Δεν έχω απαντήσεις για όλα...

Εγώ την ελληνίδα γυναίκα την έχω ψηλά. Ψηλά όσο και η μύτη της! Αυτό είπε να ρούφηξε δύο γουλιές freddo cappuccino από αυτόν που μόνο εδώ πίνεις από όλη την Ευρώπη και κυρίως μόνο εδώ πληρώνεις πέντε ευρώ ( αλλά ας μην αρχίσω τη γκρίνια για αυτό το θέμα).

Ο φίλος αυτός ζει στο εξωτερικό και εδώ και ένα χρόνο και στα μεγάλα λιβάδια της Ολλανδίας επανεκτίμησε το κοκορέτσι και την ελληνίδα γυναίκα. Έχουν θηλυκότητα, είναι πιο όμορφες και γενικά ρε παιδί μου είναι ΓΥΝΑΙΚΕΣ. Αυτές οι ξένες είναι πολύ αγγούρες… Αν και είναι κολακευτικό για τη μέση ελληνίδα να χρίζεται γυναίκα με το Γάμα κεφαλαίο, δέχομαι πως ίσως να υπερβάλλει ο εν λόγω φίλος. Φευ όμως… τα ίδια, ελαφρώς παραλλαγμένα άκουσα και από άλλον που ζει στη Αγγλία. Σαν τις ελληνίδες δεν έχει.

Είναι περιποιημένες , καλοντυμένες έχουν φινέτσα και ξέρουν να ντυθούν, ( εγώ που είμαι και γυναίκα δε θα έλεγα τα ίδια για όλες τις ομόφυλες μου, αλλά ας δεχτούμε πως εγώ είμαι και κομπλεξικιά / ζηλιάρα γυναίκα και δε μου παίρνεις εύκολα καλή κουβέντα) διατείνονταν και οι δύο. Και εκεί ακριβώς που μας παίνευαν, έπεφτε η ίδια σκιά στο βλέμμα και των δυό. Τόσο ξινές να μην ήταν, όλα θα ήταν πολύ καλύτερα . «Γιατί ρε κορίτσια όταν σας μιλάμε έχετε τέτοιο ύφος;;» Αυτό με ρώτησαν και οι δύο και τι να απαντήσω;;

Γιατί είμαστε ξινές κορίτσια; Γιατί έχουμε ύφος χιλίων καρδιναλίων όταν κάποιος κοινός θνητός τολμήσει να ρίξει το βλέμμα του πάνω μας;; Μα το έχουμε όντως; Έχει συμβεί και σε σένα δε μπορεί, να σε πλησιάσει κάποιος άγνωστος σε ένα μπαρ και να αρχίσει να σου λέει τα δικά του που μπορεί να είναι από πολύ αδιάφορα μέχρι και καφρίλες και επειδή ήθελες να είσαι ευγενική άκουσες μέχρι που κόντεψες να κοιμηθείς όρθια και όταν αυτό συνέβη για δέκατη φορά, επειδή αποφάσισες πως δε θα γίνεις η ψυχολόγος/εξομολογήτρια/αποδέκτης μαλακίας του κάθε τυπάκου που νομίζει πως έχει κάτι ενδιαφέρον να σου πει και τον έστειλες με συνοπτικές διαδικασίες από κει που ήρθε (όχι και πολύ μακριά εδώ που τα λέμε… στην παρέα του).

Εκεί νομίζω γίνεται το μπέρδεμα. Ο καθένας από την πλευρά του έχει δίκιο. Σου λέει ο άλλος τι γκρινιάζεις κυρά μου πως χάθηκαν οι άντρες; Έρχομαι να σου μιλήσω και από τα μούτρα σου καταλαβαίνω πως είσαι χαμένος χρόνος και σπασμένα νεύρα. Κι εσύ απ την άλλη εσύ τον βλέπεις και λες, να ένας ακόμα που θα μου πει τα ίδια, οπότε και βάζεις τον αυτόματο πιλότο και η γνωριμία σας έχει αποτύχει πριν καν ξεκινήσει. Και πως θα γίνει λοιπόν όλοι αυτοί οι μόνοι του κόσμου να συναντηθούν μεταξύ τους και να σταματήσει η γκρίνια στον πλανήτη που είναι πιο βλαβερή και από την τρύπα του όζοντος ( και χαλάει και το δέρμα, θα το πω ξανά!);;;

Δεν έχω απαντήσεις για όλα (πολύ σε κακόμαθα αγαπητέ αναγνώστη), βρείτε και κάτι μόνοι σας και πείτε μου και μένα τη λύση! Γενικά πάντως, θεωρώ πως καλό είναι να δίνεις την ευκαιρία σε κάθε άνθρωπο που σε πλησιάζει. Μπορεί να μην είναι ο άντρας της ζωής σου αλλά ίσως να έχει κάτι πολύ ενδιαφέρον να σου πει. Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι να σε μάθουν κάτι ακόμα και φαινομενικά θεωρείς πως δεν έχουν τίποτα να σου πουν. Εγώ ας πούμε, το πως αρμέγουν κατσίκες, το έμαθα σε ένα μπαρ στον άγιο Γερμανό Πρεσπών!

Cristin
glosscristin@gmail.com