Δήμητρα Ρετσινά – Φωτεινίδου. Άγνωστες Ελληνίδες αγωνίστριες της Κατοχής και της Αντίστασης

Πολλές ήταν οι γυναίκες που κατά τη διάρκεια της τριπλής κατοχής της πατρίδας μας από της δυνάμεις του Άξονα (Γερμανίας, Ιταλίας, Βουλγαρίας) αγωνίστηκαν με σθένος αλλά παραμένουν άγνωστες στο ευρύ κοινό. 

 

Η Μανιάτισσα Ντίνα Μπεχράκη είναι μία από αυτές. Ήταν η διευθύντρια των γυναικείων φυλακών Αβέρωφ. Η εθνική της δράση άρχιζε από την εποχή του ελληνοϊταλικού πολέμου. Κάτω από τις οδηγίες της οι φυλακισμένες γυναίκες επιδόθηκαν στο πλέξιμο μάλλινων για τους φαντάρους. Η φυλακή είχε γίνει ένα απέραντο εργαστήριο πλεκτικής. 

 

Στη διάρκεια της Κατοχής η Ντίνα Μπεχράκη παραμένει στη θέση της υπό τον αυστηρό και συστηματικό έλεγχο του κατακτητή. Κατά εκατοντάδες οδηγούνται στις φυλακές οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, από τις πρώτες μέρες της κατοχής. Η Μπεχράκη αρχίζει την εθνική δράση της. Οργανώνει υπηρεσία με ορισμένα μέλη του προσωπικού στα οποία είχε εμπιστοσύνη, όπως ο γιατρός των φυλακών Γ. Καρτερής, ο γιατρός του Γ? στρατιωτικού νοσοκομείου Παν. Κουμουτζής και πολλές γυναίκες. Για την εξωτερική υπηρεσία χρησιμοποιούνται οι οχτώ αδελφές της και ο γέρος πατέρας της. 

 

Για τις κρατούμενες που ήταν σε απομόνωση η Ντίνα Μπεχράκη άφηνε επίτηδες τα κελιά ξεκλείδωτα και κλείδωναν βιαστικά τις ώρες που θα γινόταν η επιθεώρηση από τους Γερμανούς. Συχνά έπρεπε να ετοιμάσει κατάλογο με τα ονόματα αυτών που θα εξορίζονταν στην Ιταλία ή Γερμανία. Ειδοποιούσε τις κρατούμενες που έμελλαν να φύγουν κι εκείνες έδιναν τις διευθύνσεις για να ειδοποιηθούν οι συγγενείς και οι συνεργάτες τους. Αυτή την αποστολή την αναλάμβαναν οι οχτώ αδελφές της διευθύντριας… 

 

Επίσης φρόντιζε για την επαφή των φυλακισμένων γυναικών με τους συνεργάτες τους, που τους είχαν στις αντρικές φυλακές, στο διπλανό κτίριο. Γιατί έπρεπε να υπάρχει συνεννόηση ώστε στην ανάκριση να μη πέσουν σε αντιφάσεις. Έτσι, καθώς στις γυναικείες φυλακές είχε ανατεθεί το πλύσιμο των ρούχων των ανδρών, μέσα στις τσέπες και στις ραφές των ρούχων κρυβόταν η αλληλογραφία. Για τον ίδιο λόγο η διευθύντρια ζητούσε συχνά κρατουμένους από τις αντρικές φυλακές με το πρόσχημα της αγγαρείας. 

 

Αν κάποιοι άντρες ήταν σε απομόνωση έμπαινε η ίδια στις αντρικές φυλακές ως νοσοκόμα για να τους μεταβιβάσει πληροφορίες. Ή έφερνε από έξω πρόσωπα δήθεν ως γιατρούς για την ίδια που …αρρώστησε ξαφνικά. Ακόμη οργάνωσε την επιτυχημένη δραπέτευση 15 Ελλήνων και Άγγλων κρατουμένων των φυλακών. (Α. Σκανδάμη, «Ελληνίδες αγωνίστριες 1940-1944»,εκδ. Πετσάλη 1945)

 

Οι Γερμανοί και οι Ιταλοί είχαν αντιληφθεί τη δράση της, φυλάκισαν σε αυστηρή απομόνωση την ίδια και την αδελφή της Ευγενία, την βασάνισαν και την καταδίκασαν σε ισόβια δεσμά στην Ιταλία. Σώθηκε δύο μέρες πριν την πάρουν, γιατί στις 10 Σεπτεμβρίου 1943 επήλθε η κατάρρευση της Ιταλίας. Η πειθαρχία είχε για λίγο παραλύσει. Η Μπεχράκη μαζί με 16 συγκρατούμενες κατάφεραν να δραπετεύσουν. Συνέχισε να κρύβεται σε διάφορα φιλικά σπίτια άλλους 13 μήνες γιατί οι Γερμανοί έψαχναν λυσσαλέα για να την βρουν. Ελεύθερη πια ήταν όταν έφυγαν οι κατακτητές την 12η Οκτωβρίου 1944. 

 

Εντύπωση προκαλεί η δράση της πρώτης Ελληνίδας αλεξιπτωτίστριας Σόνιας Στεφανίδου, από την Οδησσό. Ήταν κόρη αρχίατρου και πολύ μορφωμένη κοπέλα. Είχε συνεργαστεί με την Αγγλική υπηρεσία πληροφοριών, υπηρέτησε τον εθνικό αγώνα, καθώς την έστειλαν μετά από περιπέτειες, από τον Πειραιά στην Χάϊφα, και από εκεί στην Παλαιστίνη, όπου εντός λίγων ημερών εκπαιδεύτηκε ως αλεξιπτωτίστρια! 

 

Έπεσε στη Φλώρινα με το αλεξίπτωτό της, επισκέφθηκε πολλά χωριά και πόλεις της Μακεδονίας σε μυστική αποστολή και τελικά, μαζί με Αμερικανούς και Άγγλους αεροπόρους που προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο της Καλαμπάκας, το οποίο είχαν φτιάξει μυστικά οι χωριατοπούλες της περιοχής εκείνης, ξαναέφυγε για την Μέση Ανατολή έχοντας ολοκληρώσει με επιτυχία την κατασκοπευτική αποστολή της. 

 

Θα ήθελα επίσης να αναφέρω τα λόγια της καταπληκτικής γυναίκας Flossie Φερεντίνου – Δημοπούλου, η οποία ήταν μητέρα της ηρωίδας Μάρτζορυ Δημοπούλου, που εκτελέστηκε από το γερμανικό απόσπασμα στο άλσος Χαϊδαρίου, την 8η Σεπτεμβρίου 1944 μαζί με 70 πατριώτες. Ανάμεσά τους ήταν η ατρόμητη αγωνίστρια Λέλα Καραγιάννη. 

 

«Είχα ακούσει διά την κα Λέλα Καραγιάννη πολύ πριν την γνωρίσω. Ήταν το Μάιο του 1942 ότε συνελήφθην υπό των Γερμανών και ερρίφθην εις τας φυλακάς του Αβέρωφ, όπου ενεκλείοντο τα θύματα των τε Γερμανών και Ιταλών. Ήκουσα όλας τας κρατούμενας να ευλογούν την Λέλα Καραγιάννη, ήτις ουδέποτε λησμόνησεν τας συντρόφους της και συνήθιζε να στέλνει τακτικώς εις αυτάς τροφήν. 

 

Η θυγατήρ μου ειργάζετο τότε εις την ομάδα «Απόλλων» διά τη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων και την εβοήθουν εις την εργασίαν της όσον ηδυνάμην. Έκτοτε η Καραγιάννη και η Μαρτζορυ Δημοπούλου συνειργάζοντο στενώς. Η Μαρτζορυ έκρυβε τα μηνύματα ή τα σχέδια εις το στήθος της και αργότερα τα μετέφερε εις τους συντρόφους της. 

 

Καθώς μου είπε η θυγατήρ μου, αι πληροφορίαι ήσαν συχνάκις σπουδαιόταται και ενίοτε ήρχοντο απ? ευθείας από το Γερμανικό Ναυαρχείον, όπου ένα κορίτσι Ελληνογερμανικής καταγωγής με το φανταστικό όνομα «Σπίθα» κατείχεν θέσιν και ταυτοχρόνως ήτο μέλος της ομάδος της Καραγιάννη, που ήταν γνωστή ως ομάς «Μπουμπουλίνας».

 

Δυστυχώς αμφότεραι, εκείνη και η θυγάτηρ μου, δεν επέτυχον να μείνουν ελεύθεραι μέχρι τέλους. Την μοιραίαν ημέραν της 8ης Σεπτεμβρίου 1944, έπειτα από αναρίθμητα μαρτύρια, έπεσαν θύματα του ιδίου εκτελεστικού αποσπάσματος και επλήρωσαν με την ζωή των την αγάπη των διά την πατρίδα».

 

(πηγή:stratistoria.wordpress.com)