιστους μόνο να υποφέρουν από τη πνευματική και ηθική ορφάνια που υπάρχει. Γι αυτό…

…δεν είμαι με τους αγανακτισμένους, είμαι με τους άλλους… Αυτούς που κάνουν τις προσωπικές επαναστάσεις και υπερβάσεις. Αυτούς που μαζεύουν τα παλιά τους βιβλία για να τα δώσουν στο CITY που ξεκίνησε τον αγώνα του να φτιάξει βιβλιοθήκες για τις φυλακές. Αυτούς που εθελοντικά μετέχουν σε ομάδες διάσωσης. Τους εθελοντές που δίνουν κομμάτια από το χρόνο τους για να συμπαρασταθούν σε άτομα με μειωμένες δυνατότητες. Με τα παιδιά που κάνουν μαθήματα στους μετανάστες. Με αυτούς που δουλεύουν στις κοινότητες απεξάρτησης. Με αυτούς που συμπαραστέκονται τους ανήμπορους. Με αυτούς που δεν σκορπάνε τα λόγια τους στα μεγάλα θα και στις στείρες ιδεολογίες. Με αυτούς που έστω και με χριστιανική λογική βοηθάνε όσους έχουν την ανάγκη τους. Με τα παιδιά που ονειρεύονται έναν άλλο κόσμο και δουλεύουν για αυτό χωρίς προσωπικό όφελος. Ακόμη και με τη κυριούλα που κάθε μέρα παίρνει το λεωφορείο και κάνει μια διαδρομή μια ώρας για να κάνει παρέα σε μια γιαγιά που μένει μόνη της, εγκαταλειμμένη από όλους.

Όχι δεν είμαι με αυτούς που αγανάκτησαν αυτές τις μέρες στο Σύνταγμα, γιατί φοβάμαι ότι αν βολεύανε ή διασφαλίζανε τη πάρτι τους, εκεί θα τελείωναν και όλα για αυτούς.

Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr