Διαφυγές

Είναι κοντά στις 4 ξημερώματα. Για έναν ακατανόητο λόγο στέκομαι στο κόκκινο φανάρι ενώ ο δρόμος είναι έρημος. Η νεαρά επιστρέφει ξημέρωμα από τη νυχτερινή της ανίχνευση. Ένας άνδρας μέλος του τάγματος των περιπλανώμενων ψυχών στέκεται ακίνητος καθώς αυτή τον αποχαιρέτισε και την παρακολουθεί να απομακρύνεται έχοντας καρφωμένα τα μάτια του πάνω σε έναν βηματισμό «άργησα και με περιμένουν». Εγώ στο πλάι αθέατος στα μάτια τους, να παρακολουθώ τη σκηνή που υπό άλλες συνθήκες και άλλες ώρες θα με άφηνε αδιάφορο. Αυτή δεν γύρισε καν να τον κοιτάξει. Παράτα την φίλε, του στέλνω νοερό μήνυμα, πάντα αντιπαθούσα αυτές που δεν γυρνούσαν να κοιτάξουν πίσω.

Είναι ξημέρωμα Κυριακής, μετά από μια ηλεκτρική καταιγίδα που αναπτύχθηκε στα τελευταία σύνορα του Θερμαϊκού. Λένε ότι τέτοιες νύχτες παλιότερα έβγαιναν οι δαίμονες. Οι Incubi ήταν αρσενικοί πεσμένοι άγγελοι, που επιτίθονταν σεξουαλικά στις γυναίκες και τους προκαλούσαν απέραντη σεξουαλική απόλαυση. Οι Succubae ήταν θηλυκοί πεσμένοι άγγελοι που ζευγάρωναν με τους άνδρες και τους τρέλαιναν. Όλοι, με ψευδώνυμα…

Ανάβει το πράσινο, καλύπτομαι με το κράνος που κρύβει τα ακουστικά. Επιλογές από Άριες παράλληλα με κολλημένες σκέψεις. Αναρωτιέμαι αν αυτή καθαυτή η διαδρομή ανάμεσα σε φωτεινές βιτρίνες, ακινητοποιημένα οχήματα είναι υπεύθυνη για ένα αίσθημα ασφάλειας, αισιοδοξίας που με διαπερνάει και κατά πόσο αυτό έχει σχέση με τηn πραγματικότητα. Ένα βράδυ από αυτά που μέσα τους βυθίζεται ηδονικά με αργές κινήσεις η μέρα, μπορεί να σε παρασύρει. Στο χάραμα περιμένεις να λάμψουν όλα τα όμορφα αυτού του κόσμου.

Πόσο ανόητο είναι να πιστεύεις ότι όσο υπάρχει η μέρα, τα σκοτάδια θα γίνονται φως; Ίσως όσο ακριβώς όμορφη είναι το βράδυ η Τσιμισκή χωρίς τον βιασμό των αυτοκινήτων… Μουσική δυνατά, Habanera, κάτι κλασικό. Δεσμεύω τις σκέψεις, ξεδιπλώνω τις αισθήσεις… Ποιος δαίμονας χύνει μες στο κορμί την ανατριχίλα που έχει το γκάζι στο χέρι, αυτήν που αναπτύσσοντας ταχύτητα το κάνει να δονείται και τ’ ανεβάζει ως τ’ άστρα; Σε χρόνο dt βγαίνω γραμμή για την ερωτική πρόκληση της παραλιακής, εκεί από τη πλευρά του λιμανιού.

«Η νύχτα με οδήγησε σ’ αυτούς τους δρόμους; ή αυτοί οι δρόμοι με οδήγησαν στη νύχτα;» Ντίνος Χριστιανόπουλος

Μια φωνή μέσα μου προσπαθεί να με επαναφέρει με ατράνταχτα επιχειρήματα λογικής του στιλ «Γιατί ξημερώνεσαι και περιφέρεσαι άδικα; Πόσο μακριά μοιάζει να είναι αυτή η στάση από αυτά που απασχολούν την κοινωνία». Βρίσκω αληθινά αστείο το επιχείρημα περί συλλογικού προβλήματος. Πολλές και βαρετές αναλύσεις. Όταν όλα έρχονται κατά πάνω σου και βιώνεις τι ακριβώς σημαίνει να σε βαράνε από παντού, αδιαφορείς παντελώς γι’ αυτά που παπαγαλίζουν στην τηλεόραση και επαναλαμβάνουν σπαστικά οι εφημερίδες περί οικονομικής κρίσης γιατί είσαι μέσα στη δίνη της δικής σου κρισάρας.

Παράλληλα και πάλι για όλους τους απλήρωτους λογαριασμούς, τηλεφωνικές οχλήσεις, θυροκολλήσεις που πέσανε πάνω στη χώρα, για όλα όσα πλακώνουν τους περισσότερους ό,τι και να συμβαίνει, αυτό που έχω δει να επαναλαμβάνεται είναι πως η ίδια η ζωή παρέχει και διεξόδους με μίνι διαφυγές. Την ώρα που καταρρέεις γίνεται ένα τσαφ που σε κρατά. Κάποιος σκορπά σημάδια που ζητούν ερμηνείες, ψίχουλα που σε κάνουν να πιστεύεις ότι αν τα ακολουθήσεις θα ξεφύγεις, υπονοώντας ότι πιθανόν να υπάρχει για σένα ένα παραμύθι κάπου εκεί στην άκρη που σημαίνει καλύτερες μέρες. Σε παραμυθιάζει μπας και ισοφαρίσει τα χτυπήματα κάτω από τη μέση. Είναι ο αλάνθαστος τρόπος που έχει για να σου τινάξει τα νεύρα στον αέρα.

Η μηχανή τριγυρνάει ελεύθερη στα σοκάκια της πόλης … μέχρι να βγει ο πρώτος ήλιος… Στoν Πύργο του Τριγωνίου η καρδιά σπαράζει. Χαράζει… Η πόλη ξημερώνει όπως ξημερώνει κάθε μέρα.

Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr