Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από τη «στιγμή»

Έκλεισα το βιβλίο με το σελιδοδείχτη να σημαδεύει την τελευταία σελίδα που διάβασα. Έπρεπε να φύγω για τη δουλειά, είχα καθυστερήσει. Το βράδυ ξενύχτησα διαβάζοντας… Και αναζητούσα
στη μνήμη από πότε είχα την ευκαιρία να χαθώ στις σελίδες ενός βιβλίου. Αναρωτήθηκα, πόσες φορές άραγε έχεις την τύχη να χάσεις τον κόσμο γύρω σου, να αφοσιωθείς, να απομονωθείς σε κάτι που σε «τραβάει»… Να ξεχάσεις τα πάντα.

Χάνεις την αίσθηση, είναι σαν να πέρασαν αιώνες και ας ήταν μόνο μια νύχτα που πέρασε σε λίγα λεπτά. Χάνεις όσα ήξερες, τις ώρες του ύπνου σου, πιθανόν τις παρέες σου, για να κερδίσεις μια ανώτερη δύναμη που μεταβολίζεται μέσα σου κόβοντας τους δεσμούς μέχρι απόγνωσης από μια τρέχουσα πραγματικότητα. Όταν τα συστατικά δένουν, ανακαλύπτεις τη μυστική συνταγή της απόλαυσης, το ποτήρι της ψυχής το νιώθεις μισογεμάτο… με μπόλικη κανέλα και μοσχοκάρυδο. Αυτή η απόλαυση όμως είναι και αναγέννηση, το ξέσπασμα μιας ιερής λατρείας, μια λαμπαδηφορία μέσα στη νύχτα.

Η επιδερμίδα σου ριγεί, οι ιεραρχίες καταργούνται ή λειτουργούν ανάποδα, ο ζητιάνος βιώνει όσα αδυνατούν να προσφέρουν στον πλούσιο τα πλούτη όλου του κόσμου. Είναι ένα βαθύ φιλί στα χέρια στα ακροδάχτυλα και γίνεται όλος ο κόσμος μια σταλιά. Όλα αυτά μέσα από ένα βιβλίο; Ναι, γιατί όχι; Αυτό δεν επιδιώκεις να κάνεις με ναρκωτικές ουσίες; Να χαθείς από μια πραγματικότητα, για να συναντήσεις τη δική σου ονειρική. Γιατί να καταργήσω ένα χάσιμο που προέκυψε μέσα από μια σελίδα και να εκλογικεύσω τα θέλω μου;

«Αυτή η αίσθηση του να χάνεσαι είναι ένα συχνό φαινόμενο που απαντάται στις νεαρότερες ηλικίες. Χαρακτηριστικό των ευαίσθητων ψυχών, ανόητων 16χρονων κοριτσόπουλων…. ή των αλαφροΐσκιωτων» λέει ο είρων δαίμονας μου και όχι μόνο αυτός….

Εξηγήσεις… καλείσαι διαρκώς να δίνεις εξηγήσεις, γιατί σε πλάνεψαν οι τάδε σελίδες, γιατί εκστασιάστηκες με την ταινία που παίζει.. Επιδιώκοντας να κατανοήσεις, χάνεις το κρυφό νόημα. Επιστρατεύονται οι αυτόκλητοι συμβουλάτορες. Αναλύουν αυτό που εμείς νιώθουμε… Οι γνώμες για το ίδιο βιβλίο, την ίδια ταινία, τον ίδιο άνθρωπο, εκ διαμέτρου αντίθετες με τις δικές μας. Όμως όταν στο μυαλό σου εκτροχιάζεται η λογική και κυριολεκτικά μπαίνεις μέσα στην ταινία σου, στην υπόθεση που διαβάζεις τότε λες αυτή είναι η γλυκιά αμαρτία μου, εδώ θα μείνω. Άλλοι το βάζουν στα πόδια. Ο καθένας αντιδρά διαφορετικά. Λογικό δεν είναι; Αφού έχουμε διαφορετικούς
αποκωδικοποιητές. Όλα υπακούν σε αισθήσεις που δεν ορίζονται σαν μήκος και πλάτος, παρά σαν μια ορθάνοιχτη πόρτα που κάτι ή κάποιος ανοίγει.

Οι περισσότεροι αντιστέκονται με το ρεαλισμό του «να μπορώ να έχω επαφή με γη». Ακολουθώντας όμως την πεπατημένη άλλοτε περπατάς και άλλοτε σέρνεσαι. Έτσι χάνεται η ευκαιρία να πετάξεις! Το μυστικό είναι να αφεθείς, να αιωρείσαι… Να ρουφάς τις εικόνες, τις λέξεις, τους ήχους, σαν βρέφος που πρωτοθηλάζει στο μενεξελί μαστό της μάνας του, ευωδιάζοντας λεβάντα. Μουσική, κείμενα, εικόνες, πεινώ και διψώ για σένα, με πίνεις και σε πίνω. Χωρίς δισταγμό ή ενοχές
υπό τους ήχους των τυμπάνων του νου. Και τι είναι σημαντικότερο… να παραμένεις πιστός στην ασφάλεια, στις γραμμές που χάραξαν χιλιάδες πριν από σένα, ή να προχωράς με παραβάσεις;

«Άλλωστε αυτός είναι ο ορισμός της αληθινής πίστης. Προδίδοντας όλα όσα ξέραμε μέχρι τώρα αποδεχόμαστε αυτό που ψυχανεμιζόμαστε ότι μας αρέσει. Υποθέτουμε ότι είναι η δική μας πραγματικότητα, αλλά δεν μπορούμε να το αποδείξουμε. Η απόλυτη πίστη προκύπτει μέσα από μια σειρά από διαδοχικές προδοσίες και παραβάσεις ορίων. Δεν είναι τα σύνορα που μας όρισαν, αλλά τα όρια του νου που εμείς ορίζουμε. Ξεπερνώντας τα σύνορα και αγγίζοντας την αποχαλίνωση της ψυχής φαίνεται να απελευθερώνεται μια βαθύτερη και 1.000.000 φορές πιο
ουσιαστική αίσθηση για ζωή.

Γιατί αν σε μάγεψε ένα βιβλίο, αν σε καθήλωσε ένας στίχος, κάποτε θα σε πλανέψει το φεγγάρι και κάποια στιγμή θα βρεθείς αντιμέτωπος με ένα διαρκώς και πιο όμορφο πρωινό που θα σε σημαδεύει με πιστόλι στον κρόταφο. Εκείνη τη μαγική στιγμή αυτό είναι η αλήθεια σου, όσο
πρόσκαιρη και αν σου φωνάζει η λογική πως είναι. Γιατί, μερικές φορές, το να ζήσεις κάτι με τη σιγουριά που σου προσφέρει η γνώση του πρόσκαιρου, μπορεί να αποδειχθεί η πιο λυτρωτική απόφαση που έχεις πάρει.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από τη «στιγμή». Όλη μας η ζωή είναι μια αλληλουχία στιγμών. Όποιος μπορέσει να αντιληφθεί την αξία της στιγμής, τίποτα άλλο δεν θα υπάρχει για να πετύχει πια και τίποτα δεν θα υπάρχει πια για να φοβηθεί…». (Hagakure)

Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr